Γράφει ο ΣΙΜΟΣ ΡΕΚΤΗΣ
Στην πολιτική, το «είναι» αλλά και το «φαίνεσαι» έχει την ίδια αξία και σημασία. Θα ήθελα να είμαι καλοπροαίρετος και να δεχθώ τα όσα λέει η κυβέρνηση για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και τη στάση της απέναντι στους «οκτώ» Τούρκους στρατιωτικούς. Αλλά δυστυχώς τα δείγματα που έχω με οδηγούν σε αλλά μονοπάτια.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια ιδιόρρυθμη σχέση μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα και του προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογαν που αδυνατώ να εξηγήσω με τη λογική.
Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε μια τέτοια ενέργεια, μου ήταν δύσκολο να το καταλάβω. Πόσο μάλιστα όταν η επίσκεψη του αυτή έδωσε το έναυσμα να ακολουθήσουν μέχρι σήμερα ένα μπαραζ δηλώσεων Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ μας απειλούν ότι μέσα στο επόμενο διάστημα θα πάρουν μερικά νησιά του Αιγαίου. Θεωρω ότι η Ελλάδα απο αυτή την επίσκεψη όχι μόνο δεν κέρδισε αλλά, δυστυχώς. η κυβέρνηση βοήθησε να πέσει πολύ νερό στο μύλο των παράλογων τουρκικών απαιτήσεων.
(Η απάντηση στο τουρκικό υπουργείο ήρθε πολύ αργότερα αλλά νομίζω ότι τόσο η δυναμικότητα όσο και το ύφος της παίρνει πολύ συζήτηση, γι’αυτό και δεν θα επεκταθώ.)
Προσπαθώντας να εξηγήσω τις ενέργειες αυτές κατέληξα σε δυο συμπεράσματα:
Ένας συγγραφέας που έγραψε για έναν ιππότη που πολεμούσε ανεμόμυλους έχει πει ότι «είμαστε παιδιά των επιλογών μας».
Και οι επιλογές της κυβέρνησης μέχρι τώρα, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, δεν είναι και οι πιο επιτυχημένες. Έχω μάθει ότι ένα λάθος που επαναλαμβάνεται περισσότερο απο μια φορά να το θεωρω απόφαση.