Η ακροδεξιά δεν “χτυπιέται” με ψηφίσματα αλλά με προτάσεις που θα απαλύνουν τον πόνο του απλού πολίτη!




Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη

Ο Θεόδωρος Ρούσβελντ είχε πει κάποτε πως: “Επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που λέει όσα οι άνθρωποι σκέφτονται πιο συχνά με την πιο δυνατή φωνή”. Κι απ’ ότι φαίνεται, στη σημερινή εποχή, σε αντίθεση με παλαιότερα χρόνια, τα πράγματα άλλαξαν, με μια μεγάλη μερίδα των πολιτικών κομμάτων και πολιτικών να έχουν κλείσει τα αυτιά τους, ή ακόμη κι αν τα έχουν ανοιχτά, να μην είναι ικανοί να “ακούσουν”!

Σε σχέση με το ψήφισμα που ορθώς ενέκριναν όλοι οι Κύπριοι βουλευτές (εκτός του ΕΛΑΜ) και το οποίο κατέθεσε το ΑΚΕΛ, τα κυπριακά κόμματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την άνοδο της ακροδεξιάς, του νεοφασισμού και του ρατσισμού στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, το ψήφισμα κάνει αναφορά στους λόγους που οδήγησαν στην αύξηση της δύναμης της ακροδεξιάς όπως “η οικονομική κρίση και η όξυνση των ανισοτήτων που οδήγησε στη φτώχεια και συνεπώς στην απόγνωση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, δημιουργώντας έτσι το έδαφος για δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού και του νεοφασισμού”.

Ωραία ως εδώ! Ωραία και η πρωτοφανής ενότητα των κομμάτων μας σε μια προσπάθεια κοινής “αντίληψης” της μεγάλης, ακροδεξιάς απειλής. Όμως, το ερώτημα που “γαργαλάει” το φτωχό μου το μυαλό είναι το εξής:

Τι έκαναν τα κόμματα όλα αυτά τα χρόνια για να αποφευχθεί η ανισότητα που οδήγησε στη φτώχεια και συνεπώς στην απόγνωση μεγάλων τμημάτων της Κυπριακής κοινωνίας; Κι αν έκαναν κάτι, πόσα/οι ακολούθησαν το δρόμο της ενότητας για “εθνική” προστασία; Σκόπιμα έχω βάλει στα εισαγωγικά τη λέξη εθνική! Γιατί αυτή η λέξη είναι από μόνη της όλη η ουσία. Είναι η ουσία του να παίρνουν το φαγητό του Γάλλου πολίτη.  Είναι η ουσία του Έλληνα μεροκαματιάρη που τα 1,000 ευρώ έγιναν 500, τα 500 έγιναν 300 και τα 300 τον έκαναν ζητιάνο στο Σύνταγμα. Είναι η εθνική κατάντια του Κύπριου ηλικιωμένου συμπατριώτη μας που “έκλεψε” ένα κοτόπουλο 6 ευρώ για να ταϊσει τον εγγονό του, με αποτέλεσμα να παρέμβει ακόμη και ίδιος ο εισαγγελέας στις κατηγορίες που ασκήθηκαν εναντίον του.  Όλα αυτά και χιλιάδες άλλα είναι η “ουσία” που νιώθει ο κάθε πολίτης, σε κάθε χώρα της Ευρώπης ξεχωριστά. Είναι η “ουσία” πως ο “ξένος” που ήρθε του πήρε το ψωμί με αποτέλεσμα να νιώθει πως θρυψαλλιάζεται η οικογενειακή και κατ’ επέκταση η εθνική του αξιοπρέπεια. Μια εθνική αξιοπρέπεια που βρίσκει καταφύγιο στην “αγκαλιά” της άκρας δεξιάς που φωνάζει (όπως φώναζε κάποτε η αριστερά) για ισότητα των πολιτών της χώρας μακριά από πολιτικές που έπνιξαν τους συμπατριώτες τους. Με αυτούς τους συμπατριώτες να βγάζουν το θυμό τους, την αγανάκτηση τους, την περιφρόνηση τους κ.ά. κτηνώδη (πλέον) συναισθήματα, τα οποία δυστυχώς οδηγούν σε νεοφασιστικές και ρατσιστικές εξάρσεις, έστω κι αν πολλοί από αυτούς δεν θα ήθελαν να δουν τον Χίλτερ ούτε σε φωτογραφία.

Πριν δυο χρόνια, σε μια τηλεοπτική εκπομπή είχα ερωτηθεί για τον κίνδυνο να μας “εξαγοράσουν” για να λύσουν το Κυπριακό όπως-όπως. Και απάντησα την ερώτηση με την εξής ερώτηση:

Αν εσείς είχατε ένα πεντάχρονο παιδάκι και δεν κρατούσατε να του δώσετε να φάει, ποιες θα ήταν οι επιλογές σας αν δεν βρίσκατε εργασία;Οι επιλογές που απομένουν είναι μόνο δυο: α) να κλέψεις, όπως έκανε ο ηλικιωμένος συμπατριώτης μας για το εγγονάκι του (αλλά και πολλοί άλλοι) και β) να δεχτείς να εξαγοραστείς για να σώσεις το πεντάχρονο παιδί σου. Την τρίτη επιλογή της αυτοκτονίας δεν θέλω ούτε κάν να την σκέφτομαι, παρ’ όλα τα πάμπολλα παραδείγματα, τα οποία, για ευνόητους (ορθούς) λόγους, τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν.

Τα πιο πάνω σενάρια, όσο ήρεμος κι αν είναι κάποιος, όσο πράος κι αν είναι, όσο, όσο, όσο, κάποια στιγμή θα λυγίσει, κάποια στιγμή θα βρίσει, κάποια στιγμή θα αντιδράσει, κάποια στιγμή θα τα βάλει με την κυβέρνηση που τον άφησε στα κρύα του λουτρού, απροστάτευτο, θα τα βάλει με την “ενωμένη” Ευρώπη που τον ξεζούμισε, με τον Μαχμούτ που του πήρε την εργασία, με την Σβεντλάνα που του πήρε το επίδομα, κ.ο.κ.. Και όλα αυτά “τρυπώνουν” σαν ηρωίνη στη ψυχή αγνών ανθρώπων, οι οποίοι, όπως το ναρκωτικό, εθίζονται με την ακροδεξιά.

Ναι, καλά είναι τα ψηφίσματα αλλά εκείνο που χρειάζεται είναι τα ψηφίσματα να μετατραπούν σε γόνιμα νομοσχέδια που θα απαλύνουν όλη αυτή την δράση-αντίδραση που ξεκινά από το σχολείο (bullying, ρατσισμός, κ.λ.π.) και καταλήγει στην “θυμωμένη” κάλπη, ψηφίζοντας ακροδεξιά ή απλά αγνοώντας την, με αποτέλεσμα να ενισχύουν και αυτοί με την αποχή τους την ακροδεξιά άνοδο!

Ως τροφή για σκέψη, ως ένα απειροελάχιστο παράδειγμα, πόσο δύσκολο είναι σε μια χώρα των 700,000 κόσμου να ετοιμαστεί και ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που να προνοεί πως κανένα παιδί να πηγαίνει στο σχολείο με άδειο στομάχι; Είμαι βέβαιος πως αν οι αγαπητοί φίλοι βουλευτές καθίσουν ενωμένοι, όπως κάθισαν χτες, για να ενώσουν την φωνή τους ενάντια στην ακροδεξιά έξαρση αλλά και την κάθε έξαρση, τότε θα μπορούν να κάνουν θαύματα. Και το εθνικό σχέδιο δράσης, το οποίο η Βουλή καλεί την κυβέρνηση να προχωρήσει σε σχέση με την καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της ρητορικής/εγκλημάτων μίσους, με τη συμμετοχή όλων των φορέων και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό, ναι μεν είναι κάτι καλό αλλά δεν είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αφουγκραστούν όλοι οι πολιτικοί μας τι εννοούσε ο Θεόδωρος Ρούσβελντ με τη φράση: “Επιτυχημένος πολιτικός είναι αυτός που λέει όσα οι άνθρωποι σκέφτονται πιο συχνά με την πιο δυνατή φωνή”!

Υ.Γ. Απόλυτα εύστοχη και ορθή η τοποθέτηση της Βουλής η οποία καλεί τις κυπριακές Αρχές να παρακολουθούν την δίκη των στελεχών της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχουν ποινικά αδικήματα που σχετίζονται με την Κύπρο..

  • Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
  • (Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση) Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
  • Προτεινόμενος για τα Βραβεία Μάρκετινγκ 2016 (ΑΜΑ)
  • https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: