Aνεξαρτησία σημαίνει Ελευθερία και Αξιοπρέπεια χωρίς ποσοστώσεις και λοιπές παραμορφώσεις…




Του Κυριάκου Τσιμίλλη

Για χρόνια πολλά δεν λογαριάζαμε τη σημασία της Μέρας. Μπορεί να έφταιγε η ασάφεια των συνειρμών αλλά και η ατελής χρονική σύνδεση με κάποια σημαδιακή ημερομηνία. Δεν είναι και συνηθισμένο να γιορτάζεις κάτι όταν πια το έχεις εν πολλοίς χάσει…

Ακόμα και η ημερομηνία έχει μεταφερθεί εκτός της νεκρής περιόδου του Αυγούστου – ούτε μια παρέλαση δεν θα ήταν τότε δυνατή εκτός κι αν επρόκειτο να παρελάσουν οι τιμωρημένοι με καψόνι, άνευ όμως θεατών, επισήμων και κοινών θνητών. Όπως και να τη δεις την Μέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, είναι σημαντική για το τραυματισμένο χτες, μα πολύ περισσότερο σημαντική για την προοπτική του αύριο…

Οι πολιτικοί λόγοι και οι διακηρύξεις μοιάζουν και πάλι σήμερα τυποποιημένοι αλλά και πυθιακοί. Ακούμε για μια λύση δίκαιη και βιώσιμη, σύμφωνη με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το διεθνές δίκαιο, για μια Κύπρο ανεξάρτητη και κυρίαρχη, χωρίς στρατεύματα και εγγυήσεις, για επανένωση με διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα. Για όσους (θα ΄πρεπε πολλούς) διαβασμένους, όλα τούτα που δηλώνονται πομπωδώς μπροστά στα μικρόφωνα, είναι αντιφατικά και τελικά δεν βγάζουν νόημα… Είναι και σπανιότερες πια οι αναφορές στα δικαιώματα των προσφύγων, ακόμα λιγότερες στους έποικους.

Στο μεταξύ, η επετειακή (τουλάχιστον) ανάγκη εορταστικής ενότητας είναι, υπό τις προεκλογικές περιστάσεις, εξωπραγματική! Ας μην έχουμε όμως παράλογες απαιτήσεις. Μένουν λιγότεροι από τέσσερεις μήνες για τις εκλογές. Είναι μια περίοδος κατά την οποία, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν διαφορές, εφευρίσκονται, έτσι για να γίνεται (προεκλογικό) παιχνίδι!

Κάποια θέματα της επικαιρότητας μάς βοηθούν να κατανοήσουμε μερικές από τις «λεπτομέρειες» της προωθούμενης συνταγής λύσης. Έτσι άραγε θα ρυθμίζονται τα της εκπαίδευσης των όσων θα διεκδικήσουν την εσωτερική ιθαγένεια της «λάθος ζώνης»; Η επιστροφή κάθε Σεπτέμβρη στο σχολείο τραυματίζει την προοπτική της ειρήνης. Λογοκρισία στα βιβλία για τα λιγοστά παιδιά στο Ριζοκάρπασο, απαγόρευση σε δασκάλους να τα διδάξουν.

Ακόμα κι αν έχουμε «συνηθίσει» αυτές τις συμπεριφορές, δεν σημαίνει πως μπορούμε να τις αφήσουμε ασχολίαστες ή να τις θεωρούμε «αναπόφευκτες» λόγω της κατοχής παραβλέποντας τις σαφείς προθέσεις ακόμα και στο πλαίσιο της λύσης. Πάντως δεν ακούσαμε κάποιο σχόλιο από τη δικοινοτική τεχνική επιτροπή της παιδείας ούτε εκείνη του πολιτισμού…

Ο Ακιντζί, με κατοχική ειλικρίνεια, μας το έχει από καιρό εξηγήσει και μάλιστα πριν την πολλαπλή περιήγηση στα ελβετικά τοπωνύμια δίνοντας στην ευκαιρία σε όποιον είχε απορία ή διαφωνία να την προβάλει κατά τις συνομιλίες: Oι Ελληνοκύπριοι που θα επιστρέψουν (εννoούσε αν τους επιτραπεί) στο «τουρκοκυπριακό κράτος» θα στέλλουν τα παιδιά τους σε τουρκικά σχολεία. Έγινε καμμιά κουβέντα για το θέμα πέρα στα ελβετικά θέρετρα; To ρωτούμε επανειλημμένα από τότε και απάντηση δεν δίνεται. Λέτε να μας πούνε οι «ειρηνοποιοί» πως «να ΄μαστε και ευχαριστημένοι που λειτουργούν ελληνικά σχολεία στο Ριζοκάρπασο»;

Είναι και οι «δασμοί» που θα βάλει, λέει, το ψευδοκράτος, σε τρόφιμα και άλλα προϊόντα που διανέμονται στους εγκλωβισμένους. Έτσι είναι που θα φτάσουμε στη «λύση τώρα»; Kι όσοι θέλουν να μας πείσουν ότι μόνο εκείνοι βιάζονται, δεν έχουν κάτι να πούνε; ΄Αραγε θα ακούσουμε την Τετάρτη, στην επόμενη μεταφορά τροφίμων και άλλων αγαθών στα κατεχόμενα, πως δεν πρέπει να είμαστε «ακραίοι και εθνικιστές» και πως, αφού το θέμα είναι «ανθρωπιστικό», δεν πειράζει αν πληρωθούν και «κάτι ψιλά» για τους «δασμούς»;

Μαζί με όλα αυτά, στο τέλος του μήνα θα έχουμε, κατά το πρόγραμμα, την αλλαγή της θερινής ώρας! Άλλο ένα στοιχείο χωριστικής προσπάθειας, μιας καινούργιας υπόμνησης από το ψευδοκράτος πως «εκεί είναι Τουρκία». Σταδιακά θα περάσει και αυτό στην καθημερινότητά μας, ακόμα και στις όποιες επαφές των Κυπρίων, η αναφορά σε ώρα στο αντίστοιχο (υπό αποδοχή) «κρατίδιο». Ένας (ακόμα) παραλογισμός που όπως κατάγγελλαν πέρυσι Τουρκοκύπριοι μαθητές και άλλοι νεολαίοι και οργανώσεις ευθυνόταν για εκείνο το τραγικό δυστύχημα με το σχολικό λεωφορείο…

Πάντως για τα οικοδομικά υλικά που αγοράζονται από τα κατεχόμενα, δεν μας φταίει το ψευδοκράτος. Φταίει η «ελεύθερη» αγορά και η …αβάστακτη ελαφρότητα των όσων συνειδητά τα αγοράζουν σαν φτηνότερα, ακόμα και χωρίς τεκμηρίωση ποιοτικής επάρκειας (εδώ είναι η αντίφαση του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία), εν πολλοίς από παράνομες λατομικές εργασίες στον Πενταδάκτυλο, επιχορηγώντας έτσι το κατοχικό καθεστώς. Κι αν ο καθένας στο σπίτι του νομίζει πως, λειτουργώντας εγωϊστικά, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ρωτήσαμε τους θαμμένους στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας αν δέχονται, πέρα στο ελαφρύ χώμα που τους σκεπάζει, να προσθέσουμε τα βαριά κι ασήκωτα οικοδομικά υλικά από τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο;

Όταν λοιπόν λέμε πως τιμούμε την Μέρα της Ανεξαρτησίας, έχουμε υποχρέωση να απαλλαγούμε από τις δικές μας παραμορφώσεις, ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τις πολλές παραμορφώσεις του τόπου και της κοινωνίας. Μπορεί φέτος να χάσαμε την αργία, ας μη χάσουμε και άλλα… Το είπαμε από την αρχή πως η σημερινή Μέρα έχει περισσότερη σημασία για τον στόχο του αύριο παρά για τα ανέξοδα (για πολλούς) μνημόσυνα του χτες!

Ανεξαρτησία σημαίνει Ελευθερία και Αξιοπρέπεια χωρίς ποσοστώσεις και λοιπές παραμορφώσεις…

[email protected]

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: