Επέτειος ηρωική και πένθιμη, για τους ηρωομάρτυρες μας, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού.

Δημοσιεύουμε τον επιμνημόσυνο λόγο του προέδρουτου Δημοκρατικού Κόμματος και υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας, Νικόλα Παπαδόπουλου στο μνημόσυνο των ηρών Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού:

Επέτειος ηρωική και πένθιμη, οδηγεί σήμερα τα βήματά μας στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι.

Επέτειος ηρωική και πένθιμη, μας καλεί σήμερα να μνημονεύσουμε τους ηρωομάρτυρες μας, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού.

Να μνημονεύσουμε, να δεηθούμε και να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις τραγικές συνθήκες της άνανδρης δολοφονίας τους, από Γκρίζους Λύκους, Αττίλες και ψευδοαστυνομικούς της κατοχής.

Δεν ήρθαμε για να θρηνήσουμε τον άδικο χαμό τους.

Ήρθαμε για να τιμήσουμε την τίμια, ιερή μνήμη τους.
Ανακαλούμε στη μνήμη μας τις ανυπόφορα εφιαλτικές εκείνες μέρες του Αυγούστου 1996, όταν δυο λεβέντες Παραλιμνίτες, ξεπετάχτηκαν και με το νεανικό αίμα τους, αφύπνισαν συνειδήσεις και, για άλλη μια φορά, έγραψαν ιστορίες ελληνικής λεβεντιάς.

Με τη θυσία και το μαρτύριό τους, οι ηρωομάρτυρες μας, Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού, αφύπνισαν νυσταγμένες συνειδήσεις, όταν έφεραν στην επιφάνεια τον ακατάσχετα επιθετικό χαρακτήρα και τον αθεράπευτο βαρβαρισμό του τουρκικού όχλου, ο οποίος προβλήθηκε ζωντανά ή αναμεταδόθηκε τηλεοπτικά σ’ όλο τον κόσμο.

Αφύπνισαν, όμως, και δικές μας – σε Κύπρο και Ελλάδα – καταπονημένες συνειδήσεις, υπενθυμίζοντας πως στην μοιρασμένη για περισσότερες από δυο δεκαετίες μακαρία γή της Κύπρου, «η αγνή ψυχή δεν έσβησε, και ζει…, και ζει…».

Τις φοβερές εκείνες σκηνές, πρέπει να τις παρακολουθούμε ξανά και ξανά, για να εμπεδώσουμε την ανελέητη τουρκική επιθετικότητα και να φρονηματιστούμε από τους απροκάλυπτους σχεδιασμούς  τους.
Να μην αφήσουμε, να καταλάβει τις ψυχές μας ο ωχαδερφισμός και η κόπωση, από την πολύχρονη κατοχή και να καταφύγουμε στην εύκολη επιλογή της «όποιας λύσης».

Φίλες και φίλοι,

Εικοσιένα χρόνια έχουν περάσει από τότε, αλλά κανείς μας δεν ξεχνά τι έγινε εκείνο το Καλοκαίρι.

Το Καλοκαίρι, όπου η τουρκική κατοχή της πατρίδας μας, έδειξε ολοκάθαρα το απαίσιο πρόσωπό της.

Ήταν η 11η Αυγούστου 1996.

Επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν αντικατοχική πορεία προς τη σκλαβωμένη γη μας.

Επρόκειτο για μια εκδήλωση των Ευρωπαίων μοτοσικλετιστών, που ξεκίνησαν  συμβολικά από το Βερολίνο, με στόχο να καταλήξουν στην Κερύνεια, για να δείξουν μαζί με εκατοντάδες Κύπριους μοτοσικλετιστές, ότι δεν μπορούν οι κατακτητές να χωρίζουν λαούς και πατρίδες με συρματοπλέγματα και ότι η ελευθερία να διακινείται κανείς στην πατρίδα του, είναι υπέρτατο αγαθό και ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα.

Τελευταία στιγμή ματαιώνεται η πορεία προς την Κερύνεια και ορίζεται ως τελευταίος σταθμός η Δερύνεια.

Στη Δερύνεια οι μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πάνοπλους Αττίλες.

Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν, ο Τάσος Ισαάκ βλέπει ένα τσούρμο Αττίλες και Γκρίζων Λύκων να κτυπά βάναυσα ένα Ελληνοκύπριο.

Τρέχει να τον γλυτώσει από τα μανιασμένα χτυπήματα των βάρβαρων και δέχεται εκείνος επίθεση.

Πέφτει στο χώμα.

Γύρω του μαζεύονται και άλλοι κυριολεκτικά λυσσασμένοι Τούρκοι, έποικοι, Αττίλες, Γκρίζοι Λύκοι, ακόμα και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και αρχίζουν να τον κτυπούν ανελέητα, με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, ενώ μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι.
Τον κτυπούσαν και τον κλωτσούσαν στο κεφάλι, μέχρι που ο μαρτυρικός ήρωας άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο.

Ήταν μόνο 24 χρόνων. Παντρεμένος. Με έγκυο γυναίκα, με γονείς, με αδελφές.

Η κηδεία του θα γίνει στις 14 Αυγούστου.

Μια άλλη αποφράδα ημέρα – ημέρα θλίψης, ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου.

Πλήθος κόσμου θα παραστεί για να παρακολουθήσει την νεκρώσιμη ακολουθία.

Μια ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το Οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν τα άνθη της αγάπης τους και στεφάνια στον τόπο της κτηνώδους δολοφονίας του.

Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν «Γκρίζοι Λύκοι» και άρχισαν τον πετροπόλεμο.

Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τους κυανόκρανους, πέρασε στη νεκρή ζώνη και άρχισε να τρέχει προς τον ιστό που κυμάτιζε η τουρκική σημαία.

Κάποιοι προσπάθησαν να τον σταματήσουν, να τον αποτρέψουν. Τους απώθησε και ως αίλουρος άρχισε να ανεβαίνει τον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, το σύμβολο της κατοχής.

Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός  Σολωμού έπεσε νεκρός κτυπημένος από σφαίρα στο λαιμό.

Σ’ όλες τις χώρες, οι τηλεοράσεις μετέδωσαν ζωντανά ή αναμετέδωσαν τις σκηνές της δολοφονίας των δύο νέων.

Ο κόσμος έμεινε άναυδος.

Καθηλωμένος μπροστά στις τηλεοράσεις του παρακολουθούσε το μαρτύριό τους.

Η διεθνής κοινότητα καταδίκασε τη θηριωδία και τη  βαναυσότητα με την οποία ο τουρκικός όχλος δολοφόνησε τα δυο παλικάρια από το Παραλίμνι.

Οι καταδίκες ήταν άλλοτε έντονες κι άλλοτε χλιαρές.

Καταδίκασε φραστικά, … αλλά έμεινε ως εκεί!

Δώδεκα χρόνια αργότερα, στις 24 Ιουνίου 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία, για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.

Παραβίασε, είπε, το άρθρο 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, γιατί δεν προέβη σε καμιά έρευνα για να βρεθούν οι ένοχοι των δολοφονιών.
Φίλες και φίλοι,

Ηρωική και πένθιμη η σημερινή επέτειος της άνανδρης δολοφονίας των δύο ηρωομαρτύρων του Παραλιμνίου.

Κάτω από την κοκκινογή του Παραλιμνιού απόκεινται σήμερα τα νεανικά κορμιά του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.

Και μας στέλνουν  τα μυστικά μηνύματά τους.

Η θύμηση της θυσίας τους, ας αποτελεί, για ηγεσία και λαό, προσκλητήριο για τιμή και ευθύνη και κάλεσμα για αγώνα λευτεριάς.

Όπως ακριβώς αυτοί δεν αποδέχτηκαν ποτέ την κατοχή και έτρεξαν να ποτίσουν με το αίμα τους το δέντρο της αντίστασης, έτσι κι εμείς, ηγεσία και λαός, να μην την αποδεχτούμε ποτέ.

Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες δυσκολίες και να συναντήσουμε.

Αν, εν ονόματι μιας επισφαλούς «όποιας λύσης», ενδώσουμε  στην ωμή βία και τον απροκάλυπτο εκβιασμό της Τουρκίας, δεν θα είμαστε άξιοι των προγόνων μας.

Δεν θα είμαστε άξιοι των νεκρών μας.

Δεν θα είμαστε άξιοι των αγέννητων γενιών που έρχονται.

Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, ο ελληνισμός της Κύπρου έχει τελειώσει.

Αυτό υποβάλλεται ηχηρά από την τουρκική Ιστορία.

Ας απομονώσουμε, λοιπόν, όσους μας λένε ότι … «η Τουρκία θέλει λύση, αλλά το πρόβλημα είναι οι απορριπτικοί, μαξιμαλιστές, εθνικιστές Ελληνοκύπριοι…».

Ας απομονώσουμε όσους μας λένε ότι … κακώς επιμένουμε σε μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατεύματα.

Τι πειράζουν, μάς λένε, «λίγοι στρατιώτες, λίγες εγγυήσεις, λίγα επεμβατικά δικαιώματα»;

Αφού υπάρχουν και σήμερα …

Η υιοθέτηση αυτής της λογικής οδηγεί στη συμφιλίωση με την κατοχή και στην αποδοχή της.

Και αυτό δεν μπορούμε, δεν πρέπει και δεν θα επιτρέψουμε να περάσει.

Ούτε ένας στρατιώτης δεν θα μείνει.

Αυτό χρωστάμε στον Τάσο Ισαάκ και στο Σολωμό Σολωμού και σ’ όλους τους νεκρούς που πέρασαν απ’ αυτό το πολύπαθο νησί.

Το χρωστάμε στους προγόνους μας, το χρωστάμε στη γενιά μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας και σ’ όλες τις γενιές Ελλήνων που θα ’ρθουν μετά από μας.

Φίλες και φίλοι,

Μετά το παταγώδες αδιέξοδο στο Κρανς Μοντάνα, απαιτείται περισσότερο παρά ποτέ, μια νέα στρατηγική για την Κύπρο.

Μια στρατηγική που να βασίζεται σε μια παντελώς διαφορετική θεώρηση:

Στο ότι η Τουρκία είναι αυτή που δεν θέλει λύση, και είναι δικαιολογημένες οι ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων.

Και να παύσουμε το μαζοχιστικό επιχείρημα «κάναμε κι εμείς πολλά», αποενοχοποιώντας έτσι το τουρκικό έγκλημα της εισβολής και κατοχής, που μας προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και εγκλωβισμένους.

Απαιτείται μια νέα στρατηγική διεκδίκησης και όχι συνθηκολόγησης.

Μια νέα στρατηγική που δεν θα φέρνει συνεχώς τη μια ταπείνωση μετά την άλλη, τον ένα εξευτελισμό μετά τον άλλο, αλλά θα βασίζεται στη διεκδίκηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Πρέπει να πιστέψουμε στο δίκαιο του λαού μας, στην υπεράσπιση της ελευθερίας και τη διάσωση της πατρίδας μας.

Η αντίσταση συνεχίζεται.

Οι ίδιες αξίες που χαρακτήρισαν τους ήρωες του ’55 – ’59 , τους λεβέντες του ’63 – ’64, τους υπερασπιστές της ελευθερίας του ’74, μας καθοδηγούν και σήμερα.

Το δίκαιο επιβραβεύει αυτούς που επιμένουν και δεν ξεχνούν.

Έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο και επίπονο αγώνα, τον οποίο όμως θα διεξέλθουμε για να δικαιώσουμε το λαό μας.
Δεν θα είναι εύκολος ο αγώνας, αλλά ποιος είπε πως οι Έλληνες είμαστε για τα εύκολα;

Πρέπει να πιστέψουμε στο δίκαιό μας.

Και πρέπει να πιστέψουμε στην τελική δικαίωση.

Μέσα στην τρισχιλιετή ιστορία της, η πατρίδα μας πέρασε και σκλαβιές και συμφορές και δυσκολίες μεγάλες.

Αλλά πάντα επιβίωνε.

Θα επιβιώσει και τώρα!

Από μας εξαρτάται.

Γι’ αυτό, κάτω από τους θόλους της Εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου του Στρατηλάτη, εμείς διαδηλώνουμε,

«Εδώ θα μείνουμε,
στη γη που μας γέννησε.
Για πάντα ελεύθεροι».

Οδοδείχτες στην πορεία μας προς την ελευθερία, ας είναι τα δύο λεβεντόπαιδα του Παραλιμνιού: Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού.

Και η τίμια μνήμη τους, ας είναι αιώνια και δαφνηφόρα.