Το χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στο πέλαγος περιφέρεται στο έλεος κυμάτων και ανέμων
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο ΠΟΛΥΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Ετούτο το χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στο πέλαγος περιφέρεται ακόμα στο έλεος των κυμάτων και των ανέμων. Χρόνια τώρα. Τα κύματα στέριωσαν για καλά στη Μεσόγειο. Θέριεψαν. Το ίδιο και οι άνεμοι… Και το μικρό φυλλαράκι, η Κύπρος, κάπου εκεί ανάμεσα, μόνιμο πια παιχνιδάκι στις ορέξεις του οποιουδήποτε παίκτη.
Στις πρόσφατες συνομιλίες, η καλή μας διάθεση, η θετική μας πρόθεση να βρεθεί ένας κοινός παρονομαστής δεν ευόδωσαν… Το άπλετο, το ατέλειωτο νερό στο κρασί μας δεν συγκίνησε κανέναν. Κι εμείς, ακόμα εδώ. Στο σημείο που ήμασταν πριν. Ξανά απ’ την αρχή…
Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή καλό θα ήταν να θυμηθούμε πως όσο κι αν νομίζουμε ότι είμαστε εντελώς μόνοι, δεν είμαστε. Όχι δεν είμαστε! Δεν ξέρω πόσοι από μας γνωρίζουμε την ύπαρξη μιας μικρής ομάδας Κυπρίων που ζουν στην Αμερική. Πρόκειται για μια χούφτα ομογενών που ζουν και εργάζονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη μικρή και κουρασμένη γενέτειρα, αλλά η ψυχή, το μυαλό, η έγνοια και κυρίως η τσέπη τους λειτουργούν πάντοτε προς όφελος της Κύπρου, αυτής της έρμης πατρίδας στην οποία γεννήθηκαν.
Θα μπορούσαμε να τους ονομάζουμε «Πρώτη Εθνική Κύπρου εκτός Κύπρου»… Ίσως λόγω απόστασης, λόγω έλλειψης επικοινωνίας, ή λόγω διακριτικότητας αυτή η ομάδας στην Αμερική να μη διατυμπανίζεται. Η δραστηριότητα όμως και η τεράστια προσφορά αυτών των ανθρώπων έχουν σαν αποτέλεσμα λίγοι από μας να τους γνωρίζουμε. Πρόκειται για ανθρώπους δικούς μας που έφυγαν κάποια στιγμή από τον τόπο τους, με στόχο να σπουδάσουν και να επιστρέψουν στην πατρίδα.
Έμειναν όμως στη μακρινή και φιλόξενη χώρα που έτυχε να μορφωθούν, δραστηριοποιήθηκαν, δούλεψαν σκληρά και πέτυχαν οικονομικά. Αν τύχει να παρακολουθήσετε την καθημερινότητά τους, θα πιστοποιήσετε πόση αγάπη κουβαλούν για τον μοιρασμένο αυτό τόπο. Θα εκπλαγείτε για την αφοσίωση, την έγνοια, την ανησυχία και τον απίστευτο προγραμματισμό τους σε ό,τι αφορά το εθνικό θέμα της γενέτειρας. Θα μείνετε έκπληκτοι για τις αποστάσεις που διανύουν -μέχρι και δυόμισι τρεις ώρες δρόμο- από τη Νέα Υερσέη για να φτάσουν στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, ώστε να βρεθούν στις συχνές ομογενειακές συνεδριάσεις.
Κι αν ακόμα τύχει να παρακολουθήσετε μια από τις συνεδριάσεις τους, τότε θα καταλάβετε τι σημαίνει ομογένεια: Τι σημαίνει δοτικότητα, τι σημαίνει εθελοντισμός, τι σημαίνει φιλανθρωπία… Θα καταλάβετε τι σημαίνει να ξοδεύει κάποιος τον πολύτιμο χρόνο του σε βάρος της εργασίας του. Θα δείτε τι σημαίνει να ξοδεύει κανείς σε μόνιμη βάση για να υποστηρίξει στόχους που έχουν να κάνουν με την πατρίδα, με τον πολιτισμό, με την παράδοση, με στήριξη ασθενών, απόρων και ό,τι άλλο βρεθεί στο τραπέζι. Αλλά και να πληρώνει από τα προσωπικά του χρήματα, ώστε το lobby της Αμερικής να επηρεάζεται για το καλό της Κύπρου.
Δύσκολα λοιπόν τα πράγματα για την Κύπρο. Και ναι, είμαστε μόνοι, ολομόναχοι σε έναν πλανήτη που δεν καταλαβαίνει από συναισθηματισμούς. Που δεν τον νοιάζει τι θα πει δικαιοσύνη και προσφυγιά. Όσοι λοιπόν έχουμε απομείνει, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά τη συσπείρωση και τη συνέχιση του αγώνα.
Η ομογένεια, η διασπορά είναι ένα σημαντικό και ζωντανό εργαλείο που βρίσκεται δίπλα μας. Τους ανθρώπους αυτούς χρειάζεται να τους φέρουμε ακόμα πιο κοντά μας. Να συνεργαστούμε μαζί τους. Να μοιραστούμε, να δρομολογήσουμε, να δούμε μαζί απ’ την αρχή, μιας και όλοι γνωρίζουμε ότι το στόμα του λύκου παραμονεύει και με την πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμος να μας αρπάξει. Οποιαδήποτε επαφή ή συνεργασία έχουμε ώς τώρα μαζί τους ας τη δεκαπλασιάσουμε! Γιατί απλά η πατρίδα το έχει ανάγκη. Γιατί, όπως είπαμε, θα μπορούσαμε να τους ονομάζουμε «Πρώτη Εθνική Κύπρου εκτός Κύπρου»! Και το αξίζουν αληθινά!
- Ο Πόλυς Κυριάκου είναι αρθρογράφος της Σημερινής