Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι; Στις 28 Ιανουαρίου στην Κύπρο ψηφίζω πατρίδα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Παύλου Μυλωνά
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Οι παλιότερες ανέσεις μιας δήθεν «καθαρότητας» έχουν στερέψει μετά τα βάναυσα χρόνια της δεκαετούς εξουσίας Χριστόφια-Αναστασιάδη. Το Κυπριακό βρίσκεται στα όριά του και η κοινωνία βυθίζεται όλο και περισσότερο στη μιζέρια των ηγετών της.
Πήρα, λοιπόν, την απόφαση να στηρίξω τον Νικόλα Παπαδόπουλο για την προεδρία της Δημοκρατίας συνειδητά και με πλήρη αίσθηση της ευθύνης που μου αναλογεί. Και αυτό γιατί, ως πολιτικά πρόσωπα, κρινόμαστε αυστηρά από τον λαό –και αυτό είναι θεμιτό και απαραίτητο– για κάθε πολιτική απόφαση ή πράξη μας.
Θεώρησα, λοιπόν, αναγκαίο να αποσαφηνίσω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση. Λόγοι που απορρέουν κυρίως από τον βασικό στόχο, που θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχαν θέσει όλες οι κυβερνήσεις μας μέχρι σήμερα. Την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού στη γη που τον γέννησε.
Η ανάγκη απαλλαγής από τις καταστροφικές για τον τόπο μας θέσεις του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ είναι επιτακτική. Και αυτό γιατί οι υποχωρήσεις των κυβερνήσεων Χριστόφια και Αναστασιάδη κατά τα τελευταία δέκα χρόνια στις εκάστοτε διαπραγματεύσεις μάς οδήγησαν σήμερα στον κίνδυνο να έχουμε ενώπιόν μας ένα σχέδιο λύσης πολύ χειρότερο από το σχέδιο Ανάν. Έχουν αποδεχτεί την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή των εποίκων, μετέτρεψαν την πολιτική ισότητα σε αριθμητική, καταργούν κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαίου και δημιουργούν κράτος – πείραμα, που θα καταρρεύσει πριν καν λειτουργήσει. Το μόνο που απομένει είναι η εξεύρεση της φόρμουλας για παραμονή τουρκικών στρατευμάτων και συνέχιση των εγγυήσεων. Δηλαδή η φόρμουλα, που θα προσφέρει στην Τουρκία ρόλο και λόγο στο δήθεν ανεξάρτητο ευρωπαϊκό κράτος των Κυπρίων. Το γεγονός ότι και οι δύο υποψήφιοι του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ επιδιώκουν να συνεχίσουν τις συνομιλίες από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντάνα εντείνει την ανησυχία μας, αφού δεν έχει μείνει και τίποτε άλλο να δώσουν προκειμένου να «λυθεί» το Κυπριακό όπως ακριβώς το θέλει η Τουρκία, για να εξυπηρετεί τα δικά της κακώς νοούμενα συμφέροντα και όχι την Κύπρο και τον λαό της.
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος συγκεντρώνει στην υποψηφιότητά του όλες τις δυνάμεις που αντίκεινται σε αυτές τις υποχωρήσεις. Ενώνει τις προσπάθειες για τερματισμό της καταστροφικής πορείας που ξεκίνησε από το σχέδιο Ανάν και κορυφώθηκε με τις τελευταίες υποχωρήσεις του Νίκου Αναστασιάδη. Επικράτηση του Νικόλα Παπαδόπουλου τερματίζει την επικίνδυνη αυτή εξέλιξη στο Κυπριακό και σηματοδοτεί την έναρξη μιας άλλης πορείας, μιας ελπιδοφόρας νέας διεκδικητικής πολιτικής.
Στις 28 Ιανουαρίου δεν ψηφίζουμε κόμμα. Ψηφίζουμε το τέλος των πολιτικών που μας οδήγησαν σε αυτήν τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Ψηφίζουμε την υπεράσπιση της τελευταίας γραμμής άμυνάς μας, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ψηφίζουμε την ελπίδα για μια νέα στρατηγική που να βασίζεται σε στόχους, σε αρχές, σε διεκδίκηση των δικαίων του λαού μας.
Η αλλαγή δεν είναι ένα απλό σύνθημα πια. Είναι στόχος ζωής, είναι ανάγκη ζωτικής σημασίας. Και δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη συνέχιση των πολιτικών που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Στις 28 του μηνός μπορεί να γίνει η αρχή. Το τέλος θα το γράψουν τα παιδιά μας, αν τους το επιτρέψουμε.
Το εγχείρημα σίγουρα δεν είναι εύκολο. Και μετά τις εκλογές πρέπει ακόμη περισσότερο να συνεχίσουμε την προσπάθεια όλοι μας, προσωπικά και συλλογικά, γιατί κανένας μόνος του δεν μπορεί να πετύχει. Όλα εξαρτώνται από τους πολίτες και τις απαιτήσεις τους. Η αλλαγή ξεκινά από εμάς και όχι από τον όποιο ηγέτη. Την επομένη των εκλογών πρέπει να επιδιώξουμε να επαναφέρουμε στη ζωή μας αρχές και αξίες χαμένες στο διεφθαρμένο σύστημα που κυριαρχεί: τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την αξιοκρατία. Πρέπει να ξαναβρούμε ως κοινωνία την ανθρωπιά και την ηθική. Γι’ αυτό στις 28 Ιανουαρίου δεν ψηφίζω ούτε κόμμα ούτε πρόσωπο. Ψηφίζω πατρίδα.
- Βουλευτής Λεμεσού