Θυσιάζουμε το περιβάλλον στο βωμό του γρήγορου, εύκολου και φαινομενικά ανέξοδου πλουτισμού




Του Νίκου Κατσουρίδη

Χιλιάδες συμπολίτες μας και εμείς μαζί κάθε βράδυ παρακολουθούμε μέρες τώρα περίπου ως χολιγουντιανό έργο τις απίστευτες καταστροφές που προκαλούν οι τυφώνες και κυκλώνες.

Ο Χαρβεϊ, η Ιρμα μετά, τώρα ξεκινά και η Κάτια και ποιος ξέρει ποιος άλλος. Εξαφανίστηκαν λέει οι υποδομές νησιών της Καραϊβικής κατά 90% και 95%. Πραγματική θεομηνία! Φαινόμενο το οποίο επαναλαμβάνεται πια καθεχρονικά και με αυξανόμενη ένταση.

Εδώ στην Κύπρο φέτος η ζέστη μας τρέλανε και η υγρασία ακολουθεί από κοντά. Ποιος π.χ. θυμάται πια τα παλιά καλοκαίρια όταν μετα τις 15-20 Αυγούστου η θάλασσα ήταν κρύα και ο καιρός απαιτούσε να ρίξεις τα βράδια και κάτι επάνω σου. Ασε που εδώ και μερικά χρόνια τη βγάζουμε αρκετό καιρό συντροφιά με τη σκόνη. Και μέσα στην κάψα του καλοκαιριού «δροσιζόμαστε» να παρακολουθούμε από την τηλεόραση τις νεροποντές και τις πλημύρες από άκρου εις άκρον του πλανήτη και τα ντοκυμαντέρ με τους πάγους των πόλων να λιώνουν.

Ακούμε με προσοχή και δέος τις φοβιτσιάρικες αναλύσεις των ειδικών και τρομοκρατούμαστε από τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον του πλανήτη λόγω κλιματικής αλλαγής (χώρια οι τρελοί που κυβερνούν τόπους – τόπους). Αυτό όμως για όσο χρόνο μετρά η είδηση. Γιατί μόλις πέσει η επόμενη είδηση για αύξηση του τουριστικού ρεύματος στον τόπο, μας πιάνει ρεύμα εθνικής συγκίνησης και τρέχουμε από συγκίνηση και καλλιτεχνική ευαισθησία να ισοπεδώσουμε καμιά παραλία προς τέλεση ιερού μυστηρίου, γάμου, και καλλιτεχνική τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού (ολάκερη Αγκιλέρα σας φέραμε), έτσι για να συμβάλουμε στην παρα – πέρα αύξηση του τουριστικού ρεύματος. Άσχετα αν μαζί ισοπεδώθηκε και ο οικότοπος των χελωνών που γεννούν μόνο εδώ στην συγκεκριμένη περιοχή της νήσου μας απ΄ όλη τη Μεσόγειο. Άσχετο αν αυτές οι χελώνες είναι είδος προς εξαφάνιση.

Άσχετο αν η εξαφάνιση χιλιάδων ειδών σιγά- σιγά, μαζί με όλα τα άλλα «καλά» που προκαλούμε οι άνθρωποι στον βωμό της «ανάπτυξης» και για να τα λέμε όλα και τον πλουτισμό θα οδηγήσει και στη δική μας εξαφάνιση ως είδος. Στο κάτω – κάτω της γραφής οι…. Χελώνες φταίνε. Ας γεννούν κάπου αλλού. Δόξα τω θεώ πάμπολλες έχει παραλίες η Μεσόγειος. Γιατί πεισματάρικα επιμένουν να γεννούν στον Ακάμα. Ποια είναι όμως η αρμόδια υπηρεσία να ασχοληθεί με την ουσία του προβλήματος. Ποια είναι αυτή η ουσία; Μα το πείσμα των χελωνών φυσικά!!

Φοβούμαι όμως ότι και πάλι θα έχουμε σύγκρουση αρμοδιοτήτων. Ποια υπηρεσία είναι αρμόδια να λύσει το πρόβλημα που λέγεται «πεισματάρες χελώνες»; Το κτηνιατρείο ή οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας; Αυτό θα το βρούμε αν καταλήξουμε στο κατά πόσον οι χελώνες εκτός από ζώα που είναι έχουν και ψυχή. Γιατί αν είναι μόνο ζώα ευθύνεται το κτηνιατρείο.

Αν από την άλλη έχουν και ψυχή τότε η ευθύνη ανήκει στις ψυχιατρικές υπηρεσίες. Αναφαίνεται όμως και άλλο πρόβλημα. Η εκκλησία! Αποδέχεται η εκκλησία ότι τα ζώα έχουν ψυχή; Οπόταν το θέμα περιπλέκεται γι΄ αυτό ας εγγραφεί προς συζήτηση σε Κάποια Επιτροπή τη Βουλής. Ποια; Άλλος πονοκέφαλος και αυτός! Η Γεωργίας, η Περιβάλλοντος ή η Προσφύγων; Γιατί όπως εξελίσσεται το θέμα οι χελώνες θα βρεθούν στην ίδια μοίρα με τους πρόσφυγες.

Είναι τραγικό το γεγονός ότι παρ΄ όλες τις φυσικές, καταστροφές οι οποίες έχουν γίνει καθημερινότητα πλέον μυαλό δεν βάζουμε. Σεισμοί, τυφώνες, κυκλώνες, νεροποντές, πλημύρες, πυρκαγιές, και άλλες τόσες φυσικά καταστροφές δεν μας επηρεάζουν. Ξεχνούμε ότι η πρωταρχική σχέση του ανθρώπου είναι με το περιβάλλον, με τη φύση. Το θυσιάζουμε στο βωμό του γρήγορου, εύκολου και φαινομενικά ανέξοδου πλουτισμού. Κι΄ όμως το κόστος αυτού της ανέξοδης τάχα ανάπτυξης, είναι ανεκτίμητο. Η μάλλον κοστίζει όσο κοστίζει και η ύπαρξη του ανθρώπινου είδους στο γαλάζιο πλανήτη.

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: