Ο επόμενος Πρόεδρος θα κληθεί να διαχειριστεί μία άγρια κατάσταση στο Κυπριακό
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Συμμαχία του ΔΗΣΥ με το ΔΗΚΟ για οικειοθελή παραίτηση αξιωματούχων από πολλαπλές συντάξεις: Κατέθεσαν πρόταση νόμου, οι νομικοί σκόπελοι
Σοκ στην Αθήνα από την αντίδραση της Τουρκίας για τα θαλάσσια πάρκα: Το πρόβλημα είναι πραγματικό και τεράστιο και δυστυχώς θα το βρίσκει πάντα μπροστά της η Ελλάδα
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Σε όλα μέρη του κόσμου, όπου διεξάγονται εκλογές, οι αρθρογράφοι συνηθίζουν να ξεκινούν τα κείμενά τους με μία κλασσική φράση: ότι «αύριο διεξάγεται η πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση στην ιστορία της χώρας κ.λπ.. κ.λπ.»…
Η κλασσική αυτή φράση χαρακτηρίζει τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, καθώς μετά την 4η Φεβρουαρίου -και εάν επανεκλεγεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ή εκλεγεί ο εκλεκτός του ΑΚΕΛ κ. Μαλάς- αναμένουμε γρήγορες εξελίξεις για να «κλείσει» μία για πάντα το Κυπριακό. Γι’ αυτό φροντίζουν οι Βρετανοί, οι μεγαλύτεροι εχθροί του Κυπριακού Ελληνισμού.
Είναι όντως οι πιο σημαντικές εκλογές στο νησί, διότι ο επόμενος Πρόεδρος θα διαχειριστεί μία άγρια κατάσταση στο Κυπριακό και απαιτείται να έχει αντιστάσεις, αλλά και να εισαγάγει μία νέα πολιτική, διότι η προηγούμενη -από το 1974 μέχρι σήμερα- έχει πλήρως χρεωκοπήσει. Είναι μία πολιτική 40 ετών, που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Και δεν αναφέρομαι στην πλασματική πραγματικότητα, αυτή που δημιούργησε μία ισχνή μειοψηφία, η οποία καθοδηγείται από νεοφιλελεύθερες ιδέες και που απαιτεί την παράδοση στην Τουρκία ως όρο για να επιλυθεί το Κυπριακό. Εάν αυτή είναι η πρότασή τους, ας μην λυθεί ποτέ, υπό την έννοια ότι τώρα υπάρχει και δημιουργεί ο Ελληνισμός στο νησί. Με τη λύση της παράδοσης στην κατοχική δύναμη, σε 15 χρόνια οι Έλληνες της Κύπρου θα αποτελέσουν την μειοψηφία στη νέα κατάσταση.
Η νέα πραγματικότητα στην οποία αναφέρομαι, είναι βασικά τα νέα δεδομένα και στη γειτονιά μας, αλλά και στον κόσμο. Η εκλογή του ανατρεπτικού Ντόναλντ Τράμπ και εάν θεωρήσουμε -για τις ανάγκες της ανάλυσης- ότι παραμένει πρόεδρος της Αμερικής, θα ζήσουμε απανωτές ανατροπές ιδιαίτερα στην εξωτερική και την αμυντική πολιτική.
Στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο παραμένει πρόεδρος της Τουρκίας ο Ταγίπ Ερντογάν, ΔΕΝ μπορούν να συμβούν τα παρακάτω πράγματα:
- Δεν θα αποδεχθεί ποτέ λύση, που δεν εξυπηρετεί απόλυτα τα στρατηγικά του συμφέροντα. Άρα ο δεξιός ΔΗΣΥ και το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ δεν λένε την αλήθεια στους πολίτες. Μάλλον, επίτηδες λένε ψέματα στον κυπριακό λαό. Ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ πρέπει να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας για το εθνικό θέμα. Ότι, δηλαδή, ο δρόμος που επέλεξαν, των συνεχών υποχωρήσεων οδηγεί το νησί στα χέρια της Τουρκίας.
Εκτός εάν θέλουν να αποδείξουν ότι η μόνη λύση είναι η διχοτόμηση, όπως κυκλοφορεί ευρύτατα στην Κύπρο αλλά και το εξωτερικό. Να έρθουν, δηλαδή, και να μας πουν, ότι προσπαθήσαμε, κάναμε και οδυνηρές υποχωρήσεις και οι Τούρκοι είναι αδιάλλακτοι. Άρα; Εκείνοι στο «Βορρά» και εμείς στο «Νότο». Αλλά αν «συνωμοτούν» για να μας οδηγήσουν σε αυτή την απαράδεκτη διευθέτηση, γιατί να τους ψηφίσει ο λαός; Σε αυτή την προσέγγιση διακρίνω και το στοιχείο του εκβιασμού. Στην ουσία λένε στους πολίτες, ότι εάν δεν συνθηκολογήσουμε, είτε μέσω φιλοτουρκικής λύσης, είτε μέσω της διχοτόμησης, θα «μας πιάσουν όλη την Κύπρο οι Τούρκοι». Το 2017 δεν είναι 1974, και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πιο θωρακισμένη παρά ποτέ, άρα ας σταματήσουν να φοβίζουν τους πολίτες…
- Δεύτερον που δεν θα συμβεί είναι η συμφιλίωση της ισλαμικής Τουρκίας και του ηγέτη της με το Ισραήλ. Γνωρίζουμε όσοι παρακολουθούμε και καλύπτουμε επισταμένα τα γεγονότα, ότι το ποτήρι μεταξύ της Τουρκίας και του Εβραϊκού Κράτους δεν έσπασε μόνο. Έχει γίνει θρύψαλα. Η κατάσταση είναι οριακή και ο Ερντογάν στηρίζει τα σχέδιά του για να επιβληθεί ως ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου στην αντιπαλότητά του με το Ισραήλ. Βέβαια, είναι ένας απρόβλεπτος πολιτικός με ψυχοπαθητικά προβλήματα, και μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί και να αποφασίσει ότι πρέπει να τα βρει με το Ισραήλ, όπως έκανε και με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δέχθηκε τη συγνώμη του, για δικούς του στρατηγικούς λόγους.
Όμως, ο Νετανιάχου και γενικά οι Ισραηλινοί πολιτικοί δεν αναζητούν ευκαιριακές συμμαχίες. Το Ισραήλ δεν μπορεί να παίζει την τύχη του στα ζάρια, όπως έπραξε ο Πούτιν με τον Ερντογάν.
- Τρίτον που δεν θα συμβεί, είναι η ομαλοποίηση των σχέσεων με την Αίγυπτο. Εάν βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο, ο αλ Σίσι και ο Ερντογάν, θα σπάσουν τα κεφάλια τους. Οι αναλυτές πιστεύουν ότι για να εξομαλυνθούν οι σχέσεις πρέπει να αποχωρήσει ο ένας εκ των δύο από την διεθνή πολιτική σκηνή, αν και στην Αίγυπτο πρέπει να επανέλθουν στην εξουσία οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι ηγέτες των οποίων βρίσκονται στα μπουντρούμια των αιγυπτιακών φυλακών.
Με τα παραπάνω δεδομένα, κάθε προσπάθεια για λύση του Κυπριακού είναι μάταιη. Όσο και να επιθυμούμε εμείς, να τελειώσει αυτό το δράμα της 43χρονης κατοχής, δεν μπορούμε να επιτύχουμε τίποτα εάν η Τουρκία δεν αποφασίσει να συνομιλήσει και να διαπραγματευθεί σοβαρά. Όσα έγιναν στη Γενεύη τον Ιανουάριο, και στο Κραν Μοντανά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, είναι καραγκιοζιλίκια και είναι να απορεί κανείς ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου δέχθηκε να λάβει μέρος -και στην πραγματικότητα ανάγκασε και την Αθήνα- σε διαπραγματεύσεις-παρωδία, από τις οποίες κινδύνευσε άμεσα αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχω γράψει πολλά φορές και το έχω αποδείξει, πως εάν ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, δεν απαιτούσε περισσότερες υποχωρήσεις από τον κ. Αναστασιάδη, σήμερα θα θρηνούσαμε. Ήταν προκλητικά υποχωρητικές οι προτάσεις του προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος τις απέσυρε, λέει, αν και ότι κατατίθεται στο διαπραγματευτικό τραπέζι, μένει για πάντα.
Ως γνωστόν, για να καταγράψουμε τις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς από το 1974 μέχρι σήμερα, χρειαζόμαστε μία ολόκληρη εφημερίδα όχι το χώρο μίας στήλης.
Να θυμίσω ότι όλο το καλοκαίρι και μετά την κατάρρευση των συνομιλιών του Κραν Μοντανά, είχαμε τον κ. Άνδρο Κυπριανού να κλαίει και να οδύρεται και να καταγγέλλει τον κ. Αναστασιάδη, ότι δεν ήταν αρκετά υποχωρητικός. Οι άνθρωποι είναι για …ξύλο (και το λέω μεταφορικά διότι είμαι εναντίον της βίας και των ακραίων εθνικιστών, τους οποίους θεωρώ και εχθρούς της Δημοκρατίας). Αλλά οι ψηφοφόροι δεν πρέπει να ξεχάσουν τη στάση του ΑΚΕΛ. Ήταν απαράδεκτη.
Προσέξτε: Είπαν τότε, ότι ο Γ.Γ. των κομμουνιστών συναντήθηκε κρυφά με τους υποτακτικούς του Ερντογάν, οι οποίοι δήθεν τον έπεισαν ότι ο Αναστασιάδης δεν ήταν αρκούντως υποχωρητικός. Πάντως, ότι και να υποστηρίζουν ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ και οι υποψήφιοί τους, είναι τόσο λάθος, που όταν επιμένουν γίνονται επικίνδυνοι για την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τα δύο κόμματα, πρέπει να εξέλθουν και γρήγορα μάλιστα, «καθαρά» από τις αμφιλεγόμενες θέσεις τους.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τελικά ο κ. Γιώργος Λιλλήκας δεν άκουσε τη φωνή της λογικής και παρέμεινε στο εκλογικό παιγνίδι βοηθώντας όσους σχεδιάζουν τη συνέχιση του δίπολου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Έτσι εξυπηρετεί τις πολιτικές δυνάμεις που συνεργάζονται για να επιβάλουν την φιλοτουρκική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Πριν από πέντε χρόνια, οι δυνάμεις του χώρου που τώρα πολεμά με νύχια και με δόντια, στάθηκαν δίπλα του και τον στήριξαν. Ο καθένας μπορεί να καταλήξει σε συμπεράσματα…