Μετά από τις «διακοπές» στην Ελβετία, το Κυπριακό πού πάει; Έφτασε η ώρα της επανεκκίνησης…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Έτσι, και η Γενεύη bis, παραλλαγή Crans Montana, έληξε άδοξα, όπερ έδει δείξε, με μια σημαντική διαφορά όμως εν σχέση με την Γενεύη 1: εκεί, τότε, τη βρώμικη δουλειά του «αποχαιρετισμού» την έκανε ο Ακιντζί ο οποίος τα παράτησε όλα και έφυγε, καλύπτοντας ολοκληρωτικά την «μητέρα πατρίδα» του Τουρκία.
Στη Crans Montana (προφέρεται «Κρανς» και όχι «Κραν») αυτή τη φορά υπήρξε μια σημαντική παραλλαγή, μια, κατά κάποιο τρόπο, αναβάθμιση της «διαδικασίας εγκατάλειψης» έχοντας υπόψη πως εδώ ήταν «μπλεγμένος» και προσωπικά ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, αφ΄ ενός, και η ίδια η Τουρκία με τον ΥΠΕΞ της ήταν εκείνη που τα παράτησε χρησιμοποιώντας την «διαλεκτική αδιαλλαξία» της, αφ’ ετέρου, τινάζοντας στον αέρα τη διάσκεψη και αναγκάζοντας τον αφελή(!) Gutieres (το πήρε το μάθημά του για το μέλλον;!) να δηλώσει έμμεσα(!) την ευθύνη του ΟΗΕ για την αποτυχία μη έχοντας το σθένος να παραδεχθεί και εκφράσει την απαράδεκτη θέση της Τουρκίας.
Τί να πει κανείς; Ο κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την «ποιότητα» και αξία αυτού του Διεθνούς Οργανισμού που πέφτει τόσο εύκολα και ευκολόπιστα στην τουρκική παγίδα, σαν να μη γνωρίζει την τεράστια «προϊστορία» αφερεγγυότητας και ανυποληψίας του κάθε Ερντογάν και Σία.
Η χρεοκοπία της Crans Montana (αλήθεια, ποιος ξέρει ποιός υπήρξε εκείνος που επέλεξε αυτό το όμορφο χιονοδρομικό κέντρο!) απέδειξε και μια άλλη πτυχή του θέματος και του θεάματος(!) – μια πτυχή εξίσου σημαντική την οποία πρέπει καταλλήλως να θεωρήσουμε και να αξιολογήσουμε.
Αναφέρομαι στο «περιεχόμενο», στο αντικείμενο της διάσκεψης, δηλαδή στη βασική ύλη της συζήτησης που είναι ασφαλώς η ΔΔΟ και, στην ορισμένη περίπτωση, συγκεκριμένα στις δυο επιμέρους καθοριστικές πτυχές της, οι «εγγυήσεις» ex Συμφωνίες Ζυρίχης/Λονδίνου, και ο τουρκικός στρατός, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως όλες οι άλλες είναι δευτερεύουσες ή πιο «εύκολες».
Είναι άξιο λόγου (και περιέργειας) αυτή η τραγική εμμονή, όχι τόσο της Τουρκίας (φυσιολογικό είναι), όσο προπαντός της Κυπριακής Δημοκρατίας και επικουρικά της Ελλάδας σε μια «διαπραγμάτευση λύσης» του Κυπριακού με σκοπό την λεγόμενη κατ’ ευφημισμόν «επανένωση» πάνω σε ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Τουρκίας!
Και είναι επιεικώς απαράδεκτο να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε προς τα πού μας πηγαίνει αυτό το σχέδιο – να παριστάνουν και η Κ.Δ. (Αναστασιάδης) και η Ελλάδα (Κοτζιάς/Τσίπρας) πως πρόκειται για ένα σωστό, δίκαιο, ειλικρινές και αποτελεσματικό σχέδιο «επανένωσης» που αξίζει τον κόπο να «συζητηθεί» γιατί κομίζει πολύ καλές λύσεις για το μέλλον, ενώ οι συζητήσεις αφορούν πασιφανώς όχι μια ισορροπημένη οργάνωση του μελλοντικού κράτους που αναμένεται να «ιδρυθεί», αλλά μια συνεχής, αποκαρδιωτική απόπειρα των Ελληνοκυπρίων να «μετριάσουν» τις βάναυσες και αντιδημοκρατικές ανισότητες του σχεδίου υπέρ των Τουρκοκυπρίων, να αναχαιτίσουν τις ακράτητες απαιτήσεις της Τουρκίας, η οποία πάντα επιζήτησε την άνευ όρων παράδοση της Κ.Δ., και τέλος να προσπαθούν να μειώσουν όσο είναι δυνατόν τις παντός τύπου απώλειες εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πιστεύω πως η άδοξη (και αναμενόμενη) λήξη της Γενεύης 2 στη Crans Montana πρέπει να θεωρηθεί ως ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα του Νίκου Κοτζιά και της Κ.Δ. στα ίχνη του, παρά την συνήθη, ενδοτική «ετοιμότητα» του Αναστασιάδη για περαιτέρω παραχωρήσεις (βλ. προεδρία εκ περιτροπής!), δοθέντος του ότι με αυτόν τον τρόπο η ίδια Τουρκία έθαψε με την συμπεριφορά της το δικό της σχέδιο της ΔΔΟ που προσπαθούσε χρόνια τώρα να φορτώσει στην «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο ο Αναστασιάδης είχε την βαρύτατη εγκληματική απερισκεψία να δεχθεί το 2014 με το βλάσφημο «Κοινό Ανακοινωθέν».
Και νομίζω επίσης πως αυτό το ειδεχθές τουρκικό σχέδιο «εξοντωτικής λύσης» με την δήθεν ΔΔΟ έφτασε πλέον στο οριστικό τέλος της διαδρομής του. Επιτέλους! Αλλά τί σημαίνει όλη αυτή η ιστορία;
Απλά πως έγινε έως τώρα ένα ακατανόμαστο errare humanun perseverare diabolicum, όπου το errare humanum σε μια θεματολογία η οποία έδειξε όχι μόνο την πλήρη ανεπάρκεια της, αλλά και την οφθαλμοφανή ύπαρξη δραματικού κινδύνου ολικής διάλυσης της μιας μεριάς (ε/κ) και συνολικής επικράτησης της άλλη μεριάς (τ/κ) έχει οδηγήσει, ετούτα τα δυο τελευταία χρόνια, σε ένα αποχαυνωτικό και εξωφρενικό perseverare diabolicum με ανυπολόγιστες και καταλυτικές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, ιστορικές και ιδεολογικές συνέπειες.
Αυτό σημαίνει ομοίως πως ανεπίτρεπτο, ασυγχώρητο και μεγάλο φταίξιμο της Κ.Δ. και της Ελλάδας ήταν η με κάθε τρόπο συνέχιση μιας πολιτειακής διαδικασίας που μαθηματικά δεν οδηγούσε πουθενά, ή μάλλον κατρακυλούσε σε ένα «πουθενά-μηδέν» για τον Ελληνισμό της Κύπρου και κατ΄ άμεση επέκταση για τον ελλαδικό Ελληνισμό.
Και είναι ασυγχώρητο να γνωρίζονται μεν κάλλιστα οι βλαβερές συνέπειες της «υπόθεσης» και μολοντούτο να γίνεται επίμονα ασταμάτητη προσπάθεια πραγματοποίησης αυτών των βλαβερών συνεπειών! Όπερ και το diabolicum.
Έως την ενδεχόμενη σύγκλιση της επόμενης διάσκεψης που θα σκαρφιστούν οι γνωστοί «πρόθυμοι» για τους καημένους τους Τουρκοκύπριους που υποφέρουν, έφτασε λοιπόν η στιγμή:
- 1) η Ελλάδα και η Κ.Δ. να αναπτύξουν γρήγορα μια δυναμική οικονομική, στρατιωτική και ενεργειακή πολιτική με συμμάχους το Ισραήλ και την Αίγυπτο προς τις οποίες οι ΗΠΑ κοιτάζουν φιλικά.
- 2) η Ελλάδα να ανακηρύξει την ΑΟΖ της βάση του ισχύοντος Δικαίου της Θάλασσας που όλες οι χώρες στο κόσμο εφαρμόζουν και να την οριοθετήσει όχι μόνο με την Ιταλία, αλλά ειδικά με την Κύπρο και Αίγυπτο.
- 3) η Ελλάδα και η Κ.Δ. να μελετήσουν τα καλύτερα «παραδείγματα» ομόσπονδου κράτους στο κόσμο και να αναλάβουν τη βασική νομική πρωτοβουλία επεξεργασίας ενός σχεδίου πραγματικής ομοσπονδοποίησης (αν δεν προκρίνεται άλλο είδος πολιτεύματος) με τελικό στόχο την «επανένωση».
- 4) η Κ.Δ. να θέσει σε λειτουργία μια συνεχή πολιτική «παρότρυνσης» των Τουρκοκυπρίων σε άμεση συμφωνία άνευ επεμβάσεων τρίτων – μια ενδο-κυπριακή συνάντηση που ίσως αφυπνίσει τις σωστές αντιδράσεις στους «κατεχόμενους». Οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να αποφασίσουν και να δηλώσουν απερίφραστα εάν θέλουν ή όχι να «επανενωθούν» με τους Ελληνοκύπριους ή να παραμείνουν σαν μια «επαρχία» της Τουρκίας.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε (ας το σκεφτούν καλά και εκείνοι που προσποιούνται ότι δεν το καταλαβαίνουν), δεν έχει απολύτως καμία έννοια να καθόμαστε και να μας «καθοδηγούν» οι τρίτοι, να περιμένουμε οι άλλοι (και μεταξύ αυτών και οι Τούρκοι μέσω των τ/κ) να καταστρώνουν σχέδια και εμείς να σερνόμαστε πίσω απ’ αυτά, να μας «προτείνουν» λύσεις οι εχθροί μας και να τις δεχόμαστε αντί να προτείνουμε και εμείς τις δικές μας λύσεις, να μένουμε άπραγοι βασιζόμενοι στη «καλή θέληση» της Τουρκίας χωρίς εμείς να ενεργούμε με τη δική μας θέληση και κρίση.
Και τελικά η δράση να ανήκει στους άλλους και σε εμάς να μένει μόνο η ακόλουθη ή ανακόλουθη αντίδραση.
Και εμείς να βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε ένα aut aut που μας θέτουν οι άλλοι και εμείς σχεδόν αναγκαστικά δεχόμαστε, ενώ οι αντίπαλοί μας να είναι πάντα στο απυρόβλητο!
Θεωρώ επιβεβλημένο, μετά από δυο χρόνια άκαρπων «συζητήσεων» πάνω σε μια άκρως προβληματική, και θα ‘λεγα ουσιαστικά θνησιγενής παράλογη θεωρία διακυβέρνησης όπως είναι η ΔΔΟ – μετά από δυο διεθνείς διασκέψεις κατ’ απαίτηση της Τουρκίας που κατέληξαν σε παταγώδη φιάσκο, αμφότερες με υπαίτιους την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους αχυράνθρωπούς της – μετά από τις πάρα πολλές αδικαιολόγητες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, η πρωτοβουλία κινήσεων να περάσει πλέον στα χέρια της Ελλάδας και της Κ.Δ. Ως εδώ και μη παρέκει η ταπεινωτική ακολουθία των τουρκογενών προτάσεων με την «καλοπροαίρετη» συμπαράσταση των «μεγάλων» διεθνών παρατηρητών, υποκριτών ή όχι.
Καιρός είναι να δείξουμε ότι δεν είμαστε «εξαφανισμένοι», όπως θέλουν να μας καταντήσουν, αλλά υπάρχουμε, δρούμε και διαθέτουμε όχι μόνο ιδέες, αλλά και το σθένος να τις προβάλλουμε οπουδήποτε, οποτεδήποτε και οπωσδήποτε.
Έχοντας υπόψη ποια μορφή θέλουμε να διαθέτει μια νέα πανκυπριακή οντότητα, εφόσον βέβαια το «όνειρο» μιας «επανένωσης» ενδιαφέρει τους μεν ε/κ και τους δε τ/κ και επομένως μπορεί να γίνει πραγματική πράξη, πιστεύω πως είναι υποχρέωση αυτή τη φορά η ενεργή ανάληψη πρωτοβουλίας από Ελλάδα και Κ.Δ. προς τον καθορισμό ενός πλήρους, ολοκληρωμένου σχεδίου διακυβέρνησης (γνωρίζω πως ήδη υπάρχει ένα σχέδιο, αρκεί να τεθεί σε διαβούλευση πριν παρουσιαστεί διεθνώς) βασισμένου στις καλύτερες και ευτυχέστερες νομικο-πολιτειακές παραδόσεις παγκοσμίως με υποχρεωτική βάση το κοινοτικό κεκτημένο και τις αρχές δικαίου που αυτό προνοεί, μηδέ εξαιρουμένου και του θεμελιώδους οικονομικού παράγοντα (ο οποίος στην τουρκογενή ΔΔΟ που «έπεσε» ήταν παντελώς απών).
Εάν η Τουρκία, δηλαδή οι Τουρκοκύπριοι, το απορρίψουν, θα είναι πασιφανές εις τους πάντες, άπιστους ή μη, πού θα πρέπει να επιρρίπτεται η σχετική ευθύνη, με ό, τι αυτό συνεπάγεται στα διεθνή fora.
Μετά την αποτυχία του «οηέδικου» σχεδίου Ανάν και την αποτυχία του σχεδίου τουρκικής ΔΔΟ, και τα δυο αντιδεολοντολογικά και αντιδημοκρατικά καταφανώς φιλο-τουρκικά, tertium non datur πλέον εκ μέρους του αντι-ελληνοκυπριακού μετώπου. Αλλά τί, όμως; Κιόλας η Τουρκία άρχισε να μιλάει για σχέδιο Β’ και σχέδιο Γ’ που σχεδιάζει να επεξεργαστεί!! Ένα άλλο σχέδιο τουρκικό κι αυτό υπό δυτικόφρονη μορφή και ευλογία ! Έλεος πια! Αρκετά!
Η ελληνική πρωτοβουλία επιβάλλεται δίχως χρονοτριβή, και ακόμη περισσότερο επιβάλλεται ως μια δυναμική νομική προσπάθεια πραγματικά δημοκρατικής και κοινοτικής διευθέτησης του Κυπριακού – μια προσπάθεια ικανή να αποδείξει σε όλο τον κόσμο πώς θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με αυθεντικούς δημοκρατικούς θεσμούς και κανόνες, επιτέλους η ταυτοποίηση και συγκρότηση ενός κράτους βιώσιμου πάνω σε μη διφορούμενες διεθνείς αρχές και παραμέτρους.
- Νομίζω πως τώρα το «μπαλάκι» βρίσκεται στην ελληνική μεριά και εκεί πρέπει να μείνει!
- Η ευκαιρία είναι ελκυστική για την ελληνοκυπριακή πλευρά με ελλαδική υποστήριξη, για να αποδείξει την προσωπικότητά της, την ενεργό παρουσία της, την αποφασιστικότητά της ιδίως σήμερα που το έδαφος παρουσιάζεται πιο ευνοϊκό λόγω των γνωστών συγκυριών όπου ο «λόγος» της Τουρκίας βρίσκεται στο ναδίρ του στα πλαίσια των σχέσεών της με τη Δύση, αλλά και με την Ανατολή.
Η Ελλάδα έχει επιπλέον και την αναντίρρητη νομική και πολιτική δυνατότητα να ζητήσει και να απαιτήσει ικανά και συγκεκριμένα ανταλλάγματα για την βάση της Σούδας, η οποία όλο και περισσότερο αναβαθμίζεται – κάτι που σημαίνει και αναμφισβήτητο δικαίωμα ανταμοιβής σε επίπεδο μεσογειακού ενδιαφέροντος και συμφέροντος, ακριβώς στα μέτρα της ίδιας ακτινωτά αναβαθμισμένης βάσης.
Τίποτα δεν φαντάζει ή είναι ουτοπικό όταν με περισυλλογή και δυναμισμό αναλαμβάνουμε σοβαρά να οικοδομήσουμε και το στηρίξουμε με πείσμα ως τη τελική επιτυχία του.
- Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής, συγγραφέας
