Ποιοι τελικά εκφράζουν την σιωπηρή, αλλά συντριπτική πλειοψηφία που διαφωνεί με την αλλαγή φύλου στα…15;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δεν χρειαζόταν κάποια δημοσκόπηση για να καταλάβουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τάσσεται εναντίον της νομικής κατοχύρωσης αλλαγής φύλου και μάλιστα σε τόσο άγουρες ηλικίες που όπως έλεγε η γιαγιά μου …δεν ξέρεις που σου παν τα τέσσερα!
Στοιχειωδώς να νοιώθεις σε ποιά χώρα ζεις, αφουγκράζεσαι και το λαικό αίσθημα. Που ευτυχώς …δεν διαμορφώνεται ούτε στα μαγαζιά που κελαηδάει ο Καρανίκας τα βράδια, ούτε στα ξενοδοχεία πολυτελείας που πουλάει χλαμύδες η Μαρέβα.
Αυτοί λοιπόν που μας εκπροσωπούν (και ασφαλώς φταίμε εμείς που τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα), είτε δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και έχουν χρόνια να πατήσουν στο καφενείο της γειτονιάς τους, είτε σύρονται σαν τα γίδια και στοιχίζονται πίσω από πρωτοβουλίες που εξυπηρετούν εξόχως μειοψηφικές τάσεις και ασύμμετρες -στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα- προτεραιότητες.
Απ’ όλους τους πολιτικούς αρχηγούς του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» μόνον ο κυρ Βασίλης Λεβέντης, έπιασε το κοινό αίσθημα. Γιατί όταν τον κόβουν λιγούρες πετάγεται για κάνα τυλιχτό στα Πατήσια και παίρνει μια γεύση από την «άλλη Ελλάδα». Γι αυτό κι αν έκανε ποτέ πράξη την απειλή του να παραιτηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας, θα έπαιρνε όλο το χαρτί. Αλλά το ένστικτο του περιλαμβάνει και την αυτοσυντήρηση.Γνωστό αυτό…
Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη πλευρά που προφανώς έδωσε το πράσινο φως για αυτή την ακραία «πρόνοια», ένας Θεός ξέρει τι έχει στο μυαλό του. Μπορεί να βλέπει ότι πάει άπατος και κοιτάει με πυροτεχνήματα να συσπειρώσει μια μειοψηφική εκλογική πελατεία της …αριστεράς και της προόδου. Βλακώδης ασφαλώς στρατηγική γιατί απομακρύνει τα πιο “mainstream” κοινωνικά στρώματα που τον ψήφισαν για να απαλλαγούν από τον συστημικό εσμό της μεταπολίτευσης που αγκάλιασε το μνημόνιο ως «ευλογία». Και ελάχιστα ελκυστική για τους πιο ριζοσπαστικούς αριστερούς που τον βλέπουν να τους πουλάει εκ του ασφαλούς «εναλλακτικότητα», έχοντας φορέσει προ καιρού την γραβάτα-θηλιά των δανειστών.
Η αντιμνημονιακή «σκληρή Αριστερά» δεν συγκινείται από τέτοιου είδους φούμαρα. Και έχει ήδη πετάξει για το ΚΚΕ, την Ζωή, τον Λαφαζάνη ή την ΑΝΤΑΡΣΙΑ. Στο τέλος λοιπόν ο Τσίπρας θα μείνει μόνο με το κοινό της ΔΗΜΑΡ, την Γιαννακάκη και τους Θεοχαρόπουλους που θα την κάνουν κι αυτοί με ελαφρά πηδηματάκια όταν αντιληφθούν ότι πέταξε κάθε προοπτική εξουσίας.
Αλλά για το τι θα απογίνει η… «πρώτη φορά Αριστερά» δεν μου καίγεται καρφί. Αν ο Τσίπρας αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά, δικαίωμα του. Το ερώτημα είναι πώς εκφράζεται ο συντηρητικός αστικός κόσμος που πιστεύει στην πατρίδα και σέβεται την θρησκεία (αν και όχι κατ’ ανάγκην την σημερινή εκκλησία…). Ποιος τελικά αναλαμβάνει να μεταφέρει στο κοινοβούλιο τη βούληση μιας σιωπηρής αλλά και συντριπτικής πλειοψηφίας που διαφωνεί κάθετα με την νομική κατοχύρωση του σεξουαλικού προσδιορισμού στα 15, όπως άλλωστε σε μια τέτοια ηλικία δεν παρέχεται δικαίωμα ψήφου, άδεια οδήγησης, αλλά (στις ευνομούμενες κοινωνίες) και θέση εργασίας!
Το σκορποχώρι των ΑΝΕΛ που δεν μπόρεσε να βάλει φρένο στο «ναι» του δικού του υφυπουργού παιδείας; Μάλλον όχι. Και μην μου πείτε ότι εκφράζει την πλειοψηφία η σημερινή Νέα Δημοκρατία που έκανε τελικά πίσω και είδε το φως το αληθινό, γιατί θα καγχάσω…
Η ομιλία και μόνο του Μητσοτάκη πρόδιδε αχρείαστες ενοχές για ένα ζήτημα που αφήνει ασυγκίνητο το 90% των ψηφοφόρων του κόμματος. Κάποιος από την πολυπληθή επικοινωνιακή ομάδα που περιβάλει τον Κυριάκο θα έπρεπε να του εξηγήσει ότι τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού δεν είναι οι Κοντσίτες που τον παρακολουθούσαν μισοαπογοητευμένες από τα θεωρεία. Είναι αυτοί που συνωστίζονται στα κατοχικά συσσίτια, αυτοί που περιμένουν στις ουρές για μια σακκούλα πατάτες, οι συνταξιούχοι που δεν έχουν να δώσουν ένα χαρτζηλίκι στο εγγόνι τους είναι και οι συμπολίτες μας με (πραγματικές) ειδικές ανάγκες που βλέπουν τα λιγοστά ψίχουλα από τα επιδόματα αναπηρίας να χάνονται.
Αυτοί είναι οι απόκληροι της μνημονιακής κοινωνίας και όχι όσοι δυσκολεύονται να προσδιορίσουν το φύλο τους. Εχουν κι αυτοί ασφαλώς δικαιώματα, αλλά όχι κατά προτεραιότητα. Δεν είναι η δική τους «εκκρεμότητα» σημαντικότερη από αυτές εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων.
Δυστυχώς οι βουλευτές μας δεν είναι σε θέση να ιεραρχήσουν τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου. Δεν αφουγκράζονται την λαική «βοή». Αυτό όμως στις δημοκρατίες προκαλεί σοβαρότατη δυσαρμονία η οποία ενίοτε καλύπτεται με προσφυγή στα άκρα. Ας το έχουν υπόψιν τους…