Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή: Η διαφορά μεταξύ του υπάρχω και του ζω…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις / Ναι την φτιάχνεις / Κάθε φορά από την αρχή»: Με τον Νομπελίστα Ελύτη η Ελλάδα τιμά την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Τα «Ελεγεία της Οξώπετρας» του Ελύτη βρήκαν τη θέση τους στην Αστυπάλαια: Τοιχογραφία 450 τμ στο Γυμνάσιο του νησιού [photos]

Η ισλαμική μαντίλα είναι μηχανισμός υποταγής: Δεν είναι στοιχείο ελευθερίας, τόνισε ο Κώστας Μαυρίδης καταγγέλλοντας την πολιτική της Ε.Ε. και τη χρηματοδότηση σχετικής εκστρατείας

Της Έλλης Αυξεντίου

To τελευταίο διάστημα, σε μια συζήτηση με φίλους, αναπτύξαμε τη διαφορά μεταξύ του υπάρχω και του ζω. «Ανακαλύψαμε», δε ότι οι πλείστοι τις περισσότερες ώρες της μέρας, δε ζούμε αλλά υπάρχουμε.

Δηλαδή, δεν εκφράζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, τα συναισθήματα μας, δεν τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, δεν αναγνωρίζουμε και δεν αποδεχόμαστε την πραγματικότητα, δεν συγχωρούμε, και διαιωνίζουμε συναισθηματικές εκκρεμότητες οι οποίες στην ουσία έχουν ήδη τελειώσει. Μ’ άλλα λόγια, ο καθένας από μας, αναπνέει και υπάρχει στο «προσωπικό του κλουβί», σε ένα κόσμο εσωτερικά αγριεμένο, μαζί με τα άλυτα, τα μπερδεμένα που δεν παύουν λεπτό να ουρλιάζουν.

Και δυστυχώς έχουμε δει, πολλές φορές, σώματα να αρρωσταίνουν, αφού προσπαθούν να πουν αυτά που δε λέει η ψυχή, Το σώμα ξεσπά, για να απελευθερωθεί, αφού εμείς βυθισμένοι στη θλίψη μας, δεν αντιλαμβανόμαστε τις προσπάθειες αυτού , για να «ζήσει»…

Μόνο που, αν ξεσπάσει το «φράγμα» ίσως οι συνέπειες της «έκρηξης» να είναι και καταστροφικές…

Γι αυτό και σήμερα, σας παραθέτω ένα αγαπημένο μου, απόσπασμα από τον Οδυσσέα Ελύτη, που κάθε φορά, που νοιώθω πως τελματώνω του υπενθύμιζω το ” παράπονο” του…

“Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.”
Καλύτερη χρονίά σε όλους!