Δώσατε ένα Mega-λο μάθημα ζωής! Κερδίσατε το σεβασμό, δώσατε στα παιδιά σας “πλούσιο” ψωμί!




Του Νίκου Αντωνιάδη – Νέα Υόρκη

Τις τελευταίες τρεις μέρες γυρόφερναν έντονα στο μυαλό μου οι λέξεις Κύπρος και Μακεδονία. Ξεκίνησα γράφοντας για τους παράλληλους βίους του Μέγα Αλεξάνδρου και του Γρηγόρη Αυξεντίου, για τους παράλληλους βίους της ελληνικής και της κυπριακής πολιτικής που “άφησαν” τις λέξεις ΠΓΔΜ και της παράνομης “ΤΔΒΚ” να παίζουν και να ξαναπαίζουν με το νευρικό μας σύστημα, με παρόμοια βασανιστικό τρόπο που έπαιξαν οι μέτοχοι του Mega Ελλάδος με τους 420 οικογενειάρχες που αρνήθηκαν να παραδοθούν!

Όπως καταλαβαίνετε, όσα ξεκίνησα να γράφω τα έσβησα μιας και ένιωσα πως δεν άξιζε καν τον κόπο να επαναλάβω τα όσα αυτονόητα ζητά η συντριπτική πλειψηφία των συμπατριωτών μας, τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο.

Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες του γολγοθά αλλά και της απίστευτης μάχης που έδιναν (αυτοί) οι άνθρωποι του Mega. Έβλεπες ανθρώπους να μάχονται, να παλεύουν, να πηγαινοέρχονται Ελλάδα (ακόμη και από Νέα Υόρκη) με δικά τους έξοδα για να κρατήσουν το κανάλι ανοικτό. Έβλεπες τους δημοσιογράφους και όχι μόνο, εκεί, στην πάλη, στο στούντιο, να καλύψουν όσα “ακάλυπτα” τους άφησαν οι ιδιοκτήτες, βάζοντας την πλάτη τους κάτω, ξανά και ξανά. Και σκεφτόμουν ως παθόντας κι εγώ: Τα παιδιά των αυτών των “εργαζομένων” ανθρώπων άραγε τι να κάνουν; Οι μέτοχοι δεν έχουν παιδιά; Είναι όλοι εργένηδες και δεν μπορούν ούτε για ένα λεπτό να νιώσουν τι πάει να πει γονιός που έχει ανάγκη ένα κομμάτι ψωμί, που κι αυτό δεν είναι καν δικό του (αλλά του παιδιού του);

Δεν θα αγγίξω το κομμάτι με τα άρθρα συμπαράστασης και “αναγνώρισης” των ανθρώπων ενός σταθμού που πολλοί θεωρούν ως “σχολή” τους. Ούτε και θα επαναλάβω πόσο έντονα διαδίδεται η πίστη αυτών των ανθρώπων, που τα πρόσωπα τους τσάκισαν αλλά όχι η καρδιά τους!

Θα ήθελα όμως να πω το δικό μου ευχαριστώ. Ένα “ευχαριστώ” που βγαίνει μέσα από την αγωνιστικότητα, την πολιτική, την προσωπικής μάχη του καθενός στο Mega Ελλάδος αλλά και ως συνόλου εργαζομένων. Ξεχάσαμε να παλεύουμε, ξεχάσαμε να διεκδικούμε. Χάσαμε, χάνουμε και δυστυχώς, φαίνεται πως θα συνεχίσουμε με τα ίδια πολιτικά μυαλά, τα οποία έχουν αντίκτυπο και στο κάθε μυαλό των συμπολιτών μας ξεχωριστά. Φωνάζουμε, που; Ανεβάζουμε τα μανίκια, που;

Δυστυχώς, αρκετοί από εμάς ξεχάσαμε να κοιτάμε ψηλά, τον δικό μας, γαλανό ουρανό. Άλλοι, ξεχάσαμε πως οι λέξεις Δημοκρατία και Πολιτική είναι ελληνικές. Δυο λέξεις που οι πρόγονοι μας πάλεψαν για να τις δώσουν σε εμάς και στον υπόλοιπο κόσμο, στους υπόλοιπους λαούς. Αρκετοί αλλά όχι όλοι! Ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν και αυτοί που δεν “ξέχασαν” να αγωνίζονται τίμια και με τσαμπουκά (ενάντια στην ατιμία), για το ψωμί τους. Αυτοί που δεν ξέχασαν πως δουλειά δεν είναι οι πέντε ψωροδεκάρες αλλά η περηφάνια να νιώθεις χρήσιμος, η περηφάνια να προσφέρεις, η ανάγκη να μπορείς να είσαι μέρος της ομάδας που θα δημιουργήσει και θα παράξει, ειδικά στον τομέα των ΜΜΕ, ένας τομέας που (παρόλα τα χίλια κακά του) δεν παύει από το να αποτελεί την τέταρτη εξουσία και τον μεγαλύτερο σύμμαχο του απλού πολίτη, της μάνας, του πατέρα, του παιδιού, του παραπληγικού, του άπορου, του ηλικιωμένου, του αδικημένου, ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

Ευτυχώς, κάποιοι ακόμη παλεύουν! Και αυτό είναι το Mega-λύτερο μάθημα που προσπαθώ εδώ και δεκαοκτώ χρόνια να διδάξω στον γιο μου, όταν κάποτε έπρεπε να γονατίσω για να δει το αίμα στο χορτάρι του γηπέδου. Έτσι απλά για να ξέρει πως οι νίκες περνάνε μέσα από τις ήττες. Κι αν χάσεις γιε μου, πάλεψε!

Αν αυτό γινόταν σήμερα, δεν θα μάτωνα στο χορτάρι αλλά θα του έλεγα απλά: Γιε μου, δες αυτούς τους ανθρώπους στο Mega!

Γνωστοί και άγνωστοι φίλοι στο Mega, κερδίσατε κάτι που κάποιοι δεν καταφέρνουν να κερδίσουν ΠΟΤΕ: Τον ανθρώπινο σεβασμό! Και αυτό είναι το πιο “πλούσιο” ψωμί που δώσατε στα παιδιά σας! Ένα ψωμί που κανένα “κεφάλαιο” και καμιά “εξουσία” δεν μπορεί, δεν ξέρει, δεν αξίζει να αγγίζει! Μόνο αυτοί που παλεύουν τίμια, όπως εσείς!

Σας ευχαριστούμε για το μάθημα ζωής!

Υ.Γ. Αν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικές μας ηγεσίες αλλά και όλοι μας επεδεικνύαμε το ίδιο πάθος και την ίδια αγωνιστικότητα που επέδειξαν αυτοί οι άνθρωποι, σήμερα δεν θα τολμούσε κανείς να μιλά για ΠΓΔΜ και το πιο πιθανό η Κύπρος να ήταν ελεύθερη.

  • Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ & Επικοινωνίας
    (Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση)

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: