Περί ευθύνης και ευθιξίας: «Αλλού η θάλασσα, αλλού το πλοίο» και οι αριστεροί που σέρνονται
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σε επαγρύπνηση το οικονομικό επιτελείο μετά τη συρραξη στη Μέση Ανατολή: Ανεβαίνει το πετρέλαιο, ασκήσεις επί χάρτου για το δημοσιονομικό κόστος
Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ ζητά έκτακτη σύγκληση Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου: Με θέμα τις εξελίξεις στην περιοχή, μετά την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ
Του Κώστα Βενιζέλου
ΟΤΑΝ η πολιτική ευθύνη και ευθιξία είναι μονίμως απούσες, τότε τα αδιέξοδα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ είτε γιατί αφουγκράστηκε έστω και εκ των υστέρων την κομματική βάση είτε επειδή διαπίστωσαν πως για διάφορους λόγους δεν τους έβγαινε η επιλογή του υποψήφιου Προέδρου, κ. Μάικ Σπανού, ανέτρεψε την αρχική απόφαση για υποστήριξη του.
Εάν ισχύει το πρώτο, είναι η δεύτερη φορά που η κομματική βάση βάζει φρένο σε επιλογές της ηγεσίας. Η πρώτη ήταν το 2004 όταν αρχικά αποφάσισαν να ψηφίσουν υπέρ του σχεδίου Ανάν. Στην περίπτωση του υποψηφίου η διαχείριση που έγινε παραπέμπει στο γνωστό λαϊκό άσμα «αλλού η θάλασσα και αλλού το πλοίο».
Πρώτα επέλεξαν τον υποψήφιο και μετά ανακάλυψαν ότι θα πρέπει να συμφωνήσουν σε πολιτική διακήρυξη ( βασικά μετά τις δηλώσεις του στο Σίγμα). Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Διαχρονικά όταν το ΑΚΕΛ υποστήριζε τρίτο υποψήφιο, συνήθως από το χώρο της δεξιάς (που ενίοτε του βάπτιζε και κεντρώους) συζητούσε επί μακρό πρόγραμμα και διακηρύξεις.
Αυτή τη φορά έκαναν το αντίθετο. Πρώτα το πρόσωπο και μετά η πολιτική διακήρυξη. Κι εάν όπως λένε είχαν συζητήσεις μαζί του πριν την απόφαση υποστήριξης, πώς και δεν αντιλήφθηκαν τις απόψεις του στα θέματα της οικονομίας; Μετά τις αντιδράσεις, θεώρησαν προφανώς πως μέσα από τη διαδικασία συνδιαμόρφωσης ενός κειμένου θα εκτονώνονταν οι όποιες φωνές είχαν προκληθεί από τις πρώτες τοποθετήσεις του υποψήφιου.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μόνο τι πρόγραμμα θα προέκυπτε καθώς όπως είναι γνωστό οι προεκλογικές διακηρύξεις ξεχνιούνται μετεκλογικά. Το σοβαρότερο, το μείζον είναι τι θα εφάρμοζε στην περίπτωση που θα εκλεγόταν ο κ. Σπανός. Ιδιαίτερα όταν δήλωνε πως δεν θα διόριζε κομματικούς υπουργούς ( αυτό και να ήταν φτύσιμο προς το κόμμα που έσπευσε ασθμαίνοντας να τον στηρίξει.)
Ακόμη και να ήθελε να εκφράσει την απαξίωση των πολιτών στους κομματικούς μηχανισμούς ο ίδιος ελέγχεται από το γεγονός ότι η υποψηφιότητα του εξαγγέλθηκε βασικά μέσα από την απόφαση των συλλογικών οργάνων του ΑΚΕΛ. Και η απόσυρση της υποψηφιότητας αυτής έγινε στα γραφεία του κόμματος κάτω από το έμβλημα του ΑΚΕΛ. Όλα αυτά, όμως, είναι ιστορία.
Μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως η αλλαγή απόφασης, νωρίς πριν καλά-καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, αποτελεί μια διορθωτική κίνηση που ενδεχομένως να πιστωθεί στην ηγεσία. Που είναι, όμως, η αυτοκριτική; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη. Ως να μην συνέβη τίποτε άρχισαν το ψάξιμο για νέο υποψήφιο. Η επιλογή ενός δεξιού υποψήφιου δεν γίνεται για πρώτη φορά καθώς είναι μέσα στο DNA του κόμματος αυτές οι προσεγγίσεις, οι ρεφορμιστικές. Το θέμα είναι η λογική που χαρακτηρίζει τις επιλογές.
Η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και του ρόλου που έχει εκπροσωπώντας το κόμμα. Με ποδοσφαιρικούς όρους «δεν συνειδητοποιούν τη φανέλα που φορούν». Με πολιτικούς όρους, με βάση και τις θέσεις που εκφράζονται και την τακτική που υιοθετείται, είναι ως να έχουν πάρει μεταγραφή το πάλαι ποτέ ΑΔΗΣΟΚ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε αγόρευση στη Βουλή το 1949, επισήμανε το εξής: «Δεν είναι ομολογία ενοχής η παραίτησις; Είναι ακριβώς το αντίθετον! Η περίτρομος προσκόλλησις εις την Αρχήν παρέχει την εντύπωσιν ενοχής. Ενώ, αντιθέτως, η άμεσος και αυθόρμητος παραίτησις παρέχει την εντύπωσιν της αυτοπεποιθήσεως».
