Ένα παρα-φυσιολογικό “κράτος”: Επειδή έχουμε όχι μόνο συναίσθημα αλλά και λογική και νοημοσύνη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εκτροπή ή νέα γραμμή της κυπριακής κυβέρνησης; Διαβάζουμε “ανιστόρητες και επικίνδυνες” δηλώσεις και κάλεσμα για …συμφιλίωση! Με ποιον; Με τον κατακτητή μας;
Τέρμα, η Κύπρος είναι μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος και το παραδέχονται όλοι: Όχι μόνο από τον αραβικό κόσμο, αλλά από το σύνολο της Διεθνούς Κοινότητας
Του Κυριάκου Τσιμίλλη
O Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έκανε αισιόδοξη εμφάνιση στα ελβετικά υψίπεδα στην πρώτη του εμπλοκή στο Κυπριακό μετά την ανάληψη των καθηκόντων του την 1η του χρόνου. Και δεν ήταν ότι διαδέχτηκε τον Μπαν Κι Μουν και εκείνου τον προκάτοχο Κόφι Ανάν. Η όποια σύγκριση μαζί τους μπορεί και να τον αδικούσε.
Παλιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της χώρας και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν μπορεί, θετικά δείγματα θα είχε να δώσει ξεκινώντας.
Κι ας είχαμε και τραυματικές εμπειρίες από ευρω«σοσιαλιστές»… Πάντως τα θετικά δείγματα τα έδωσε ο κ. Γκουτέρες, έστω και ασαφώς… Μας υποσχέθηκε μάλιστα ένα φυσιολογικό κράτος – δεν ζητάμε πολλά! Και αρχικά φάνηκε να δικαιώνεται ή ίδια η δική του αναφορά πως «εδώ στη Μεσόγειο (σε πείσμα κάθε Νορβηγού και κάθε Βρετανού διπλωμάτη) όλοι έχουμε και συναίσθημα, έχουμε και λογική» – για να τα χρησιμοποιούμε… Το θέμα είναι πως έχουμε και μνήμη!
Μεγάλος ο τόμος με τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο. Άλλο τόσο μεγάλος κι αυτός όπου καταγράφονται όσα δεν έτυχαν σεβασμού. Από το 1964! Πύκνωσαν μετά την εισβολή, πολύ πριν τη διχοτομική ευρεσιτεχνία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και της συμπερίληψής της στις νεότερες αποφάσεις του διεθνούς οργανισμού που μόνο αυτές επιλεκτικά προβάλλονται. Ψάχνοντας το αρχείο, θα το ΄χει κιόλας εντοπίσει ο Γενικός Γραμματέας πως στις 20 Ιουλίου 1974, αμέσως με την έναρξη της τουρκικής εισβολής, η Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας αρ.353 (1974) καλούσε, ανάμεσα σε άλλα, σε άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης (σημ. 2) και απαιτούσε τη χωρίς καθυστέρηση αποχώρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία (έτσι την έλεγαν όλοι τότε!) των ξένων στρατευμάτων, πέραν των προβλεπόμενων από τις διεθνείς συμφωνίες (σημ.3). Ακολούθησαν, τις επόμενες μέρες, σειρά αποφάσεων που υπογράμμιζαν την ανάγκη σεβασμού της εκεχειρίας, έστω και χωρίς να αναφέρονται στον μόνιμο παραβάτη και κατ΄επανάληψη εισβολέα…
Μέχρι που φτάσαμε στις 30 Αυγούστου στην Απόφαση αρ.361 (1974) που καλούσε στη «λήψη κατάλληλων μέτρων… που να επιτρέπουν σε όσους το επιθυμούν να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους (σημ.4)». Πέρα από αυτά, διερωτώμαστε γιατί στην περίπτωση της Κύπρου φαίνεται να αγνοείται η από 70ετίας απόφαση του ίδιου οργανισμού που χαρακτήρισε τον εποικισμό ως έγκλημα πολέμου. Είναι ή δεν είναι; Ένα τέτοιο έγκλημα παραγράφεται; Και τέτοιες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν ημερομηνία λήξης;
- Δεν πρόκειται εδώ να ανασκοπήσουμε όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο. Αυτό έχει σίγουρα γίνει από ειδικούς προς τούτο μελετητές που, «όταν φτάσουμε στο τέλος του δρόμου», θα έχουν πρόσθετη την πρόκληση να απεικονίσουν τον συνολικό ρόλο του διεθνούς οργανισμού και τις αδυναμίες του στην περίπτωση της Κύπρου – μια χαρακτηριστική περίπτωση ανάμεσα σε άλλες. Δεν μπορεί να απαιτείς από ένα στρατοκρατικό και φασιστικό καθεστώς, αυτό της Βόρειας Κορέας και τον παρανοϊκό ηγέτη του να σταματήσει τις παραβιάσεις των διεθνών του υποχρεώσεων αποτελώντας κίνδυνο για την περιοχή και να μην απαιτείς το ίδιο από ένα άλλο στρατοκρατικό και φασιστικό καθεστώς, αυτό της Τουρκίας (άραγε γιατί είναι μεγάλη αγορά;) και τον δικό του παρανοϊκό ηγέτη να σταματήσει την παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας και να συνεχίζει το από μακρού συντελούμενο έγκλημα πολέμου. Σχεδόν πέντε χιλιάδες λεγόμενες «υπηκοότητες» έδωσε το κατοχικό καθεστώς, έτσι για το …γούρι, λίγο πριν ξεκινήσει ο νέος ελβετικός κύκλος.
Από αυτό τον μεσογειακό Γενικό Γραμματέα υποβλήθηκε το ομώνυμο πλαίσιο που αναφερόμενο στο περιουσιακό (σημ.: προσφυγικό σύμφωνα με την ορολογία των πάλαι ποτε ψηφισμάτων) εισηγείται να εξεταστούν δύο αρχές: «Στις περιοχές που θα αναπροσαρμοστεί το καθεστώς θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στους εκτοπισθέντες ιδιοκτήτες, αλλά όχι κατά 100% ενώ στις άλλες περιοχές, το καθεστώς θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στους χρήστες, αλλά όχι κατά 100%».
Δεν έκανε λογαριασμούς η ομάδα του πως οι περισσότεροι από τους «χρήστες» είναι έποικοι και πως η παρουσία τους συνιστά εκείνο που λέγαμε πως αποτελεί έγκλημα πολέμου; Και παρακάτω, για την ισότιμη μεταχείριση λέει πως «όσον αφορά στους μόνιμους κατοίκους που είναι Τούρκοι υπήκοοι, εμπίπτουν σε ποσόστωση η οποία πρέπει να είναι δίκαιη. Χρειάζεται περαιτέρω συζήτηση για το τι είναι «δίκαιο» ». Aκόμα κι αν ήταν να επινοήσουμε καινούργιες έννοιες και ορισμούς για το δίκαιο, τι θα γίνει με τον καθιερωμένο ορισμό του εποικισμού;
Πράγματι, πολλοί από εμάς εδώ στη Μεσόγειο έχουμε και συναίσθημα και λογική, όπως το είπε και ο κ. Γκουτέρες. Ακριβώς γιαυτό, ουδείς μπορεί να παίζει με το συναίσθημα και να προσβάλλει τη λογική και τη νοημοσύνη μας. Γνωρίζουμε και αισθανόμαστε τι σημαίνει ένα φυσιολογικό κράτος και πόσο απέχει από αυτό το προωθούμενο παρα-φυσιολογικό «κράτος»…
ΓΙΑ ΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΙΣ APOPSEIS