Ο μονόδρομος του Προέδρου: Και όμως είναι τόσο απλό… Ο Ερντογάν δεν επιτρέπει λύση του Κυπριακού

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νέες κυρώσεις των ΗΠΑ κατά της Λευκορωσίας, δύο από τις εταιρείες εγγεγραμμένες στην Κύπρο

Στο Λονδίνο ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης για προώθηση επενδύσεων στην Κύπρο: Θα συμμετάσχει σε εκδήλωση με επιχειρηματίες και επενδυτές

Καταπέλτης η Μόνιμη Αντιπρόσωπος της Κύπρου στον ΟΗΕ: Η Τουρκία προσεγγίζει à la carte τα ψηφίσματά σας, γράφει στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Μαρία Μιχαήλ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Οι άνθρωποι στην Κύπρο δικαιολογημένα έχουν μπερδευτεί. Ξαφνικά, είδαν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη να κάνει δύο βήματα πίσω στο Κυπριακό, αντιλαμβανόμενος ότι ο δρόμος που πήρε ήταν μονόδρομος προς την «άλωση» της Κύπρου, με την υπογραφή του, από την Τουρκία του ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν…

Και, από την άλλη, οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων, του δεξιού ΔΗΣΥ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, με τη βοήθεια ενός περίεργου μιντιακού «μείγματος», πιέζουν αφόρητα τον κ. Αναστασιάδη να επανέλθει σε αυτή την καταστροφική πορεία, από την οποία προσπαθεί να απεγκλωβιστεί.

Βεβαίως, οι δύσπιστοι υποστηρίζουν ότι ο Κύπριος Πρόεδρος αλλάζει μεθοδικά τις θέσεις του, όχι τόσο πολύ στο Κυπριακό, όπως θα ήλπιζε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, όσο στη μέθοδο που θα ακολουθήσει ούτως ώστε να εξαγνιστεί και να ζητήσει την ψήφο των οπαδών του ΔΗΣΥ για μία δεύτερη πενταετία, κατά την οποία –χωρίς να φοβάται κανένα, ούτε το εκλογικό σώμα– θα προχωρήσει ελεύθερα στην επιβολή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μιας λύσης, υπενθυμίζω, που είναι φιλοτουρκική και ρατσιστική και εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία.

Θα προχωρήσω σε μία υπόθεση (και, για να είμαι έντιμος με τους αναγνώστες, δεν στηρίζεται σε πληροφόρηση): Βασικά αισθάνομαι ότι ο κ. Αναστασιάδης είδε αίφνης το… φως. Αντιλήφθηκε ότι η διαπραγμάτευση, όπως γινόταν με απόφαση και ευθύνη του, πήρε λάθος δρόμο. Έκανε υποχωρήσεις, προς χάριν της διαπραγμάτευσης, αλλά αυτές –με τη φροντίδα του Ατλαντιστή Άιντα– έμειναν στο τραπέζι, αλλά και στα χαρτιά. Και κάνοντας μία αξιολόγηση αντιλήφθηκε δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι στο δημοψήφισμα θα τον τιμήσει με την ψήφο της η ισχνή μειοψηφία της «όποιας λύσης», και

Δεύτερον, εάν προχωρούσε αυτή τη διαπραγμάτευση, θα έχανε και τις προεδρικές εκλογές.

Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: Προσωπικά υπέρ των διαπραγματεύσεων είμαι, αλλά σε άλλη βάση. Πρέπει να μπουν κάποια σημαντικά πράγματα στη θέση τους, όπως είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλων των ελευθεριών, και βασικά πρέπει να υπάρξει απεριόριστη εκτίμηση στη Δημοκρατία αυτή καθ’ αυτή. Δεν επιτρέπεται, σε μία χώρα μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., δύο οργανισμών που σέβονται και τιμούν τη Δημοκρατία, να καταργούνται οι δημοκρατικές διαδικασίες. Διότι αυτό προβλέπει η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Καταργείται το πιο βασικό δικαίωμα: Κάθε πολίτης να έχει μία ψήφο. Στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία της νέας Κύπρου, κάθε κοινότητα ή κάθε ιδρυτικό κράτος θα έχουν από μία ψήφο…

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, που πρέπει να ενήργησε ως «παγωμένο ντους» για τον Πρόεδρο της Κύπρου, είναι o «κτηνώδης τρόπος» με τον οποίο συμπεριφέρεται ο ισλαμο-εθνικιστής Ταγίπ Ερντογάν στους Τούρκους πολίτες. Δεν μπορεί να μην τον συγκλόνισε το γεγονός ότι γέμισε με δημοκρατικούς Τούρκους τις φυλακές… Δεν μπορεί να μην επηρεάστηκε και από το άλλο γεγονός: ότι κυνηγά όλους όσους τον έκαναν Ερντογάν. Διότι κάποιοι συνεργάτες του θυσιάστηκαν για να βγει από τις φυλακές, για να εκλεγεί δήμαρχος της Πόλης και μετά να γίνει πρωθυπουργός και τώρα Πρόεδρος. Όλους τους έχει εξαφανίσει από την πολιτική. Και δεν ομιλώ μόνο για τον Γκιουλ, τον Νταβούτογλου, τον ιμάμη Γκιουλέν… Αυτοί είναι οι γνωστοί. Είναι εκατοντάδες οι συνεργάτες του, που ξεκίνησαν μαζί του –μερικοί και πριν από αυτόν– και στον δρόμο χάθηκαν. Όλα αυτά τα σκέφτεται ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και δικαιολογημένα λέει εσχάτως, πού να πάω να μπλέξω την Κύπρο σε αυτές τις δαιδαλώδεις καταστάσεις.

Από την άλλη πλευρά, μερικές φορές δεν θυμάται. Και καταλήγει να βρίσκεται σε προμεσονύχτια δείπνα, όπου ξεχνά κάθε ενδοιασμό και μας στέλνει άκλαυτους στη… Γενεύη. Όπου, ως γνωστόν, έσωσε την πατρίδα και την παρτίδα ο μαρξιστής Νίκος Κοτζιάς…

Έχουμε και τους ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων: Τον δεξιό Αβέρωφ Νεοφύτου του ΔΗΣΥ και τον κομμουνιστή Άντρο Κυπριανού, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους –κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε στο βουνό, μήπως και διασωθούμε…– και πιέζουν αφόρητα τον κ. Αναστασιάδη να κλείσει το Κυπριακό πριν από την εκπνοή της προεδρικής του θητείας.

Τους αναλύουμε από δεξιά… Τους αναλύουμε από αριστερά… Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ράτσα είναι η μύγα που τους έχει τσιμπήσει… Η μόνη υπόθεση που μπορώ να κάνω είναι ότι η μύγα είναι βρετανική. Μόνο οι Βρετανοί –διότι οι Αμερικάνοι ολίγον ενδιαφέρονται αυτή τη στιγμή και ολίγον θα ενδιαφερθούν τους επόμενους μήνες– άντε και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, επιμένουν να παραδώσουν το νησί στην επιρροή της Τουρκίας. Δεν υποστηρίζω –διότι δεν έχω στοιχεία– ότι οι κ. Νεοφύτου και Κυπριανού ταυτίζονται με τον βρετανικό στόχο, διότι αν συνέβαινε αυτό θα έπρεπε να πάμε να αυτοκτονήσουμε ομαδικά. Αλλά γιατί επιμένουν στον δρόμο προς την καταστροφή; Γιατί βιάζονται; Δεν βλέπουν τι γίνεται στην Τουρκία; Δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στην περιοχή. Γιατί;

Η άλλη εκδοχή, που δεν είναι δική μου αλλά την καταγράφω, είναι ότι δεν θέλουν να γίνουν προεδρικές εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά οι εκλογικές διαδικασίες στα δύο ιδρυτικά κρατίδια της νέας Κύπρου. Επειδή φοβούνται ότι αυτή τη φορά ο λαός δεν θα φάει το κουτόχορτο που σερβίρουν ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ για τους «πατριώτες» και τους «εθνικόφρονες», για τους πραξικοπηματίες και τους «προδότες». Θα επιμείνω στη θέση μου, ότι στον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ οι πολιτικές φουρτούνες είναι των οκτώ Μποφόρ. Διότι εδώ που τα λέμε, είναι αδύνατον να ανεχθούν οι οπαδοί τους ότι συμφώνησαν με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί να ανατρέψουν την απόφαση της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη «νέα Κύπρο» τι άλλο θα αποδεχθούν οι δύο ηγέτες, όταν ο όποιος Ακιντζί θα είναι συμπρόεδρος με την υπογραφή μας; Είναι ένα ερώτημα, που στην προεκλογική εκστρατεία θα κυριαρχήσει. Όπως θα κυριαρχήσει και το αύριο της Κύπρου.

Ποια Κύπρο επιθυμούν οι πολίτες της;
– Αυτήν που σχεδίασαν οι ξένοι, και η οποία τη θέτει υπό τη μόνιμη επιρροή της Τουρκίας;
– Ή μία Κύπρο όπου θα κυριαρχεί η Δημοκρατία και η Ελευθερία, και την οποία η Τουρκία δεν μπόρεσε ποτέ να εξαφανίσει, ακόμα και με την παρουσία των 40 χιλιάδων στρατιωτών του Αττίλα.

Αυτά είναι τα βασικά διλήμματα, στα οποία δεν δίνουν σημασία οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων, και τα οποία πρέπει να απασχολήσουν και τον πρώτο υποψήφιο για την προεδρία της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο. Θα δώσει μία ελπίδα στον λαό, εκπονώντας ένα βιώσιμο πρόγραμμα για τη σωτηρία της Κύπρου; Ή εάν εκλεγεί θα επιλέξει να σταθεί στην αποτυχημένη μέθοδο που ακολούθησαν όλοι οι προηγούμενοι;

Οι διαπραγματεύσεις, όπως διεξάγονται τώρα, οδηγούν είτε σε αδιέξοδο, είτε σε σχέδια όπως εκείνο το απαράδεκτο κείμενο του Κόφι Ανάν, ο οποίος –με την ευκαιρία, να το πούμε– μετάνιωσε που έδωσε το όνομά του σε μία αντιδημοκρατική και ρατσιστική λύση. Όταν του είπε ένας εκ των συνομιλητών του, εάν θα πρότεινε το ίδιο σχέδιο και για τη δική του πατρίδα, η απάντησή του ήταν βεβαίως αρνητική… Και επειδή οδηγούν σε καταστάσεις που ωφελούν μόνο την Τουρκία αυτές οι διαπραγματεύσεις, πρέπει να σκεφθούμε άλλους τρόπους και άλλες λύσεις… Θα επανέλθουμε.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο λεγόμενος «ενδιάμεσος χώρος» φαίνεται ότι βρίσκει σιγά-σιγά τον εαυτό του. Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώνε οι λύκοι, έλεγε ο μακαρίτης ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Πόσο δίκιο είχε…