Ένας ρομαντικός Κύπριος πρόσφυγας… Αγκαλιάζοντας τη σημαία της μικρής μας πατρίδας!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ενοχλείται η Άγκυρα επειδή δεν θέλει να δίνει ούτε από τα κλεμμένα: Η αναφορά για την Κύπρο από την αναξιόπιστη Ε.Ε. έβγαλε από τα …ρούχα της την Τουρκία!
Κοσσυφοπέδιο: Η τραγική προσωπικότητα της κ. Μπακογιάννη και η Ελληνική Κυβέρνηση ως θεματοφύλακας της μεγάλης Αλβανίας, και της “κοσοβοποίησης” της Θράκης και της Κύπρου
Του Νίκου Αντωνιάδη*
Κάποιοι περνάνε απ’ έξω με την κάμερα και φωτογραφίζουν το κτήριο της ειρήνης. Κάποιοι άλλοι γυροφέρνουν χαζεύοντας την υπέροχη θέα του Μπρούκλυν, όπως ξεπροβάλλει πίσω από το κτήριο.
Εμείς, πρέπει να μπαίνουμε μέσα, πρέπει να ρωτάμε, να ζητάμε να μάθουμε τι γίνεται με αυτή την πατρίδα που ονομάζεται Κύπρος. Προσωπικά, πριν μπω, κάνω και μια βόλτα κάτω από τη σημαία μας, έτσι για να βεβαιωθώ πως είναι εκεί και να νιώσω στην πράξη αυτό που λέμε και στη θεωρία: Αυτό το νησί, σε εκείνο το κτήριο του ΟΗΕ, είναι ισότιμο μέλος των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, κ.ο.κ.!
Το ξανάγραψα πως κάποιοι θα μου πούνε πως ψάχνω ψύλλους στα άχυρα ή πως η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Ενώ κάποιοι άλλοι (ευτυχώς λίγοι) μάλλον θα θέλουν να μου πετάξουν πέτρες που ανακατεύομαι στα πόδια της διεθνούς “διπλωματίας” που “μαγειρεύει” το μέλλον κάποιων χωρών (σαν τη δική μας), και σιωπά στα τερτίπια της Τουρκίας. Δυστυχως όμως, αυτοί οι λίγοι που δίνουν άλλωθι στην Τουρκία, ακόμη και στη χούντα του 1974 (θέλω να πιστεύω άθελα τους), αποδεχόμενοι λύση, παράλυση, διάλυση, αιμοδιάλυση, ή ότι άλλο κι αν είναι αυτό, ενθαρρύνουν τον Ερντογάν “μέσω” Τσαβούσογλου να λέει απροκάλυπτα: “Αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσουμε το στρατό στην Κύπρο”! Και ως “στρατηγικό” εργαλείο, οι ίδιοι άνθρωποι επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου σπέρνοντας τον πανικό: “Η Τουρκία θα προχωρήσει σε προσάρτηση”, κ.λ.π., κ.λ.π.!
Κι εδώ τίθεται ένα πολλαπλό ερώτημα:
Το 1974, η Τουρκία μας ρώτησε αν θα κάνει εισβολή; Το 1983, η Τουρκία μας ρώτησε αν θα “ανακηρύξει” το ψευδοκράτος; Αφού δεν μας ρωτά ούτως ή άλλως, γιατί δεν προχώρησε σε “προσάρτηση” τόσα χρόνια; Τι παραπάνω θα κερδίσει, εκτός από επιπλέον πονοκέφαλο, επιπλέον οικονομικό βάρος αλλά και να απωλέσει τον πλήρη έλεγχο της χώρας μας; Γιατί δεν το έκανε όταν άνοιγε τα οδοφράγματα; Μήπως μας λυπήθηκε; Φυσικά και όχι. Εμείς πρέπει να λυπόμαστε τον εαυτό μας που αφήσαμε τα οδοφράγματα ανοικτά να μπαινοβγαίνει ο κάθε κατεργάρης ανεξέλεκτα. Εμείς πρέπει να λυπόμαστε τον εαυτό μας που αφήσαμε την σιωπή μας και την υποχωρητικότητα μας να βολέψουν τη “σιωπή” του ΟΗΕ, των ΗΠΑ, της Βρετανίας αλλά και ευρωπαίων εταίρων μας.
Βάζοντας τα πράγματα σε μια τάξη στην όλη “αταξία” που επικρατεί στο εσωτερικό και εξωτερικό μέτωπο, το ερώτημα είναι απλό και η απάντηση άλλο τόσο απλή: Πὠς αναμένουμε να έχουμε συμμάχους για να μας στηρίξουν σε μια δεδομένη στιγμή, όταν εμείς σωπάμε, όταν εμείς δεν διεκδικούμε, όταν εμείς υποχωρούμε, όταν εμείς δεν καταφέραμε καν να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τι έγινε το 1974; Με αυτό το σκεπτικό, στο τέλος (το οποίο δεν είναι μακριά με αυτά τα μυαλά), η Τουρκία θα στηριχτεί σε μια και μόνο στρατηγική “φράση”, την οποία έκτισαν εδώ και χρόνια με την πανέξυπνη τακτική και συμβολή του Ντεγκτάς, ο οποίος “πρόβλεψε” πως με την πάροδο του χρόνου και όταν οι νέες γενιές δεν θα έχουν το ίδιο πάθος για επιστροφή, το Κυπριακό πρόβλημα θα ξεχαστεί και θα δημιουργηθεί ένα νέο κατεστημένο! Και αυτό γίνεται ήδη, με την “φράση” αυτή να πλησιάζει όλο και περισσότερο προς επισημοποίηση από όλους (και όχι μόνο από την Τουρκία):
“Οι Ε/Κ δεν θέλουν τους Τ/Κ. Οι Τ/Κ φοβούνται τους Ε/Κ”.
Και αφού οι πάπιες του ΟΗΕ και των λοιπών συγγενών θα “πειστούν” από την Τουρκία για την “αδιαλλαξία” μας, νάσου θα ξεπροβάλει και η δια παντός επισημοποίηση των στρατευμάτων, νάσου και θα καταγραφεί η διά παντός επισημοποίηση των τουρκικών πλοίων στην ΑΟΖ μας (τους!), και Άιντε μετά να πείσεις πως “ο γάδαρος δεν πετά”. Και ως “λογότυπο” της εκστρατείας των Τούρκων, θα μπει η “συγνώμη” της κάθε κυρίας Μαρκουλλή προς τα αδέλφια μας τους Τ/Κ, με σλόγκαν την “ξεροκεφαλιά” του Προέδρου και του “κακού” Κοτζιά που “αρνήθηκαν” τη λύση των εγγυήσεων και του στρατού και τον Γκουτέρες να σπάει τη σιωπή του και να παίρνει “μαχαίρι” για να κόψει (και) τα δύο πρώτα σημεία του εξαμελούς “πλαισίου” του (αφαιρώντας το “μη” από τις πρόνοιες του για (μη) εγγυήσεις και στρατεύματα). Ως τώρα τουλάχιστον, ο ΟΗΕ σωπά και κάνει την πάπια (σχετικό άρθρο http://mignatiou.com/2017/08/otan-o-oie-kani-tin-papia-ofiloume-toulachiston-na-tarazoume-ta-nera-afto-to-nero-afti-i-gi-ine-dika-mas/). Σε λίγο όμως θα λαλίσει και ο ΟΗΕ και θα μας λέει: “Ναι, οι Ε/Κ δεν θέλουν τους Τ/Κ, γι’ αυτό δεν θέλουν λύση”. Θα ρωτάμε τον ΟΗΕ για “τουρκική εισβολή και κατοχή” και αφού πλέον θα έχει πετάξει τη “μάσκα” της πάπιας θα μας απαντά και επίσημα: “Μα ποια εισβολή”;
Ειδικά τον τελευταίο καιρό ακούμε μόνο για “περισυλλογή” και “περισυλλογή” και έχουμε ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε για την ουσία του προβλήματος: την εισβολή, την κατοχή, τις παραβιάσεις του εναέριου και θάλασσιου χώρου μας, την στέρηση του δικαιώματος μας για προσευχή στις εκκλησίες μας στα κατεχόμενα, κ.λ.π. βαρβαροτήτων (σχετικό άρθρο http://mignatiou.com/2017/09/se-anamoni-akoma-o-gkouteres-den-scholiazi-ti-egine-sto-kran-montana-o-ekprosopos-tou/).
Είμαι πολύ ρομαντικός τελικά ε; Έχετε δίκιο. Σκέφτομαι τον Μάρτιν Λούθερ Κινκ (ΗΠΑ), τον Νέλσον Μαντέλα (Ν. Αφρική), τον Γιάσερ Αράφατ (Παλαιστίνη), που ήταν αθεράπευτα ρομαντικοί και παρασύρομαι. Κακές επιρροές, δεν λέω! Επιρροές που μας “σπρώχνουν” να αγκαλιάσουμε τον ιστό της σημαίας μας και να φωνάξουμε πως μας έκλεψαν τη μισή μας πατρίδα. Επιρροές που μας ωθούν να φωνάξουμε πως κάποιοι θέλουν να μας κλέψουν και την άλλη μισή αντί να μας δώσουν πίσω την ελευθερία που μας πήραν!
Όμως, η δεύτερη κλεψιά (μετά το 1974) πρέπει να περάσει από την πλειοψηγία του λαού. Και η Κύπρος είχε, έχει και θα έχει πάντα ανθρώπους που μπορείς να εμπιστεύεσαι στη δύσκολη στιμή! Αυτοί οι άνθρωποι είναι η συντριπτική πλειοψηφία που ευτυχώς δεν θα πάψουν να είναι και αυτοί ρομαντικοί.
Έστω, κάτι είναι κι αυτό μπροστά στην όλη “αταξία “!
Μέχρι την στιγμή εκείνη, θα παραμείνω κι εγώ μαζί τους αθεράπευτα ρομαντικός να κοιτάζω τον ιστό και να χαζεύω την πανέμορφη σημαία της πατρίδας μας, εκεί, εδώ, στο κτήριο της ειρήνης. Έστω και έναν ψύλλο να βρούμε, αξίζει, γιατί ανήκει στη δική μας χώρα, στη δική μας πστρίδα, την Κύπρο μας!
- Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
(Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση)
Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/