Δυο λόγια για την Μαρία Ζουπανιώτη που έφυγε νωρίς: Τα κεριά σβήνουν, αλλά το φως τους ποτέ…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πανίκου Παναγιώτου
Όταν ένας άνθρωπος με τον θάνατό του γεννά ωραίες λέξεις, ενώνει αισθήματα και ομορφαίνει τις εικόνες της μνήμης, ουσιαστικά δεν φεύγει ποτέ. Παραμένει μια διαρκής πνοή.
Με την Μαρία μοιραστήκαμε αμέτρητες καθημερινές στιγμές επαγγελματικής συμπόρευσης. Με την ίδια αγωνία για τη μικρή πατρίδα, σε μια ξένη χώρα που ο χρόνος την έκανε όλο και πιο δικιά μας.
Για τρεις δεκαετίες, το Σπίτι της Κύπρου στη Νέα Υόρκη στέγασε τις ιδέες της, τις έγνοιές της και την ακούραστη θέλησή της να προβληθεί το δίκαιο ενός λαού.
Αγάπησε και αγαπήθηκε για την ειλικρίνειά της, την απλότητά της, την ακεραιότητα του χαρακτήρα της και τη βαθιά συναίσθηση του καθήκοντος.
Θυμάμαι την Μαρία όταν περπατήσαμε από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσιγκτον για Δικαιοσύνη στην Κύπρο.
Θυμάμαι την Μαρία όταν διαδηλώναμε απέναντι από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στην τουρκική κατοχή.
Θυμάμαι την Μαρία όταν περιμέναμε για ώρες μέσα στο κτίριο του ΟΗΕ να ολοκληρωθούν συναντήσεις και διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό.
Θυμάμαι την Μαρία όταν επέμενε να είμαστε εκεί, γιατί μείναμε λίγοι, όπως μας έλεγε, και πρέπει η Κύπρος να είναι παρούσα: σε συνεντεύξεις Τύπου, σε ομιλίες, σε διαλέξεις, σε συζητήσεις, σε εκδηλώσεις.
Θυμάμαι την Μαρία στον γάμο της Ειρήνης να λάμπει μαζί με τον Αποστόλη, τον Βαγγέλη και τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την Πάφο, τον Βόλο και τη Νέα Υόρκη.
Θυμάμαι την Μαρία στο νοσοκομείο να δείχνει μέσα από τον ανίκητο πόνο μια πρωτοφανή ηρεμία.
Όλοι εμείς που γνωρίσαμε, που συνεργαστήκαμε, που εκτιμήσαμε τη φιλία τής Μαρίας Ζουπανιώτη θλιβόμαστε για την άδικη απώλεια, αλλά χαιρόμαστε γιατί αποτέλεσε μέρος της ζωής μας.
Άλλωστε, τα κεριά σβήνουν, αλλά το φως τους ποτέ.