Λόγια σκληρά, αλλά μόνο έτσι λέγονται οι αλήθειες: Ο πόνος της Κύπρου έγινε ετών σαράντα τριών




Γράφει ο Πόλυς Κυριάκου

Και τελικά, ο πόνος σου μόλις έγινε ετών σαράντα τριών, μικρή πατρίς. Τέσσερις δεκαετίες και κάτι! Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που αφήσαμε τις πόρτες ανοιχτές να μπουν οι οχτροί και να ρημάξουν. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που όλα αυτά που έμελλε να βιώσουμε θα χάραζαν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. 

Συχνά αναρρωτιέμαι, αν είχε στόμα το χώμα σου, αν είχαν φωνή τα δέντρα σου, αν είχαν τρόπο τα κύματα και οι ακρογιαλιές σου να μιλήσουν… Θαρρώ δεν θα άντεχε κανείς. Αν μιλούσε η γη δεν θα άντεχε κανείς! Θα εκστόμιζε δηλητήριο. Γιατί αυτό που επιτρέψαμε να συμβεί είναι αμαρτία. Αυτό που αφήσαμε να συμβεί και να κρατήσει τόσα χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ντροπή για την ιστορία μας, για τους καρπούς που γέννησε ετούτος ο τόπος. Ας μην παραμυθιαζόμαστε ότι κάναμε τα πάντα για να είμαστε σήμερα στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσαμε.

Ας μην παραμυθιαζόμαστε ότι κουραστήκαμε. “Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”, λέει ο ποιητής. Κι εμείς δεν κουραστήκαμε. Ούτε φωνάξαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας όσο έπρεπε μετά απο μια τέτοια ήττα. Αυτό που κάναμε ήταν μια κάποια προσπάθεια, μια κάποια αντίδραση τα πρώτα χρόνια της εισβολής. Η είδηση της εισβολής βγήκε λίγο προς τα έξω τα πρώτα χρόνια. Ύστερα ησυχάσαμε.

Κουραστήκαμε γρήγορα. Με την ομογένεια του εξωτερικού, με την άλλη Κύπρο που ζει στα τέσσερα σημεία του πλανήτη δεν συνεργαστήκαμε στον βαθμό που θα έπρεπε. Έχουμε ανθρώπους-χρυσάφι στο εξωτερικό οι οποίοι βάζουν το χέρι στην τζέπη για να βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστεί  ο τόπος μας. Δεν συνεργαστήμαμε με αυτούς τους πατριώτες όσο έπρεπε. Ποιός πλανήτης λοιπόν, ποια κοινή γνώμη θα επηρεαστεί με μια τόσο υποτονική αντίδραση; Ποιοί ξένοι θα συγκινηθούν άμα εμείς οι ίδιοι δεν καταστήσουμε την εισβολή-κατοχή της πατρίδας μας την πιο μεγάλη σημαία του αγώνα μας;

Bολευτήκαμε λοιπόν, ξεχαστήκαμε μέσα στα χρόνια, βρήκαμε άκρη ξανά με τα οικονομικά μας – το οποίο είναι όντως πολύ σημαντικό και δείχνει την αποφασιστικότητά μας στον τομέα αυτό. Αν αυτή η αποφασιστικότητά μας είχε να κάνει και με το θέμα της λύσης του προβλήματος της πατρίδας μας, θαρρώ θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα.

Ταυτόχρονα, φροντίσαμε να ανοίξουμε την πράσινη γραμμή, περάσαμε απέναντι, χαρίσαμε τα χρήματα μας στα εστιατόρια του εχθρού στο Βορρά, παίξαμε στα καζίνα τους, λουστήκαμε στις παραλίες της Κερύνεια, σαν τίποτα να μη συμβαίνει. Ναι. Ανοίξαμε την πράσινη γραμμή. Με αυτόν τον τρόπο εκμηδενίσαμε τη νοσταλγία. Με ποια νοσταλγία λοιπόν θα αγωνιστούμε σήμερα για την επιστροφή;

Ας ευχηθούμε έστω και σήμερα να ξυπνήσουμε, να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Αν απέμειμε κάτι, δηλαδή. Αυτή την πατρίδα δεν μπορεί να τη σώσει ούτε ο σημερινός, ούτε ο αυριανός πρόεδρος. Αυτή την πατρίδα θα τη σώσει ο λαός της εάν ξυπνήσει από το λήθαργο και από την καλοπέραση. Εάν την αγαπήσει, δηλαδή όπως της αξίζει. Κι ας μη μπερδεύουμε την αγωνιστικότητα με επιθετικές διαθέσεις. Δεν έχουμε τη δύναμη για αυτού του είδους επιθέσεις. Υπάρχουν όμως, επιθέσεις που ξεκινούν απο τη ψυχή, απο την καρδια, απο την ειλικρινή αγάπη για τον τόπο. Αν αυτή η δύναμη γίνει όπλο, σίγουρα κάτι περισσότερο θα κερδίσουμε!

Λόγια σκληρά, αλλά μόνο έτσι λέγονται οι αλήθειες.

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: