Η Κίνα είναι ο μεγάλος κερδισμένος στην πρώτη επαφή με τον Ντόναλντ Τραμπ, η Ρωσία;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι σχέσεις μεταξύ των τριών μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων της υφηλίου, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας, εξακολουθούν να έχουν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς οι μετατοπίσεις από «δεδομένα» του παρελθόντος είναι συνεχείς και το περιβάλλον που ανοίγεται για τις διεθνείς σχέσεις στο προσεχές διάστημα άγνωστο, απρόβλεπτο και συνεπώς επικίνδυνο, γράφει η ιστοσελίδα Defence Point.
Η ισορροπία στον πλανήτη θα αργήσει να επανέλθει και ίσως μπροστά μας να έχουμε σημαντικά γεγονότα, από κάποια νέα επιχείρηση των Αμερικανών, όπως για παράδειγμα εναντίον της Βόρειας Κορέας εάν προχωρήσει σε πυρηνική δοκιμή, όπως αποκάλυψε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο, έως πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς παρά τα βήματα προσαρμογής του Ντόναλντ Τραμπ στην πραγματικότητα δεν επαρκούν για τους εσωτερικούς και διεθνείς του αντιπάλους.
Έχοντας αυτά κατά νου, τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες το «στιλ» της εξωτερικής πολιτικής της Κίνας και της Ρωσίας απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα θέμα που δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τη διεθνή επικαιρότητα και τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης του πλανήτη, παρότι οι εξελίξεις δίνουν την ευκαιρία για σημαντικές παρατηρήσεις.
Όσον αφορά τους Κινέζους, η προσαρμογή τους στην περίοδο Τραμπ μοιάζει εκπληκτική. Χωρίς να αλλάξει ιδιαίτερα ο τόνος της ρητορικής τους, ο πρόεδρος Σι Ζινπίνγκ επισκέφτηκε τον Αμερικανό ομόλογό του και μερικές μέρες αργότερα απέσπασε σχεδόν διθυραμβική «κριτική», καθώς φαίνεται ότι ο Τραμπ δείχνει να προσεγγίζει αυτές τις διεθνείς επαφές του όπως οι συνεντεύξεις υποψηφίων στα τηλεοπτικά ριάλιτι που συμμετείχε!
Ο Κινέζος αποδείχθηκε πολύ καλά διαβασμένος, δεν αναλώθηκε σε επιδείξεις ισχύος και απειλές, αλλά πέρασε κατευθείαν στην ουσία, ξεκαθαρίζοντας στην Ουάσιγκτον ότι επιθυμεί ξεκάθαρα συνεργασία. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση αλλαγής προέδρου στις ΗΠΑ, η τοποθέτηση των Κινέζων έγινε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αλλάζει τίποτα απολύτως ασχέτως του ποιος θα είναι στην εξουσία.
Η κινητοποίηση στο ζήτημα της Βόρειας Κορέας ήταν τόσο ακαριαία, με αποτέλεσμα να γίνει αισθητή σε όλο τον κόσμο και σε συνδυασμό με την αποχή από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για το ψήφισμα που αφορά στη Συρία, να οδηγήσει στα διθυραμβικά σχόλια του Τραμπ, ότι έχει αρχίσει να συμπαθεί πολύ τον Κινέζο ομόλογό του που είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και πως διαισθάνεται πως όλα θα πάνε καλά.
Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί, καθώς έκανε σημαντικά για τους Κινέζους πίσω βήματα στις κατηγορίες περί χειραγώγησης της αξίας του νομίσματος και είναι σημαντικό καθώς σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο απειλούσε να κατατάξει την Κίνα στην κατηγορία του «χειραγωγέα νομισμάτων» (currency manipulator). Πρόκειται αναμφισβήτητα για μεγάλη αλλαγή.
Το πρόβλημα για τον Τραμπ είναι ότι το κατεστημένο της Ουάσιγκτον δείχνει να πιστεύει ότι οι αλλαγές του Τραμπ προς πιο ρεαλιστικές θέσεις (τελευταίο επεισόδιο η «ανακάλυψη» ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι τελικά παρωχημένο…), εξακολουθούν να είναι το αποτέλεσμα επικίνδυνης ημιμάθειας και όχι κάποιας συνεκτικής στρατηγικής που έχει εκπονηθεί και πλέον ακολουθείται, με αποτέλεσμα οι πάντες να φοβούνται ότι θα υπάρχουν πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις του Αμερικανού προέδρου.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η εξέλιξη των σχέσεων με τη Ρωσία, μια παγκόσμια δύναμη σίγουρα με εντελώς διαφορετική διπλωματική συμπεριφορά από αυτή των Κινέζων, η οποία δίνει υπερβολική έμφαση – σε βαθμό αυτοπαγίδευσης – σε μια ιδιότυπη απόπειρα συμπεριφοράς «bullying» που θυμίζει έντονα Τουρκία, κάτι το οποίο βέβαια υποκρύπτει τεράστιο άγχος για τις εξελίξεις και όχι αυτοπεποίθηση και εναλλακτικές.
Η μετάβαση στη Μόσχα του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον, έδωσε μια πολύ καλή ευκαιρία για μια πρώτη προσέγγιση των προβλημάτων ανάμεσα στις δυο χώρες από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, η οποία δημιουργεί κάποιες ελπίδες σταδιακής αποκλιμάκωσης, αφού τουλάχιστον τα προβλήματα τέθηκαν επί τάπητος και οι δηλώσεις εκατέρωθεν ήταν σαφώς λιγότερο εμπρηστικές.
Αυτό που συνεχίζει να προκαλεί αλγεινές εντυπώσεις, είναι η προσκόλληση σε ψυχροπολεμικές μεθόδους στις οποίες φαίνεται να μην έχει γίνει καν ένα… λίφτινγκ και αφορούν τους έμμεσους τρόπους επηρεασμού της διεθνούς κοινής γνώμης, σε «δουλειές» που φαίνεται ξεκάθαρα κάποιος ρόλος των μυστικών υπηρεσιών της. Κατανοητό μεν, δεδομένων των καταβολών της ηγεσίας της χώρας, αντιπαραγωγικό δε.
Αμέσως μετά τη διάψευση των προσδοκιών για μια «χρυσή εποχή» των ρωσοαμερικανικών σχέσεων εξαιτίας της εκλογής Τραμπ, ενώ η έρευνα των αμερικανικών αρχών για το αν επιχείρησαν ή όχι να επηρεάσουν το αποτέλεσμα είναι σε εξέλιξη και με ζητήματα όπως αυτό της Κριμαίας να μην μπορεί και ο πιο «ρωσόφιλος» πρόεδρος των ΗΠΑ να προσπεράσει, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη αμυντικής στάσης, με τις έμμεσες απειλές να φθάνουν μέχρι το σημείο να μιλούν για πιθανότητα πυρηνικής ανάφλεξης!
Τα εν λόγω ψυχοπαθητικά – διότι αν δεν είναι θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η Μόσχα επιθυμεί πυρηνική κλιμάκωση καθώς μόνο εκεί μπορεί να εξισορροπήσει τα αμερικανικά πλεονεκτήματα – διακινήθηκαν μέσω «σεσημασμένης» για τη λατρείας του στη συνωμοσιολογία ιστοχώρου και υιοθετήθηκαν με εκπληκτική ευκολία και από κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην Ελλάδα, οδηγώντας μας ακόμα και σε σκέψεις περί ενδεχόμενης χρήσης… απαγορευμένων ουσιών, αφού διαφορετικά το να πειστείς ότι ο οποιοσδήποτε θα καταφύγει στα πυρηνικά για τα… μάτια του κάθε Άσαντ, εμάς απλά μας ξεπερνάει.
Όσον αφορά την πηγή διακίνησης και τη λατρεία της στη συνωμοσιολογία, το αναφέρουμε κυριολεκτικά, αφού δεν υπάρχει κάποια συνωμοσία που να μην έχει υιοθετηθεί και προβληθεί. Από το παραμύθι των chemtrails και τα εμβόλια, μέχρι τα όπλα ελέγχου του κλίματος, την στημένη 11η Σεπτεμβρίου 2001 για να ξεκινήσει πόλεμος, την υποτιθέμενη χρήση πυρηνικών από τις ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, τη σιωνιστική παντοκρατορία και φυσικά την παγκόσμια κυβέρνηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ!
Δε λέει κανείς ότι οι σχέσεις μεταξύ των υπερδυνάμεων δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να εκτραπούν ώστε να οδηγηθεί ο πλανήτης σε μια επικίνδυνη αντιπαράθεση που να εμπλέξει τα πυρηνικά οπλοστάσια, όμως πέραν του ότι η πιθανότητα είναι πολύ χαμηλή, εκτός κι αν θεωρεί κάποιος ότι το ΝΑΤΟ θα επιχειρήσει να εισβάλλει στη Ρωσία (!), όμως αυτό δεν θα γίνει επειδή θα μείνει ή θα φύγει ο Άσαντ, τη στιγμή μάλιστα που η επίσημη θέση των Ρώσων είναι – και ορθά – ότι η υποστήριξη στο καθεστώς του δεν είναι άνευ προϋποθέσεων.
Φυσικά και θα αντιτείνουν πολλοί και σωστά, ότι αυτά δεν είναι οι επίσημες θέσεις της ρωσικής ηγεσίας. Όμως, όταν υπάρχει συγκεκριμένη «γραμμή» στα μέσα ή τα πρόσωπα που διακινούν τέτοιες σαχλαμάρες, τέτοια που να παραπέμπει στην αδυναμία ξεπεράσματος της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφιβολίες.
Σε τελική ανάλυση, ας φροντίσει η ρωσική διπλωματία να αποκηρύξει δημοσίως τέτοιους υποστηρικτές, εάν θεωρεί ότι της κάνουν ζημιά. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί και στη Μόσχα που αντιλαμβάνονται ότι το ακροατήριο τέτοιων «θεωριών» είναι συγκεκριμένο σε κάθε χώρα και πως όταν τα πράγματα σοβαρεύουν η εικόνα της σύγχρονης Ρωσίας πλήττεται ανεπανόρθωτα.
Το «σύστημα» όμως είναι πανίσχυρο και ο εθισμός σε συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας δύσκολο να ξεπεραστεί. Πολλοί έχτισαν καριέρες πάνω σε τέτοιες δραστηριότητες. Τα ίδια ισχύουν και για τις ΗΠΑ, καθώς πάμπολλες φορές έχουμε αναφερθεί στην αδυναμία της Ουάσιγκτον να υπερβεί την υπόθεση εργασίας περί της «αναντικατάστατης Τουρκίας», που ταλαιπωρεί την ελληνική γεωπολιτική περιφέρεια και εξέθρεψε ασυδοσία και αναθεωρητισμό, οδηγώντας στην ανάδυση φαινομένων σαν αυτό του Ερντογάν.
Πιθανόν τα ίδια να ισχύουν και για την εχθρική αντιμετώπιση της Ρωσίας. Ουδείς αντίλογος. Το ζητούμενο στο παρόν σχόλιο ήταν όμως, το να καταδεχθεί η διαφορά στην «διπλωματική κουλτούρα» ανάμεσα στη Μόσχα και το Πεκίνο, με το δεύτερο να είναι χωρίς αμφιβολία κερδισμένο, καθώς προβάλλει μια υπεύθυνη εικόνα μιας χώρας που ξέρει να αναζητά και να καταλήγει σε συμβιβασμούς.
Το Πεκίνο εκμεταλλεύεται επίσης, την πεποίθηση της Μόσχας ότι της ανήκει δικαιωματικά η άτυπη δεύτερη θέση στην «παγκόσμια ιεραρχία», πιθανότατα λόγω στρατιωτικής ισχύος, η οποία μάλιστα προβάλλεται με ένα είδος αλαζονείας και υφέρπουσας απειλής, η οποία όμως σε μια χώρα με πολλά οικονομικά προβλήματα προδίδει βαθύτατη ανασφάλεια, ενώ η καθημερινή πραγματικότητα άλλα αποδεικνύει.
Ίσως δεν έχουν και πολύ άδικο οι αναλυτές που υποστηρίζουν, ότι την Κριμαία οι Ρώσοι θα την πληρώσουν πολύ ακριβά και για πολλά χρόνια. Είναι μια κόκκινη γραμμή απολύτως κατανοητή, μόνο που πριν χαραχθεί παραβίασε τις κόκκινες γραμμές άλλων, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν τους έκαναν τη χάρη στη Μόσχα να παίξουν σε γήπεδο όπου το στρατιωτικό πλεονέκτημα θα ήταν ρωσικό.
Ακολουθούν πολιτική αργού και βασανιστικού οικονομικού στραγγαλισμού της Ρωσίας, μια κατάσταση που εξηγεί βέβαια με τον καλύτερο τρόπο την αδυναμία της ρωσικής διπλωματίας και να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και την παγίδευσή της, σε μια συγκυρία που επείγει περισσότερο από ποτέ η απαλλαγή από τις οικονομικές κυρώσεις.
Κάπου εκεί διαφώνησε ο Τραμπ με το κατεστημένο της Ουάσιγκτον που προωθούσε την πολιτική αυτή, η οποία αποδεικνύεται στην πράξη πολύ δύσκολο να αλλάξει. Ίσως αυτή η διάψευση των προσδοκιών να οδήγησε σε σπασμωδικές ενέργειες επικοινωνιακής αξιοποίησης των πυρηνικών οπλοστασίων. Όλα αυτά τα βλέπουν όμως στο Πεκίνο και γελούν…