ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Έλλης Αυξεντίου
Προσωπικά, από πολύ μικρή έχω υπάρξει στόχος αρνητικών σχολίων για το σώμα μου, κυρίως με έχουν αποκαλέσει ανορεξική. Ακόμα έχω ακούσει να με αποκαλούν σκελετό.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που δεν επηρεάζονται εύκολα από την κριτική των άλλων. Κρατάω όσα η ίδια εκτιμώ κι από αυτούς που εκτιμώ. Μπορώ όμως να κατανοήσω, πόσο πολύ θα μπορούσε όλη αυτή η κριτική να επηρεάσει έναν άλλο άνθρωπο, με άλλη ψυχοσύνθεση, είτε με λιγότερα κιλά, είτε με περισσότερα. Αυτό που δεν μπορώ όμως να καταλάβω είναι με ποιο δικαίωμα εσύ με τη μεζούρα και τη ζυγαριά, μετράς τα δικά μου κιλά και τους δικούς μου πόντους.
Λόγω της δουλειάς μου, μπορώ να αντιληφθώ, ότι οι τίτλοι “χάστε 10 κιλά σε 2 βδομάδες” δεν είναι τίποτα άλλο παρά ουτοπικοί και καθαρά διαφημιστικοί. Είμαι ενάντια στις χημικές δίαιτες, στα ροφήματα, στους λιποδιαλύτες, και σε ότι άλλο “σκοτώνει” τον οργανισμό και παραπλανεί τον άνθρωπο, γι αυτό και επιλέγω ν’ ακολουθώ μια συγκεκριμένη διατροφή , όχι δίαιτα και γυμνάζομαι σχεδόν καθημερινά.
Έχω εργαστεί σε περιοδικά, και έχω δει τον τρόπο και έχω μετρήσει τα δευτερόλεπτα, που χρειάστηκαν για να μετατραπεί ένα σώμα σε αψεγάδιαστο. Έχω εργαστεί στην τηλεόραση και έχω δει κορίτσια, να “λιώνουν”, στην κυριολοεξία σαν κερί, προσδοκώντας με ένα μήλο για τροφή να κερδίσουν μια θέση στο γυαλί. Και στο σημείο αυτό, η Χ αποκαλύπτει…
“Δεν έχει σημασία πόσα κιλά ήμουνα, πόσα είχα χάσει. Κοιτούσα μόνο, το σώμα μου στον καθρέφτη κι απέναντι μου κοιτούσα μία φάλαινα. Πεινούσα αλλά είχα πειθαρχήσει πολύ, τον εαυτό μου απέναντι στο φαγητό. Ανώτατο όριο 600 θερμίδες ημερησίως. Κάθε μέρα, που περνούσε τρεφόμουνα ολοένα και λιγότερο. Ένιωθα πως ήθελα να ψαλιδίσω το σώμα μου. Να πάρω ένα ψαλίδι και ν’ αρχίσω να κόβω ότι περιττό υπήρχε. και σήμερα τολμώ να πω, πως πάσχω από νευρική ανορεξία. Η νόσος αυτή, είναι ένα σαράκι που αν το αφήσεις σε κατασπαράζει, σου τρώει και σου τσακίζει τις σάρκες. Είμαι καλύτερα, αλλά δεν είμαι καλά. Είναι στιγμές που προσπαθώ να βγω από το αδιέξοδο, μέσω της υπερφαγίας “καταπίνω’ότι βρω για να καταπιώ το πρόβλημα κι αμέσως μετά, ψάχνω να βρω τη λύτρωση και την απελευθέρωση, μέσω του εμετού και των καθαρτικών. Και εκεί που αυτοτραματίζομαι, κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και του λέω και σήμερα απέτυχες”, είπε η Χ και συνέχισε:
“Από μικρή δεν ήμουνα τιποτα άλλο παρά μια “ζητιάνα”. Είχα έχθρα απέναντι στη μάνα μου. Δεν είχα τη δύναμη να τη συγχωρέσω, δεν μπορούσα να κατανόησω, πως έκανε, μόνο αυτά που ήξερε. Μπήκα βλέπεις στο τρυπάκι. Κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας, κατάλαβα πως ξεκινούσα μια δίαιτα για να στρέψω το βλέμμα και την προσοχή σε μένα , να πάω κόντρα στο κουτάλι που τόσα χρόνια με κυνηγούσε και κάπου εκεί έχασα εμένα. Πονούσε η ψυχή μου και τιμωρούσα το σώμα μου. Την άφησα υποσιτισμένη για πολλά χρόνια. Και ξεκίνησα να την ταίζω, όταν βρεθηκα σε ένα κρεβάτι με ορούς και φάρμακα”.
Έρευνες αποκαλύπτουν πως η ανορεξία και η βουλιμία δεν είναι τίποτα άλλο παρά από ακραίες μορφές μίσους εναντίον του εαυτού μας . Λένε πως η τροφή είναι το σύμβολο της ανατροφής από τη μάνα γη. Οι ανορεκτικοί απορρίπτοντας λοιπόν την τροφή, απορρίπτουν και τη μητέρα τους, το πρωταρχικό γυναικείο πρότυπο, ή τη δική τους γυναικεία πλευρά. Πρέπει το κάθε κορίτσι ή γυναίκα να αγκαλιάσει τη θηλυκότητα της και να κατανοήσει ότι η μητέρα της έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για την ανατροφή της, ανάλογα πάντα με τις ικανότητες της και τις γνώσεις της.
Το σώμα μας, είναι το μέρος που κατοικεί η ψυχή μας κι όταν εκείνη πονάει και ζητιανεύει για τροφή τότε αυτό αρρωσταίνει… αλλά όση δύναμη διαθέτουμε για να αυτοκαταστρεφόμαστε, άλλη τόση διαθέτουμε για να αναδυθούμε από τις στάχτες μας, φτάνει να αντιληφθούμε πως η τροφή δεν είναι εχθρός που τιμωρεί, αλλά είναι ένας σύμμαχος ενέργειας , που εξυπηρετεί ως προς την πραγμάτωση των ονείρων και των στόχων μας.