Οι φωστήρες της μιζέριας: Μερικής απασχόλησης διαχειριστές, φοβισμένοι και ανήμποροι εραστές της “όποιας λύσης”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Γιασάρ Γκιουλέρ θεωρεί θετικές τις συζητήσεις για τα ΜΟΕ με την Ελλάδα: Γίνονται με αμοιβαία καλή θέληση, υποστήριξε ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας

Το απύθμενο μίσος του Ταγίπ Ερντογάν για τον πρωθυπουργό του Ισραήλ: “Ο Νετανιάχου είναι ο Χίτλερ της εποχής μας”, ισχυρίστηκε ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ομιλεί για “κυβερνητική διαφθορά” στην Κύπρο: Δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στην κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τονίζει…

Του Κώστα Βενιζέλου

Είναι ατέλειωτη αυτή η συζήτηση για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Είναι και η απουσία… θεμάτων στην ατζέντα της προεκλογικής, αλλά και η επινόηση των ειδικών πως οι αντίπαλοι μπορούν να εκτεθούν με τη συζήτηση του ζητήματος αυτού. Και γι’ αυτό παρακολουθούμε συζητήσεις απείρου κάλλους.

Με επιχειρήματα που έχουν στοιχεία μοιρολατρίας και έλλειψης στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης. Το τι μπορούμε να κάνουμε, 43 χρόνια μετά, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο συνδέεται και με την ικανότητα του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τόσο σημαντικά ζητήματα. Το τι έγινε αποδεκτό και τι όχι είναι ένα ζήτημα που παραμένει σε μεγάλο βαθμό ομιχλώδες, καθώς προφανώς υπάρχει σύγχυση και αδυναμία παραδοχής από τον φόβο αντίδρασης των πολιτών.

Δεν είναι περίεργο ως πολιτική στάση και συμπεριφορά, παραμονές εκλογών, να διαπιστώνονται μεταλλάξεις και αποστασιοποίηση από παλαιότερες θέσεις. Το γιατί δεν ακολουθείται πάντα αυτό που ξέρουν ότι θέλουν οι πολίτες στο εθνικό θέμα είναι ένα βασικό ερώτημα. Η απάντηση, μάλλον, αφορά τις φοβίες ενός συστήματος που περιορίζεται να διαπραγματεύεται, επί της ουσίας, τα αποτελέσματα της εισβολής και κατοχής και να διαχειρίζεται τη διχοτόμηση.

Και τι θα πουν οι ξένοι, ερωτούν οι φωστήρες της πολιτικής, εάν αλλάξουμε πορεία; Θα έχουμε απέναντι τη διεθνή κοινότητα, αποφαίνονται θέλοντας να αποκοιμίσουν όσους ακόμη τους εμπιστεύονται. Λες και δεν έχουν άλλη ενασχόληση οι ξένοι. Εάν υπήρχε τόλμη και όραμα, θα μπορούσαν να τεθούν και τα εξής ερωτήματα προς τρίτους: Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η Τουρκία να συζητήσει ένα παρόμοιο μοντέλο με αυτό που συζητά και επιδιώκει στην Κύπρο με τους Κούρδους; Θα μπορούσε η Βρετανία να υιοθετήσει αυτή τη συνταγή, που εμπλουτίστηκε από ιδέες του Λόρδου Χάνεϊ, για το εσωτερικό της χώρας της; Θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να συζητήσουν μια τέτοια διευθέτηση για τις πολιτείες τους; Το δέχονται οι Ισπανοί με την Καταλωνία;

Απαντήσεις υπάρχουν και δεν είναι τόσο περίπλοκες όσο οι εκφραστές του φόβου και της μιζέριας ισχυρίζονται. Η εύκολη οδός είναι η πεπατημένη, που δεν προκαλεί πονοκεφάλους σε κανένα και το «πρόβλημα» παραμένει «σβηστό ηφαίστειο», μέχρι να ολοκληρωθούν διά του χρόνου οι σχεδιασμοί του ισχυρού παίκτη, της Τουρκίας.

Ο Γεώργος Κασιμάτης, συνταγματολόγος και ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, σε ομιλία του σε ημερίδα για το Κυπριακό στην Αθήνα, στο Πολεμικό Μουσείο (9 Ιανουαρίου 2017), εξήγησε πως «ο αναφυείς χρησιμοποιούμενος όρος ‘‘διζωνική ομοσπονδία’’ στις συζητήσεις λύσης του Κυπριακού δεν αποτελεί επιστημονικό όρο κυρίαρχου κράτους ή μορφής κυρίαρχου κράτους. Πρόκειται για μια πολιτική εφεύρεση παράνομης και παραπλανητικής κάλυψης της κατάλυσης του κυρίαρχου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τούτο, γιατί δεν προϋποθέτει πάνω από τους λαούς των δύο κρατιδίων  ενιαίο λαό με αδιαίρετη λαϊκή κυριαρχία και ομοσπονδιακό ή κεντρικό κράτος με αδιαίρετη κυριαρχία κράτους, του οποίου το νομοθετικό σώμα και τα κυβερνητικά όργανα εκλέγονται με βάση την αρχή της πλειοψηφίας από τον ενιαίο λαό».

Όλα αυτά, βέβαια, είναι λεπτομέρειες και ψιλά γράμματα για τους φωστήρες του κυπριακού πολιτικού συστήματος. Δεν ξέρουν οι υποαπασχολούμενοι της πολιτικής και ξέρουν «οι εξ Ελλάδος επισκέπτες»; Δεν ξέρουν οι μετριότητες και ξέρουν οι ειδικοί; Είναι γι’ αυτό που ακόμη συζητείται, μετά από 43 χρόνια, το «τι θέλουμε», «τι εννοούμε» και «πού θα οδηγηθούμε». Είναι γι’ αυτό που οι βολεμένοι της διχοτόμησης επιμένουν σε αδιέξοδες πορείες, διαχωριστικές, ρατσιστικές, κι ας κατηγορούν τους άλλους ότι δήθεν δεν θέλουν λύση.