Τριάντα χρόνια συνειδητοποίησης του απόλυτου ελληνικού μύθου: 15 Ιουνίου 1987-15  Ιουνίου 2017




Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης

Ηράκλειο τριάντα χρόνια πριν. Ιούνιος 1987.
Θυμάμαι, προσπαθούσα να τελειώσω τις τελευταίες μέρες του δημοτικού, με τους συμμαθητές μου περιμέναμε να έρθει το βράδυ, ώστε να δούμε από την ΕΡΤ1, την Εθνική Ελλάδας στο 25ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ της Αθήνας.

Βιαζόμασταν βέβαια να έρθει το καλοκαίρι και από τον Σεπτέμβριο να πάμε στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου.

Στην ουσία, έφευγε από πάνω μας η παιδικότητα και άρχιζα το καλοκαίρι του 1987, μαζί με τους συμμαθητές μου τα πρώτα μου βήματα ως έφηβος.

Δευτέρα 15 Ιουνίου του 1987, λίγο μετά το μεσημέρι.
Έχω καταφέρει μετά βίας να ξυπνήσω και προσπαθώ, έντεκα χρονών παιδί να καταλάβω τι έζησα στις προηγούμενες ώρες.
Προσπαθώ, να συνειδητοποιήσω την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τίτλου από την Εθνική Ελλάδας, να θυμηθώ τα πρώτα πανηγύρια που μόλις είχα ζήσει από τα μεσάνυχτα μέχρι το ξημέρωμα της 15ης Ιουνίου του 1987 στα Λιοντάρια και στην πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου, έστω και με τους γονείς μου.

Όπως θυμάμαι, γυρνώντας τον χρόνο πίσω, κοιτάζω στο δωμάτιο μου την αφίσα του Νίκου Γκάλη, η οποία δεν έβγαινε με τίποτα και έχω αρνηθεί να πάω εκείνη την ημέρα στο σχολείο, έστω και αν ήταν οι τελευταίες μέρες στο δημοτικό.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι, ξαφνικά έχω μεγαλώσει, αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας αλλά και πρωταθλητής.

Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ ως παιδί έντεκα χρονών, πως τριάντα χρόνια μετά, πλησιάζοντας τα 41, ό,τι όχι μόνο θα θυμόμουν ακριβώς που ήμουν και τι έκανα τριάντα χρόνια πίσω, αλλά θα είχα και την ευκαιρία να την αποτυπώσω σε μια γνωστή και πολυδιαβασμένη ιστοσελίδα.

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ιδιωτικά και δορυφορικά κανάλια στην Ελλάδα δεν υπάρχουν.

Το Ίντερνετ αποτελούσε άγνωστη λέξη, δεν είχε κάνει την εμφάνισή του ο παγκόσμιος ιστός, η παγκοσμιοποίηση δεν είχε έρθει ακόμα και ο κόσμος ζει, χωρίς να το ξέρει, το τέλος του «ψυχρού πολέμου».

Η χώρα, βρίσκεται στην χρυσή οκταετία της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.

Όλοι οι Έλληνες εντός και εκτός Ελλάδας παρακολουθούν το ανέλπιστο.

Διεξάγεται στο νεόκτιστο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας», έργο του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ο τελικός του «25ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ» της Αθήνας.

Αντίπαλος στον τελικό, η μεγάλη πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ., του μεγάλου προπονητή Αλεξάντερ Γκομέλσκι και των παιχτών Τκατσένκο, Μαρτσουλιόνις, Τιχονένκο, Γιοβάισα.

Η Σοβιετική Ένωση φτάνει αήττητη στον τελικό του « 25ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ».

Βρισκόμαστε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουνίου του 1987, η καλοκουρδισμένη μηχανή της επίσημης αγαπημένης είναι κοντά στο ραντεβού με τον μύθο, έτοιμη να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Ο τεράστιος Νίκος Γκάλης, έχει οδηγήσει την Εθνική ως τον τελικό του φαληρικού τουρνουά, όντως ως πρώτος σκόρερ με 37 πόντους μέσο όρο στο «Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος» και τέσσερα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τελικού, έχει σκοράρει 40 πόντους κόντρα στην Σοβιετική Ένωση, την καλύτερη ομάδα της εποχής .

Ο Αργύρης Καμπούρης, έχει ήδη ευστοχήσει τις δυο εύστοχες βολές γράφοντας το ιστορικό τελικό σκορ του τελικού.

Ο αδικοχαμένος Φίλιππος Συρίγος, ο δημοσιογράφος που έβαλε το μπάσκετ στο σπίτια κάθε Έλληνα, μαθαίνει σε ένα ολόκληρο λαό τη σημασία της αντίστροφης μέτρησης, την διαχείριση του χρόνου, αλλά και το πόσο σημαντικά μπορούν να είναι τέσσερα δευτερόλεπτα.

Τέσσερα δευτερόλεπτα, ικανά να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό στην παράνοια και μια ομάδα στον μύθο.

Τα τέσσερα πιο δραματικά δευτερόλεπτα της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού, περιγραφόμενα με κάθε λεπτομέρεια και σεβασμό προς το γεγονός από τον μεγάλο Φίλιππο Συρίγο, τελειώνουν με το άστοχο τρίποντο του Σοβιετικού μπασκετμπολίστα Γιοβάισα.

Το μεγάλο ραντεβού του ελληνικού αθλητισμού με την ιστορία είναι γεγονός.

Το ταμπλό του «Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας» γράφει «ΕΣΣΔ – Ελλάδα» 101 – 103.

Ο Φίλιππος Συρίγος, ανακοινώνει από την ΕΡΤ1, πως η Ελλάδα στο μπάσκετ, είναι η νέα «Πρωταθλήτρια Ευρώπης».

Μετά την απονομή του τροπαίου στον αρχηγό της ομάδας Παναγιώτη Γιαννάκη, το γλέντι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αλλά και σε όλη την χώρα είναι γεγονός.

Το απροσδόκητο είναι δεδομένο και η μικρή Ελλάδα στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Για πρώτη φορά, όλοι οι Έλληνες είναι στο δρόμο πανηγυρίζοντας για μια εθνική επιτυχία.

Το άθλημα της καλαθοσφαίρισης, εξαιτίας σε μεγάλο βαθμό του μεγάλου Νίκου Γκάλη, αλλά και της χρυσής ομάδας των συνοδοιπόρων συναθλητών του γράφει ιστορία.

Είναι το πρώτο ομαδικό άθλημα που βρίσκει την χώρα μας στην κορυφή της Ευρώπης.

Η ιστορία γνωστή, η συνέχεια γνωστή, η πορεία του αθλήματος ακόμα πιο γνωστή.

Τίτλοι αρκετοί ήρθαν στη συνέχεια για τη χώρα μας, μεγάλης σημασίας και η κατάκτηση του ποδοσφαιρικού Euro 2004 από την Εθνική Ελλάδας, το άλλο μεγάλο ραντεβού του ελληνικού αθλητισμού, όμως το έπος του Ιουνίου του 1987 ήταν το πρώτο.

Είχα την τύχη να το ζήσω και να θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έκανα εκείνες τις μέρες του αξέχαστου Ιουνίου του 1987.

Λίγα λόγια για τον Νίκο Γκάλη.

Χωρίς να θέλω να μειώσω την υπόλοιπη ομάδα, χωρίς τον Νίκο Γκάλη, δεν θα είχαμε φτάσει στο θαύμα, ενδεχομένως δεν θα είχε αλλάξει η ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Η ιδιοσυγκρασία, ο επαγγελματισμός αλλά και οι αθλητικές ικανότητες του Νίκου Γκάλη, έφεραν την Εθνική Ελλάδας στο πιο ψηλό βάθρο.
Αν για τον ελληνικό λαό η επικράτηση στον τελικό του Ευρωπαϊκού του 1987 γράφτηκε στην ιστορία, για τον Νίκο Γκάλη, όπως ο ίδιος δήλωσε μετά το παιχνίδι, ήταν μια ακόμα μεγάλη νίκη μέχρι την επόμενη.

Σήμερα 30 χρόνια μετά από εκείνες τις ιστορικές ώρες για έναν ολόκληρο λαό, εντός και εκτός Ελλάδας, ο κάθε ένας από τους αθλητές, εκείνου του παραμυθιού με «happy end», έχει πάρει τον δρόμο του.

Ενδεχομένως, αν δεν ήταν ο Νίκος Γκάλης, τους αθλητές εκείνης της ομάδας να μην τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, όμως ο θρίαμβος, το έπος του 1987 έδωσε κίνητρο στους ιδίους να εξελιχθούν και να φέρουν τίτλους στη χώρα σε εθνικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο.

Σήμερα, 15 Ιουνίου του 2017, συμπληρωμένα ακριβώς 30 χρόνια από την κατάκτηση του μύθου, με τα εντεκάχρονα παιδιά του 1987 να έχουν ξεπεράσει τα σαράντα χρόνια, η Ελλάδα δεν μπορεί ακόμα να διαγράψει τις νύχτες εκείνες του Ιουνίου του 1987.

Ο μεγάλος Νick Galis, ο άνθρωπος που άλλαξε τον ελληνικό αθλητισμό, μακρυά από τα φώτα, απολαμβάνει να μιλούν οι άλλοι για τα επιτεύγματα του ιδίου και όχι ο ίδιος, να μιλάει για τα τότε αδιανόητα μέχρι να γίνουν πραγμένα του.

Ο Νίκος Γκάλης αρνείται ακόμα και σήμερα να εμπορευματοποιήσει την χρυσή εκείνη μέρα του ελληνικού μπάσκετ.

Απόμακρα και χωρίς πολλές δηλώσεις, απολαμβάνει τη νέα του ζωή, δεν του αρέσει να επιστρέφει στο παρελθόν.

Ο μεγάλος «Μότσαρτ» του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ, ο αδικοχαμένος Κροάτης Ντράζεν Πέτροβιτς, δήλωνε, πως «εάν εμένα με θεωρούν τον γιο του διαβόλου, τότε ο Νίκος Γκάλης είναι ο ίδιος ο διάβολος».

Τριάντα χρόνια μετά, ναι είμαστε πια πρωταθλητές, και ξανά, όμως δεν ήρθαν οι αλλαγές σε αυτή τη χώρα.

Οι Έλληνες, περιμένουν να βρουν την αφορμή να ξαναβγούν στους δρόμους, όλοι μαζί ενωμένοι, τελευταία φορά το 2004, μακρυά από μνημόνια από κάθε είδους επιτροπείες και την χώρα έξω από το τούνελ της οικονομικής κρίσης.

Ο Νίκος Γκάλης, στα εξήντα του, με χαρά βλέπει έναν Έλληνα μπασκετμπολίστα εικοσιδύο ετών, να έχει τις ικανότητες όχι μόνο να τον ξεπεράσει, όχι μόνο να γράψει την δική του ιστορία στην Εθνική Ελλάδας, αλλά και να αλλάξει την ιστορία του μπάσκετ παγκοσμίως.

Το όνομά του; Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Η ένδοξη ιστορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης τριάντα χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τίτλου, την 14η Ιουνίου του 1987 στο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας», έχει συνέχεια.

Σημείωση: Η μόνη ίσως ελληνική πόλη που περίμενε και πίστευε στο ανέλπιστο θαύμα στις δώδεκα μέρες του Ιουνίου του 1987, μέρες που κανείς σε όλη την χώρα δεν περίμενε την κατάκτηση του τίτλου από την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 1987, ήταν το Ηράκλειο.
Η πόλη του Ηρακλείου, εκείνες τις ημέρες, ζούσε ένα ακόμα ανέλπιστο – παράλληλο αθλητικό γεγονός.
Τη συμμετοχή του Ο.Φ.Η., στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας του 1987, όπου η κρητική ομάδα κατέκτησε το κύπελλο ποδοσφαίρου για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία της.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Άρη, Γιάννη, Φανούρη, Νίκο, κατάφερα να γράψω, τριάντα χρόνια μετά, για την μέρα που είδαμε τη ζωή μας διαφορετικά. Σας το είχα υποσχεθεί.

Έλληνες : «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, το κύπελλο το πήραμε με τον τσαμπουκά».

  • Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος & πολιτικός αναλυτής
    [email protected]
    Τwitter: TsiloyannisAnd
    Facebook: Andreas Tsiloyannis

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: