Το δολοφονικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο και η ώρα για τον ελληνικό «Comprommeso Storico»

Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017. Η πολυπόθητη για την κυβέρνηση συζήτηση που αφορά το άνοιγμα της συζήτησης για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, δεν έρχεται στο Eurogoup της 22ης Μαΐου του 2017.

Οι αξιώσεις των εταίρων – δανειστών πιο σκληρές, αλλά και με μεγάλες μεταξύ τους διαφορές, ως προς την λύση και τη βιωσιμότητα του χρέους.

Το «IMF» σκέφτεται πλέον σοβαρά το ενδεχόμενο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα μόνο ως συμβουλευτικό όργανο, χωρίς να το χρηματοδοτεί, αν το ελληνικό χρέος δεν καταστεί βιώσιμο.

Η αντιπαράθεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης κλιμακώνεται, την ώρα που η Ευρώπη είναι παγωμένη από το νέο δολοφονικό χτύπημα των αρρωστημένων τρομοκρατών του «ISIS» στο Μάντσεστερ της Αγγλίας και συγκεκριμένα στη «Μάντσεστερ Αρένα», κατά τη διάρκεια της συναυλίας της διάσημης Αμερικανίδας τραγουδίστριας Αριάνα Γκράντ, συναυλία που παρακολουθούν έφηβοι και μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς τους.

Οι μακελάρηδες τζιχαντιστές, χτυπούν μικρά παιδιά και εφήβους, με τον αριθμό των νεκρών να φτάνει τα 22 άτομα.

Το απόγευμα της Πέμπτη 25 Μαΐου 2017, η Ελλάδα σοκάρεται. Δολοφονική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο.

Γίνεται γνωστό, πως ο πρώην πρωθυπουργός δέχεται δολοφονική επίθεση από τρομοκράτες, βρισκόμενος μέσα στο αυτοκίνητό του, ανοίγοντας φάκελο ο οποίος περιείχε εκρηκτικά.

Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Παπαδήμος μεταφέρεται και νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό, όπου χειρουργείται ώστε να καθαριστούν τα τραύματα, με την κατάσταση της υγείας να είναι σταθερή όπως αναφέρουν και τα ιατρικά ανακοινωθέντα.

Η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, είχε ορκιστεί στις 11 Νοεμβρίου του 2011, με τη στήριξη των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, με σκοπό την δημιουργία κυβέρνησης ευρείας αποδοχής.

Είχε προηγηθεί η παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού κ. Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος είχε αποφασίσει την είσοδο της χώρας στους μηχανισμούς στήριξης, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης «ΕSM» και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «ΙΜF».

Το διάγγελμα του κ. Γιώργου Παπανδρέου της 23ης Απριλίου 2010 από το Καστελόριζο, γνωστοποιεί την απόφασή του στον ελληνικό λαό, οδηγώντας την Ελλάδα στην εποχή της μη κανονικότητας και την ελληνική οικονομία σε καθεστώς επιτροπείας.

Ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Λουκάς Παπαδήμος, ήταν ο πρωθυπουργός που με διάγγελμα εξηγεί τον Φεβρουάριο του 2012 στον ελληνικό λαό τις επιπτώσεις που θα είχε για την πατρίδα μας αλλά και για τους Έλληνες πολίτες μια μη συμφωνία με τους εταίρους – δανειστές, η οποία μη συμφωνία, θα οδηγούσε την Ελλάδα στην άτακτη χρεοκοπία, στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη δραχμή.

Η δολοφονική επίθεση των τρομοκρατών στον τραπεζίτη κ. Λουκά Παπαδήμο, επίθεση σε πρώην Έλληνα πρωθυπουργό, βαθαίνει την κρίση στην Ελλάδα, οξύνει τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας.

Ο πιο δύσπιστος Έλληνας, καταλαβαίνει πλέον πως η χώρα βρίσκεται όχι μόνο στην εποχή της μη κανονικότητας, όχι μόνο ίσως στο χειρότερο σημείο της μεταπολίτευσης, αλλά έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και οι δυνάμεις που είναι πάντα έτοιμες και ικανές ώστε να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε ένα νέο εθνικό διχασμό.

Τελευταία δολοφονική επίθεση σε πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας, είχε πραγματοποιηθεί στις 6 Ιουνίου του 1933, όταν ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, πρώην τότε πρωθυπουργός έχοντας χάσει τις εκλογές, δέχεται δολοφονική επίθεση από αντιβενιζελικούς.

Ο εθνικός διχασμός και η δολοφονική επίθεση στον Ελευθέριο Βενιζέλο από αντιβενιζελικούς το 1933.

Η δολοφονική με όπλα επίθεση προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έγινε από αντιβενιζελικούς αδίστακτους δολοφόνους, επιβαίνοντες σε όχημα, το οποίο κλείνει το αμάξι ασφαλείας του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην οδό Κηφισιάς.

Οι δολοφόνοι τύπου σημερινοί «τρομοκράτες», χτυπούν και σκοτώνουν με πυροβολισμούς τον σωματοφύλακα του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος βρισκόταν στο συνοδευτικό αυτοκίνητο.

Αυτόματα, οι μακελάρηδες αντιβενιζελικοί στρέφονται στο αυτοκίνητο του Ελευθέριου Βενιζέλου με πυροβολισμούς.
Τραυματίζονται ο εθνάρχης και η σύζυγός του.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η γυναίκα του Έλενα, σώζονται από τους δολοφόνους καθώς το αμάξι αναπτύσσει ταχύτητα κατορθώνοντας να ξεφύγει από το κυνηγητό των δολοφόνων, με τους πυροβολισμούς να ακούγονται καθ` όλη τη διάρκεια της καταδίωξης.

Ήταν η δεύτερη δολοφονική επίθεση που δεχόταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η πρώτη όταν ήταν πρωθυπουργός και επέστρεφε ως θριαμβευτής μετά τη «Συνθήκη των Σεβρών» από τη Λυών στην Αθήνα, πριν επιβιβαστεί στο τρένο επιστροφής στην Ελλάδα, από παρακρατικούς βασιλικούς αξιωματικούς.

Η επίθεση που δέχεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 6 Ιουνίου του 1933 γίνεται σε μια περίοδο έντονης αντιπαράθεσης των βενιζελικών – αντιβενιζελικών, σε συνθήκες που πλησίαζαν και ξεπερνούσαν τα όρια του εθνικού διχασμού.

Για την ιστορία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η σύζυγός του Έλενα, πριν δεχθούν την δολοφονική επίθεση γευμάτιζαν στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτας, προγιαγιάς του πρώην πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά.

Η σκληρή αντιπαράθεση της εποχής, βενιζελικών – αντιβενιζελικών, έχει αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα, στην προπολεμική περίοδο, στη Χούντα του Ιωάννη Μεταξά.

Η επόμενη δολοφονική επίθεση από τρομοκράτες σε πρώην πρωθυπουργό, γίνεται την Πέμπτη 25 Μαΐου 2017, στον κ. Λουκά Παπαδήμο, πρώην πρωθυπουργό και πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας αλλά και πρώην αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η επίθεση των Ελλήνων τρομοκρατών στον κύριο Λουκά Παπαδήμο, έχει κοινά χαρακτηριστικά, ως προς την πολιτική κατάσταση, την ιδιότητα, ευτυχώς όχι και στο αποτέλεσμα, με την επίθεση – απαγωγή που δέχεται τον Μάρτιο του 1978 στην Ρώμη, ο χριστιανοδημοκράτης τότε Ιταλός πρωθυπουργός κ. Άλντο Μόρο από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες».

Οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες», χτυπούν, απαγάγουν και δολοφονούν τον Ιταλό χριστιανοδημοκράτη Πρωθυπουργό Άλντο Μόρο.

Η τρομοκρατική οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες», στα Ιταλικά «Brigate Rosse», κομμουνιστικών πεποιθήσεων, μέσα από μια καλά οργανωμένη επιχείρηση, απαγάγει τον Ιταλό τότε χριστιανοδημοκράτη – συντηρητικό Πρωθυπουργό κ. Άλντο Μόρο, έχοντας προηγουμένως σκοτώσει όλη την πάνοπλη φρουρά του Ιταλού Πρωθυπουργού.

Η Ιταλία εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση.

Την ημέρα της απαγωγής του Ιταλού πρωθυπουργού κ. Άλντο Μόρο, η ιταλική βουλή ετοιμαζόταν να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Τζουλιάνο Αντρεότι, με στήριξη της τότε ιταλικής χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς από τους συνεργαζόμενους κομμουνιστές αλλά και με συμμετοχή των κομμουνιστών στην ιταλική κυβέρνηση.

Την πλειοψηφία της τότε ιταλικής βουλής είχε το Κομμουνιστικό Ιταλικό Κόμμα, το οποίο είχε κερδίσει τις ιταλικές εκλογές του Ιουνίου του 1976 με ποσοστό της τάξης του 34,5%.

Το τέλος της υπόθεσης Άλντο Μόρο τραγικό, καθώς μετά από 55 ημέρες ομηρίας από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», και μιας άκαρπης διαπραγμάτευσης μεταξύ των «Brigate Rosse» και της Ιταλικής κυβέρνησης, ο Άλντο Μόρο βρίσκεται νεκρός, παρατημένος μέσα σε ένα Renault 5 στους δρόμους της «Αιώνιας Πόλης».

Ήταν ένα σοκαριστικό χτύπημα των τρομοκρατών στον ιταλικό λαό αλλά κυρίως στο διεφθαρμένο με σχέσεις με τη μαφία πολιτικό ιταλικό σύστημα.

Τραγική ειρωνεία, κατά τη διάρκεια της ομηρείας, ο Άλντο Μόρο αλλά και η οικογένειά του εκλιπαρούσαν καθημερινά με επιστολές την ιταλική κυβέρνηση του διαδόχου του Τζουλιάνο Αντρεότι, ώστε να δεχθεί τους όρους των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», κάτι που η Ιταλική Κυβέρνηση δεν έπραξε αρνούμενη να διαπραγματευτεί με τους τρομοκράτες.

Ο «ιστορικός συμβιβασμός» του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με την λαϊκή ιταλική χριστιανοδημοκρατική δεξιά.

Ο Άλντο Μόρο, ο χριστιανοδημοκράτης δολοφονημένος ηγέτης της λαϊκής δεξιάς στην Ιταλία, πάντα «έκλεινε» το μάτι στην διαμορφωμένη τότε κεντροαριστερά, κάνοντας πράξη και συνυπογράφοντας με στόχο την υλοποίηση της ιδέας του λεγόμενου «Comprommeso Storico» με την κομμουνιστική αριστερά της Ιταλίας, ώστε να αντιμετωπιστεί η οικονομική – κοινωνική – πολιτική κρίση, η οποία μάστιζε την οικονομία της Ιταλίας.

Σε ελεύθερη μετάφραση «Comprommeso Storico», σημαίνει ο « Ιστορικός Συμβιβασμός », ο οποίος σηματοδοτεί το τέλος του εθνικού διχασμού αριστεράς – δεξιάς, με στόχο την έξοδο της Ιταλίας από την τότε πολυεπίπεδη κρίση.

Ο ρόλος του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ στον ιταλικό «Ιστορικό Συμβιβασμό».

Εμπνευστής του « Comprommeso Storico», του ιστορικού συμβιβασμού της ιταλικής κουμμουνιστικής αριστεράς με τη λαϊκή χριστιανοδημοκρατική δεξιά, είναι ο ηγέτης του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος της δεκαετίας του 1970, Ενρίκο Μπερλίνγκουερ.

Ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, ο λαοφιλής ηγέτης του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι ο νικητής των ιταλικών εκλογών του 1976, με το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα να λαμβάνει το 34,4 % του ιταλικού λαού.

Οι Ιταλοί Κομμουνιστές κερδίζουν τις εκλογές, κάνοντας θόρυβο στην τότε πολιτική ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, καθώς είναι έτοιμοι, για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο να σχηματιστεί κυβέρνηση που αποτελείται από κομμουνιστές.

Ο ψυχρός πόλεμος των Η.Π.Α και της Σοβιετικής Ένωσης είναι σε ισχύ.

Το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας», δεσπόζει στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, κραταιά τα λαοκρατικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε ολόκληρη την ανατολική ευρωπαϊκή ήπειρο.

Ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, νικητής των ιταλικών εκλογών του 1976, ηγέτης του ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, αντιλαμβάνεται πρώτος πως εξαιτίας της πολυεπίπεδης κρίσης στην Ιταλία, αλλά και η αναγκαιότητα λήψης σκληρών μέτρων λιτότητας, θα καθιστούσε ιστορικά ανακόλουθη μια διακυβέρνηση αποτελούμενη από τους Ιταλούς Κομμουνιστές.

Ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, εμπνεύστηκε με διαύγεια και χωρίς πολιτικά κόμπλεξ, μακριά από διαχωριστικές γραμμές, τον «Comprommeso Storico», τον λεγόμενο «Ιστορικό Συμβιβασμό», κομμουνιστών και δεξιών λαϊκών χριστιανοδημοκρατικών.

Η ιδέα του Μπερλίνγκουερ, βρίσκει σύμφωνο ως προς την υλοποίηση του σχεδίου για την εθνική συμφιλίωση, τον δεξιό χριστιανοδημοκράτη Άλντο Μόρο, τον πολιτικό που υλοποιεί τη σύμπλευση αριστεράς – δεξιάς και κάνει πράξη για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο τον «Comprommeso Storico».

Σύμφωνα με τον πανέξυπνο σχεδιασμό του Ιταλού Κομμουνιστή ηγέτη Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και νικητής των εκλογών, δεν θα έπαιρνε την εξουσία, ώστε να μην αναγκαζόταν οι Ιταλοί Κομμουνιστές να εφαρμόσουν αντιλαϊκά μέτρα.

Η εξουσία, η διακυβέρνηση, βάσει του «Comprommeso Storico», θα δινόταν, στην χριστιανοδημοκρατική δεξιά, το Κομμουνιστικό Κόμμα θα στήριζε στη Βουλή και στην Γερουσία τις μεταρρυθμίσεις, με συμμετοχή στελεχών στην ιταλική κυβέρνηση.

Ο Άλντο Μόρο, σχηματίζει με τη στήριξη των Ιταλών Κουμουνιστών του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ την λεγόμενη κυβέρνηση «Εθνικής Συμφιλίωσης», είναι η τρίτη φορά που ο χριστιανοδημοκράτης από το Λέτσε είναι επικεφαλής υπουργικού συμβουλίου.

Η συμφωνία γίνεται πράξη και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» αντίθετες σε αυτή την προοπτική, οργανώνουν, απαγάγουν και στο τέλος δολοφονούν τον Ιταλό πρωθυπουργό Άλντο Ντόρο, χάνοντας την αποδοχή που είχαν από τον ιταλικό λαό, ως «αντίβαρο» της Mafia και της Comorra.

Ο τότε Ιταλός πρωθυπουργός Άλντο Μόρο, κατευθυνόταν προς το Ιταλικό Κοινοβούλιο, ώστε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Τζουλιάνο Αντρεότι, με τη συμμετοχή των Ιταλών Κομμουνιστών, για πρώτη φορά στην ιστορία του λεγόμενου δυτικού κόσμου.

Οι «Βrigitte Rose», αντίθετες σε αυτή την κυβερνητική σύνθεση, απαγάγουν τον Ιταλό πρωθυπουργό κ. ΄Αλντο Μόρο και μετά από 55 μέρες απαγωγής, δολοφονούν τον Ιταλό πρωθυπουργό, καθώς η Ιταλική κυβέρνηση δεν κάνει αποδεκτές τις απαιτήσεις των τρομοκρατών.

Η Ελλάδα στα πρόθυρα του «Εθνικού Διχασμού».

Η υπόθεση δολοφονίας στον πρώην Έλληνα πρωθυπουργού κ. Λουκά Παπαδήμο , μοιάζει ως προς τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα αλλά και ως προς την πράξη, με τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Ιταλία της περιόδου 1976 -78, όταν και οι απαγωγείς – τρομοκράτες δολοφόνησαν τον Άλντο Μόρο, εν ενεργεία Ιταλό πρωθυπουργό.

Η χώρα μας, βρίσκεται σε συνθήκες οικονομικής – ανθρωπιστικής κρίσης, στην έβδομη μνημονιακή χρονιά, μέσα σε μια περίοδο έντονης αντιπαράθεσης μνημονιακών – αντιμνημονιακών. Ο τίτλος ο ίδιος. Αλλάζουν απλά τα κοστούμια.

Το σημερινό πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας, όμοιο τόσο με την περίοδο των Ιουλιανών του 1963, όσο και των Ιουλιανών του 1933, τα πρόσωπα – πρωταγωνιστές της πολιτικής αντιπαράθεσης συγγενικά με τους πρωταγωνιστές εκείνης της πολιτικής περιόδου.

Η Ελλάδα, βρίσκεται στον κυκεώνα της πολιτικής – οικονομικής κρίσης με τα δυο «αντί» στρατόπεδα να συγκρούονται διεκδικώντας την πίτα της εξουσίας.

Οι συνθήκες εθνικού διχασμού δεδομένες, οι πάλαι ποτέ βενιζελικοί – αντιβενιζελικοί, με τις όποιες μετεξελίξεις ανά συγκεκριμένη πολιτική περίοδο, πλέον φορούν το κουστούμι των μνημονιακών – αντιμνημονιακών.

Το σκληρό πολιτικό σκηνικό έχει διαμορφωθεί εξαιτίας και της ψήφισης του νέου συμπληρωματικού προγράμματος του τρίτου μνημονίου, ψηφισμένο μόνο από την κυβερνητική πλειοψηφία και όχι από την αντιπολίτευση, η οποία έχει όμως ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και όλα τα προηγούμενα.

Η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας άσχημη, βυθίζεται στην οικονομική κρίση η οποία έχει μετατραπεί σε ανθρωπιστική, την ώρα που η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού προσπαθεί να διατηρηθεί στις καρέκλες, με τον ελληνικό λαό να ζει είτε στην ανέχεια ή να έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό.

Η δολοφονική επίθεση που δέχεται ο πρώην πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος, πέρα από τη γύμνια, την τελμάτωση του πολιτικού συστήματος αλλά και το δύσκολο αύριο που έρχεται, φέρνει τον ελληνικό λαό πιο κοντά σε ένα νέο «εθνικό διχασμό».

Η ελληνική κοινωνία, ενώ κατά πλειοψηφία καταδικάζει την δολοφονική επίθεση, γίνεται θεατής μιας ανελέητης διαμάχης των «αντί» ή των δυο άκρων του πολιτικού σκηνικού.

Υπάρχουν δηλώσεις νεοελλήνων που δυναμιτίζουν το κλίμα μέσα από την συνεχόμενη καταστροφολογία και της επιθυμίας σε καθημερινή βάση του αιτήματος των εκλογών, αλλά και «εκπρόσωποι» του τύπου να ζητούν να γίνουν επιθέσεις σε άλλα πολιτικά πρόσωπα τα οποία μάλιστα είναι σε θέση να ονομάζουν.

Στα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης, ο «εθνικός διχασμός» και οι κάθε τύπου εμπρηστικές δηλώσεις, βρίσκονται στο επίκεντρο όλων των «προφίλ» των χρηστών του διαδικτύου, ή των «fake accounts» των κομματικών στρατών.

Προφανώς η ανέχεια βασιλεύει και γίνεται με ευκολία η αναπαραγωγή συνθηκών μίσους και διχασμού, πάντα μέσα από την δυνατότητα που προσφέρει ο καναπές και η κάθε είδους τσάμπα μαγκιά, εξασφαλισμένης από ένα πληκτρολόγιο και μιας «όχι δωρεάν» σύνδεσης στον κυβερνοχώρο.

Η κρίση στην Ελλάδα βαθαίνει, ο πόλεμος στο διαδίκτυο πιο σκληρός από ποτέ, ακόμα και την ημέρα που ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φεύγει από τη ζωή και αναπαύεται εν ειρήνη.

Σεβασμός στον θάνατο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και σεβασμός από ορισμένους σκληρούς θιασώτες της συντηρητικής παράταξης οι οποίοι θυμούνται και υβρίζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, εικοσιένα χρόνια μετά το θάνατό του.

Για να φύγει μπροστά η χώρα από τις μνημονιακές επιταγές, για να γίνει πράξη η νέα απομείωση του χρέους και να περάσουμε στην εποχή της κανονικότητας, δυστυχώς χρειάζονται από τη χώρα μας αρκετά χιλιόμετρα δρόμου.

Η ώρα του ελληνικού «Ιστορικού Συμβιβασμού».

Ο «εθνικός διχασμός» που γεννιέται από τα δυο άκρα, θα πρέπει να σπάσει και είναι επιτακτική ανάγκη να έρθει η ώρα του ελληνικού «Comprommeso Storico», του ελληνικού «Ιστορικού Συμβιβασμού» ή αν προτιμάτε η ώρα της ελληνικής «Εθνικής Συμφιλίωσης» μεταξύ της αριστεράς, των σοσιαλιστικών δυνάμεων και της δεξιάς.

Εθνική συμφιλίωση και « Ιστορικός Συμβιβασμός » αριστεράς και δεξιάς, όχι με τους όρους του όχι μακρινού 1989, όταν η αριστερά συνεργάστηκε με τη δεξιά με σκοπό το στήσιμο του Ειδικού Δικαστηρίου προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αθωώνεται πανηγυρικά και επιστρέφει ξανά τον Οκτώβριο του 1993 στη διακυβέρνηση της χώρας.

Οι εποχές, οι απαιτήσεις και το αφήγημα στη σημερινή εποχή έχει αλλάξει. Αναγκαία η εθνική συμφιλίωση, τουλάχιστον μέχρι να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση.

Με τη διαμορφωμένη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, προφανώς αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας από τη στιγμή που η συντηρητική παράταξη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, θέλει όσο με τίποτα την επιστροφή στην εξουσία με τη καθημερινή απαίτηση διεξαγωγής εκλογών, όταν η κυβέρνηση δια στόματος του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, τονίζει πως οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας.

Ενδεχομένως, ο ελληνικός « Ιστορικός Συμβιβασμός », μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, θα μπορούσε να περιέχει ορισμένα στοιχεία του «Comprommeso Storico» των Μπερλίνγκουερ – Μόρο, που έχουν να κάνουν με μια απαιτούμενη στήριξη των μέτρων, μέχρι η χώρα να βγει από την κρίση.

Βεβαίως μιλάμε για σενάρια επιστημονικής πολιτικής φαντασίας, τα οποία θα μπορούσαν να ισχύσουν σε ένα υγιέστατο με πολιτικό πολιτισμό κοινοβουλευτισμό, μακριά από μικροπολιτικές και πολιτικές των δυο άκρων που οδηγούν στην καταστροφή και στον εθνικό διχασμό με μαθηματική ακρίβεια, αλλά και στη συνέχιση των μνημονίων και της επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα, χωρίς σχέδιο εξόδου από την κρίση και με την ελληνική δημοκρατία να βρίσκεται στο απόσπασμα, όπως ορθά θα έγραφε και σήμερα ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Έλληνας ζει την έβδομη μνημονιακή χρονιά μέσα στη δίνη της σκληρής οικονομικής – πολιτικής – κοινωνικής κρίσης που βιώνει η πατρίδα μας, χωρίς τάσεις εθνικής συμφιλίωσης, με την ελληνική οικονομία σε καθεστώς επιτροπείας και την Ελλάδα « να μην Ανήκει στους Έλληνες», χωρίς τη δυνατότητα ύπαρξης ενός ελληνικού «ιστορικού συμβιβασμού», τύπου παρόμοιου του ιταλικού «Comprommeso Storico».

Υστερόγραφο
Το άρθρο γραφόταν την ώρα που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο «αγέρωχος» κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου Χανιώτης πολιτικός, πολιτικός «εχθρός» του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, άφηνε τη ζωή, πλήρης ημερών στα 99 χρόνια, περνώντας στην ιστορία και στην ευχέρεια έρευνας από τον ιστορικό του μέλλοντος.
Γεννημένος και μεγαλωμένος αλλά και ζώντας στην Κρήτη, στο Ηράκλειο και με καταγωγή από την Ανατολική Κρήτη, από την Νεάπολη Λασιθίου, προερχόμενος από μια οικογένεια με «αντιμητσοτακικές» καταβολές και αρχές, ξέρω καλά την πορεία και την σημαντική πολιτική διαδρομή του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της οικογένειάς του.
Διαφορές δεδομένες, ιστορικές, πρωτίστως πολιτικές, πάντα προερχόμενες μέσα από τις όποιες «αντιθέσεις» που υπάρχουν εξαιτίας του κοινού τόπου καταγωγής, αλλά και από τα όποια διαφορετικά χαρακτηριστικά, ορατά μέσα από τα «αντί» που υπάρχουν και ζουν έντονα στους νομούς που βρίσκονται στα δυο άκρα της Κρήτης.
Ευελπιστώ, με τις όποιες πολιτικές διαφωνίες, διαφορές και συγκρούσεις, – τα μεγέθη προφανώς, ακόμα, δεν συγκρίνονται -, να μπορέσω στο μέλλον, συνετά, και αντικειμενικά, να αποτυπώσω σε μια πολιτική ανάλυση την συγκεκριμένη πολιτική διαδρομή, διαδρομή πλήρης, πολυτάραχη με πολλές εντάσεις, συγκρούσεις και κυρίως κάθε μορφής πολιτικών παιχνιδιών, πάνω αλλά και ενδεχομένως κάτω από το τραπέζι, όπως οι πολιτικά αντίπαλοι υποστηρίζουν.
Τα συλλυπητήρια στους οικείους του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στους φίλους και στους κουμπάρους του εκλιπόντος εδώ στην Κρήτη.

«Αγρίμια και αγριμάκια μου, λάφια μου μερωμένα , πέστε μου που ναι οι τόποι σας, που `ναι τα χειμαδιά σας.
Γκρεμνά ναι μας οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού, είναι τα γονικά μας ».

Καλό κατευόδιο.

• Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος & πολιτικός αναλυτής.
  [email protected]
  Τwitter: TsiloyannisAnd
  Facebook: Andreas Tsiloyannis