Προς (κάποιους) πολιτικούς: Γιατί πάψατε να αγαπάτε τους πολίτες; Τι σας έφταιξαν;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Νίκου Αντωνιάδη – Νέα Υόρκη
Τι σου έφταιξε ο Γιώργος που έπρεπε να φύγει και να αφήσει πίσω του όλη την οικογένεια του; Τι σου έφταιξε η κυρία Μαρία από το Τρίκωμο που «έφυγε» κλαίγοντας;
Τι σου έφταιξε ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου που κτυπά την πόρτα σου σαν «ζητιάνος», ενώ θα έπρεπε ΕΣΥ να του κτυπάς την πόρτα, δίνοντας αξία στην περηφάνεια του πτυχίου του;
Τι σου έφταιξαν οι καταθέσεις του κυρ Μανώλη που πήγαν περίπατο για να μπορέσει να μην πάει φυλακή γιατί δεν είχε να πληρώσει το ρεύμα, το νερό, τις δόσεις;
Τι σου έφταιξε εκείνο το παιδί που περιμένει μια μπάλα να βγει έξω στο δρόμο να παίξει και να πάρει αέρα, μια Μπάρπι για να ονειρευτεί μέσα σε ένα Beatle και να την χτενίσει για να την «ετοιμάσει» να πάει στο «ρεβεγιόν»; Στο πραγματικό ρεβεγιόν της ζωής, στο παιδικό όνειρο, και όχι στα άλλα, τα εικονικά!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τι σου φταίξανε; Όλοι αυτοί που σου έδωσαν την ψήφο τους, ή που απήχαν (δίνοντας σου την ψήφο τους), τι κακό έκαναν για να τα αξίζουν όλα αυτά; Πριν βιαστείς να πεις «μα εγώ εν τζιαι, εν οι προηγούμενοι», να σου θυμίσω πως ΕΣΥ είσαι ο «επόμενος» που κλήθηκε για να διορθώσει τους προηγούμενους. Κλήθηκες να «σχιστείς» για να βρεις τρόπους να λύσεις τα πιο πάνω. Κλήθηκες να τρέξεις για να μην τρέχουν δεξιά και αριστερά όλοι οι πιο πάνω συμπατριώτες μας.
Και αυτοί οι τρόποι είναι απλοί και συνοψίζονται σε τρεις φράσεις:
– Ρωτάς τι έχει ανάγκη ο συμπολίτης μας (όχι τι νομίζεις ότι έχει ανάγκη).
– Αναλύεις αυτή την ανάγκη και την επεξεργάζεσαι ασταμάτητα μέχρι να βρεις λύσεις.
– Κάνεις τις λύσεις πρόταση και την πρόταση βάλσαμο για αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν με νοιάζει αν είσαι Πρόεδρος, Αρχηγός Κόμματος, Βουλευτής, Δήμαρχος, ή εξουσιοδοτημένος πολιτικός από αυτούς που πήραν ψήφο. Εγώ ήρθα όσο πιο μακριά γινόταν και έμαθα να ζω και χωρίς εσένα, μα οι πιο πάνω συμπολίτες μας είναι αναγακασμένοι να ζήσουν «με σένα»! Αν οι συμβουλές που «θέλεις» να ακούσεις δεν στηρίζονται στην ανάγκη αυτού του λαού, τότε πραγματικά διερωτούμαι πώς μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδυα, ξέροντας πως οι γονείς παιδιών που σε ψήφισαν πάνε στο κρεβάτι με τρύπια παντελόνια και τρύπια καρδιά! Και παίρνουν στο κρεβάτι το άδειο στομάχι του παιδιού τους!
Να γράψω και άλλα; Κρίμα είναι, δεν αξίζει τον κόπο αν δεν μπορείς να δεις πρώτα τα απλά. Και ευτυχώς, ναι ευτυχώς, που δεν είστε όλοι οι ίδιοι. Αλλά και εσείς, οι διαφορετικοί, ενισχύστε την διαφορετικότητα σας που θα δώσει πίσω μέρος του χαμόγελου, τουλάχιστον στα παιδιά μας! Και ασταμάτητα…
– Να ρωτάτε τις άναγκες τους…
– Να αναλύετε τις ανάγκες τους και να σχίζεστε για λύσεις…
– Να κάνετε αυτές τις λύσεις βάλσαμο για αυτούς τους ανθρώπους!
Πάνω σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχει μια καρδιά, μια ψυχή, ένας αναστεναγμός, ένα πραγματικό θέλω, μια πραγματική ανάγκη.
Και αυτή η ανάγκη γράφει:
«Αγάπησε με», «μην με αφήνεις στο έλεος…»!
- Νίκος Αντωνιάδης
- Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ & Επικοινωνίας
- Μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC)