Η σκλαβωμένη πόλη που παραμένει ακόμα ζωντανή μέσα στο σώμα, το μυαλό, την καρδιά και τη ψυχή




Γράφει ο Δρ. Γεώργιο Κ. Γεωργίου

Η Μόρφου, η μάνα των εσπεριδοειδών, για 43 χρόνια κείτεται άψυχη, φυλακισμένη, σκλάβα χωρίς κελί, στα χώματα της, αλλά ταυτόχρονα, όλα αυτά τα μαύρα χρόνια, παραμένει ακόμα ζωντανή μέσα στο σώμα, το μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή μας.

Μόρφου, για 43 χρόνια τώρα, στους δρόμους σου κυκλοφορούν ξένοι διαβάτες. Το κάθε βήμα τους σου ανοίγει και μια πληγή, σε πονά κι απ’ τον καταγάλανο ουρανό σου, απλώνονται σχοινιά για ν’ ανεβάσουν τους λυγμούς σου.

Λένε πως τα διάφορα μέρη έχουν τις δικές τους μυρωδιές. Μπορεί να είναι απ’ τα δέντρα, τους κήπους , τα ποτάμια που τα διασχίζουν, απ’ τα σπίτια, τις εκκλησίες και τα αρώματα που πουλάνε στις αγορές τους.

Η δική σου μυρωδιά Μόρφου μου, η ευωδία από τους ανθούς των πορτοκαλεώνων σου, μας είναι τόσο γνώριμη, τόσο δυνατή, που ποτέ μα ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να σβήσει από την όσφρηση μας.

Το ελεύθερο μου πνεύμα δεν έπαψε στιγμή να περιπλανιέται στους δρόμους, στα σοκάκια, στις πλατείες σου. Όλα τα πρόσωπα των γειτόνων, φίλων και συγχωριανών μου προβάλλουν μεσ’ τα μάτια μου.

Αναζητώ να σου απαλύνω τον πόνο σου, σκορπώντας τις πολεμικές ιαχές, να σου φροντίσω τις πληγές σου, ξεπλένοντας το αίμα με το γάργαρο νερό σου, που δρόσιζε τη γη σου.

Ανοίγω το άλμπουμ της μνήμης μου, απ’ όπου ξεπροβάλλουν αξέχαστες φωτογραφίες των παιδικών, εφηβικών μου χρόνων. Σαν κινηματογραφική ταινία ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου, κήποι περιποιημένοι με πανέμορφα μυρωδάτα λουλούδια, σπίτια ν’ αστράφτουν από καθαριότητα, γαστρονομικές μυρωδιές που σε κάνουν να σου τρέχουν τα σάλια, γειτονιές γεμάτες ζωή, με ανθρώπους απλούς, γελαστούς, χαρούμενους, μα και θλιμμένους, ανθρώπους εργατικούς, φιλόξενους, με φιλότιμο…και ξαφνικά, όταν ο χρόνος φτάνει σ-αύτο το μαύρο Αύγουστο του 1974, νοιώθω να χάνεται η ισορροπία της ψυχής μου. Αισθάνομαι την έκσταση που δημιουργεί το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι.

Μόρφου, αγαπημένη μας, πόσο πόνο και πόση αδικία πρέπει να ζήσουμε ακόμα; Πως σε κατάντησαν οι τιποτένιοι κατακτητές; Πόσο πολύ αναζητούμε να επιστρέψουμε στην αγκαλιά σου, για να φιλήσουμε τα ποτισμένα με τον ιδρώτα και το αίμα των προγόνων μας, χώματα σου. Πόσο πολύ ζητούμε, έστω και για μια νύκτα, να ξεκουράσουμε τα κορμιά μας στο ερειπωμένο πια πατρικό μας σπίτι, που όμως ήταν το παλάτι των παιδικών μας χρόνων.

Μόρφου μάνα μας, δεν είσαι το κουφάρι μιας νεκρής πολιτείας. Είσαι μια Θεά με πανάρχαια, λαμπρή ιστορία και πορεία, που οι Ακρίτες θα σε φυλάνε, ο Άγιος Μάμας θα σε προστατεύει, που δεν θ’ αποκτήσεις ποτέ μα ποτέ την συνήθεια να ζεις χωρίς εμάς, που εμείς, δεν θα μπορέσουμε ποτέ μα ποτέ να ζούμε χωρίς εσένα, γιατί έτσι απλά, χωρίς εμάς είσαι μια άψυχη κωμόπολη, χωρίς εσένα, δεν έχουμε ζωή και μέλλον.

  • Καρδιολόγος

ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ ΣΤΙΣ APOPSEIS.COM

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: