“Κτυπούν” την ίδια τη Δημοκρατία μας, οπλίζουν τον Αττίλα και δυναμώνουν το εθνικιστικό ΕΛΑΜ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Νίκου Αντωνιάδη*
Απλοί άνθρωποι. Χαραγμένες ρυτίδες που κάηκαν στον ήλιο της εργατιάς. Με σημαία τους την ισότητα, την άρνηση να δεχτούν την όποια εκμετάλλευση από το όποιο κεφάλαιο. Άνθρωποι που κρυβόντουσαν για χρόνια, γιατί οι (μη δημοκρατικές) συνθήκες δεν τους επέτρεπαν να πιστεύουν ελεύθερα στις αρχές του κομμουνισμού και των ιδανικών τους.
Σήμερα, 91 χρόνια μετά την ίδρυση του ΑΚΕΛ, το κόμμα του εργαζομένου λαού έχει ήδη μετρήσει μια προεδρική θητεία και πάμπολλες πρωτιές σε βουλευτικές και δημαρχιακές εκλογές (μέχρι πριν λίγα χρόνια τουλάχιστον). Και όλα αυτά με την αξία του, με τις αξίες των ανθρώπων του, των απλών ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους χαμογελάνε αλλά βλέπεις από “πίσω” ένα παράπονο, ένα τσάκισμα, μια μελαγχολία, χωρίς να ξέρεις το γιατί(;)!
Αυτοί οι άνθρωποι, μετά το Μαρί, στην πλειοψηφία τους, έχασαν αυτό το περήφανο χαμόγελο. Γιατί το “ένα”, η “μια” γροθιά που τους ένωνε πάντα, τους ένωσε και στο κτύπημα που δέχτηκε το κόμμα τους. Και πολλοί, απλά σώπασαν.
Όχι, δεν είναι η ώρα της επίρριψης ευθυνών. Αλλά από τότε, η κοινωνία της Κύπρου τους “απομόνωσε”, με τη “Συγνώμη” να είναι ακόμη κλεισμένη στα συρτάρια της Εζεκίας Παπαϊωάννου, μια συγνώμη που θα δρούσε λυτρωτικά για τις οικογένειες του Μαρί αλλά και για τις οικογένειες των απλών, πιστών υποστηρικτών μιας γνήσιας παράταξης, που χωρίς αμφισβήτηση, και ανεξάρτητα από τα όποια ιδεολογικά πιστεύω του καθενός μας, (ως προχτές τουλάχιστον) πολιτικά άξιζε σεβασμό στις όποιες τίμιες τους θέσεις και προσπάθειες.
Όμως, δυστυχώς, μαζί με τη “συγνώμη” του Μαρί, η ηγεσία του ΑΚΕΛ τείνει να προσθέσει ακόμη μια συγνώμη, αν συνεχίσει να “κτυπά” την ίδια τη Δημοκρατία μας, μιας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε αυτή τη χρονική στιγμή, τη στιγμή που η Τουρκία ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους και σφαίρες για να απεγκλωβιστεί από την αδιαλλαξία του “δεν αποσύρω τίποτα”, αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα εργαλείο της Δημοκρατίας μας.
Το 1974, με “γέφυρα” τη χούντα, η πατρίδα μας μοιράστηκε, αφήνοντας να Τουρκικά τανκς να την πατήσουν. Και το εύλογο ερώτημα που υπάρχει είναι στο “που πήγαν οι (σωστές) θέσεις του ΑΚΕΛ για το 1974”; Που πήγαν τα πλακάτ της ματωμένης πατρίδας; Που πήγαν τα αντιτουρκικά συνθήματα; Έφυγαν και αυτά μαζί με πολλούς τίμιους, ρυτιδωμένους οπαδούς του 33+%;
Πώς είναι δυνατόν, σε μια περίοδο, που για να ζήσουμε ελεύθεροι, μαζί με τους Τ/Κ αδελφούς μας, μακριά από στρατεύματα κατοχής, επαναλαμβάνω, μόνοι μας, ελεύθεροι, χωρίς εγγυήσεις, να τίθεται θέμα αμφισβήτησης ενός “όχι” του Προέδρου Αναστασιάδη (που απέκλειε στρατό και ξένες εγγυήσεις);
Και εδώ, επίσης θα ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα για προβληματισμό: Συνεχίζοντας με ξένους στρατούς και εγγυήσεις, ποια Κύπρος θα υπάρχει; Ποιο ανεξάρτητο κράτος θα υφίσταται; Ποια ελεύθερη Δημοκρατία θα μπορεί να δώσει το (δημοκρατικό) δικαίωμα στον κάθε δεξιό, αριστερό, κεντρώο, κομμουνιστή ή καπιταλιστή συμπατριώτη μας να εκφραστεί ελεύθερα; Και αν πάω και ένα βήμα παραπέρα, στις περιπτώσεις των βέτο, θα συνέχιζε να υπάρχει ΑΚΕΛ και Κομμουνιστικό κόμμα ή το βέτο των Τούρκων θα το επανέφερε στην αρχική, “παράνομη” μορφή του;
Θα μπορούσα να γράψω αμέτρητα παραδείγματα όμως δεν θα αλλάξει κάτι. Εκείνο που πρέπει να αλλάξει είναι η φιλοσοφία του ΑΚΕΛ για να ξανακερδίσει τον κόσμο του (κατά δεύτερον) και να μην χάσουμε όλη την πατρίδα μας (κατά πρώτον). Η μέχρι τώρα πορεία και η όλη συμπεριφορά του μόνο σεβασμό προκαλούν και σίγουρα δεν αξίζει να κατακερματιστεί σταδιακά σε μονοψήφιο ποσοστό. Έχει αξιόλογα στελέχη, αρκετά από αυτά νέα (που οφείλουν να πατήσουν πόδι και να αναπτύξουν στρατηγικές αντάξιες της νιότης τους), έχει μια αξιοσέβαστη ιστορία, έχει ανθρώπους που ακόμη πίνουν νερό στο όνομα του αλλά χωρίς πηγή δεν θα υπάρχει νερό για να αναγιώσει νέους σπόρους.
Τα πιο πάνω φυσικά είναι εσωτερική υπόθεση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Όμως, οι “σφαίρες” που δίνει στην Τουρκία, το άλλωθι που προσφέρει στον κατακτητή, η “πληγή” που ανοίγει στην περαιτέρω διαπραγμάτευση και ο φανατισμός που προκαλεί “οδηγούν” στο κάψιμο της Ελληνικής σημαίας (από άτομα που δεν ψηφίζουν) και αυξάνει με μαθηματική ακρίβεια τα ποσοστά του ΕΛΑΜ (από άτομα που ψηφίζουν)! Και αυτό αφορά όλους μας!
Εύχομαι, η λογική που χαρακτήριζε το ΑΚΕΛ για χρόνια, να επικρατήσει και τώρα, πριν να είναι αργά (για όλους μας)!
- Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας
- (Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση)
- Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)
- https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
