Η γερμανική σταθερότητα καταρρέει; Η ακυβερνησία και το φάσμα της άκρας δεξιάς στη χώρα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η κρίση που περνά η Άγγελα Μέρκελ σηματοδοτεί το τέλος της γερμανικής «εξαίρεσης» με τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό μιας χώρας που εδώ και καιρό φαινόταν αλώβητη από τις πολιτικές αναταραχές και τον λαϊκισμό.
Σταθερότητα: αυτή η λέξη ήταν γραμμένη στο γερμανικό DNA μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε επρόκειτο για το νόμισμα της χώρας είτε για την πολιτική ζωή της, στην οποία εδώ και καιρό κυριαρχούσε η κουλτούρα της συνεννόησης ή του συμβιβασμού μεταξύ των κομμάτων, και επεκτεινόταν ως τον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Μια κυβέρνηση «σταθερή είναι το σήμα κατατεθέν μας, όπως το Made in Germany», σχολίασε σήμερα ο προσωπάρχης της καγκελαρίου Πέτερ Άλτμαϊερ.
Με απορία οι Γερμανοί ανακαλύπτουν ότι τα πράγματα άλλαξαν: δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, οι οποίες από μόνες τους προκάλεσαν σοκ με την ιστορική άνοδο της άκρας δεξιάς.
«Είμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση πρωτόγνωρη για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, δηλαδή τα τελευταία 70 χρόνια», υπογράμμισε τη Δευτέρα ο Γερμανός πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ.
Ενόψει της πιθανότητας διεξαγωγής νέων εκλογών, η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης θα είναι απούσα. Για τον Τόμας Κλάινε- Μπρόκχοφ, αντιπρόεδρο του German Marshall Fund, «ένας πολιτικός σεισμός έπληξε τη Γερμανία».
Η Τζούντι Ντέμσεϊ του Fondation Carnegie Europe εκτιμά ότι «η Γερμανία έχει γίνει το νέο πρόβλημα της Ευρώπης, ό,τι και να κάνει η Μέρκελ». «Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την άποψη ότι η χώρα αυτή, υπό την ηγεσία της Μέρκελ, είναι απολύτως προβλέψιμη και σταθερή», πρόσθεσε η Ντέμσεϊ.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που η ΕΕ είναι αντιμέτωπη με το Brexit, τις απολυταρχικές τάσεις κάποιων ηγετών σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, την αυτονομιστική τάση στην Καταλονία και μια οικονομική κρίση, η οποία πάντα απειλεί την Ένωση.
Επί δεκαετίες τη Γερμανία κυβερνούσαν είτε οι Χριστιανοδημοκράτες είτε οι Σοσιαλδημοκράτες, με τους Φιλελεύθερους του FDP να συμμετέχουν σε πολλές από τις κυβερνήσεις συνασπισμού.
Τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται και να στρέφονται προς τα αριστερά τη δεκαετία του 1980, με την είσοδο των Πρασίνων στο κοινοβούλιο, και στη συνέχεια τη δεκαετία του 1990 με το Die Linke, τον διάδοχο του κομμουνιστικό κόμματος της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Η φετινή χρονιά σημαδεύτηκε από μια δεξιά στροφή, ενισχυμένη από ένα μέρος της κοινής γνώμης που ήταν δυσαρεστημένο από την άφιξη περισσότερων από ένα εκατομμύριο προσφύγων στη Γερμανία.
Η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) έκανε θεαματική είσοδο στη Μπούντεσταγκ. Η θεωρία ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει εξαιτίας του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας καταρρίφθηκε.
Παράλληλα το FDP, που μέχρι τώρα εμφανιζόταν φίλα προσκείμενο προς την ΕΕ και μετριοπαθές, επανήλθε στο κοινοβούλιο με ένα πρόγραμμα πιο ευρωσκεπτικιστικό και αντιμεταναστευτικό: μια σαφής στροφή προς τα δεξιά ώστε να καλύψει το κενό που άφησε η κεντρώα πολιτική της Μέρκελ.
«Η καγκελάριος έστρεψε το κόμμα της προς τα αριστερά την ώρα που η χώρα κινούταν προς τα δεξιά», σχολίασε ένα στέλεχος του CDU.
Την Κυριακή, το FDP δεν δίστασε να προκαλέσει πολιτικό κενό αποσυρόμενο από τις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού.
«Η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που έχει μεταμορφώσει βαθιά το κομματικό σύστημα σε πολλές δυτικές χώρες, έφτασε και στη Γερμανία, πρόκειται για τη γερμανική εκδοχή του Brexit, του Τραμπ», σχολίασε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.
Σύμφωνα με τον Κλάινε- Μπρόκχοφ, σε κάθε περίπτωση «η Γερμανία τους τελευταίους μήνες ακολούθησε τον κανόνα». Πρόκειται για «το τέλος της γερμανικής εξαίρεσης». «Η Ευρώπη θα πρέπει να ζήσει για καιρό χωρίς την καθησυχαστική επιρροή μιας σταθερής Γερμανίας».
21/11/2017 14:22
ΑΠΕ-ΜΠΕ- AFP
Βερολίνο