Άλματα ζωής από την Καταλίνα Πόνορ στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ενόργανης που διεξήχθη στο Μπακού
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ωμές αναφορές του Ερντογάν και άθλιοι εκβιασμοί για την επιβολή του ψευδοκράτους στο διεθνές σκηνικό: Επικίνδυνα παιχνίδια με την αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος
Αυτή την ομερτά θα την πληρώσουμε όλοι… Η λυκοφιλία της Φον ντερ Λάιεν με τον Ιλχάμ Αλίγιεφ και το Αζερμπαϊτζάν, και η απέραντη τραγωδία των Αρμενίων
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπακού, πέρα από την σπουδαία Ρουμάνα Ολυμπιονίκη Καταλίνα Πόνορ και φυσικά, πέρα από τον Λευτέρη Πετρούνια και τη Βασιλική Μιλλούση, ξεχώρισε για ακόμη μια φορά η παρουσία της Οξάνα Τσουσοβίτινα, η οποία στα 42 της χρόνια συνεχίζει να αγωνίζεται και να καταχειροκροτείται από τον κόσμο. Άλλωστε, δεν μετείχε απλώς, αλλά κατέκτησε και πάλι το χρυσό μετάλλιο στο άλμα!
Η αθλήτρια από το Ουζμπεκιστάν γράφει πλέον τη δική της μεγάλη ιστορία στην ενόργανη γυμναστική. Πρωτοεμφανίστηκε το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελόνης και ήταν παρούσα ακόμη και πέρυσι στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, εκεί όπου συμπλήρωσε 7 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τις περισσότερες από κάθε άλλο γυμναστή ή γυμνάστρια στην Ιστορία της διοργάνωσης, ξεπερνώντας τον θρυλικό Βούλγαρο Γιορνάν Γιόβτσεφ, ο οποίος σταμάτησε στις 6 συμμετοχές, από το 1992 στη Βαρκελόνη έως και το 2012 στο Λονδίνο.
Η Τσουσοβίτινα κατάφερε μάλιστα στο Ρίο, σε ηλικία 41 ετών, να μπει και στον τελικό του άλματος και το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να ανέβει στο βάθρο και έτσι να γίνει η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια της γυμναστικής, που θα κατακτούσε ένα μετάλλιο. Κατετάγη 7η αλλά και μόνο το ότι, όχι απλώς συμμετείχε, αλλά προκρίθηκε και στον τελικό, ξεπερνώντας αθλήτριες που ήταν κατά 20 και 25 χρόνια μικρότερές της, την κατατάσσει στις θρυλικές μορφές του οργάνου. Ωστόσο, η διαδρομή της δεν ήταν στρωμένη με… ροδοπέταλα. Στη ζωή της κλήθηκε να δώσει σκληρές μάχες, με πιο σημαντική αυτή της σοβαρής αρρώστιας του παιδιού της.
Γεννήθηκε στην Μπουχάρα το 1975 και ξεκίνησε την ενόργανη ως αθλήτρια της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη διεθνής εμφάνισή της έγινε το 1991 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ινδιανάπολης, όπου σε ηλικία 16 ετών, κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια κι ένα ασημένιο. Έτσι, συμπεριλήφθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα, η οποία όμως στη Βαρκελόνη μετείχε ως Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών. Εκεί η Τσουσοβίτινα κατέκτησε το μοναδικό χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο της καριέρας της, ως μέλος στο σύνθετο ομαδικό.
Στη συνέχεια αρνήθηκε την πρόταση που της έγινε για να συνεχίσει ως αθλήτρια της σπουδαίας ρωσικής ομάδας και επέλεξε να ενταχθεί στην Ομοσπονδία της γενέτειράς της, του Ουζμπεκιστάν, ώστε να βοηθήσει τη χώρα της στην ανάπτυξη της ενόργανης γυμναστικής. Έτσι, το εκπροσώπησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, του Σίδνεϊ το 2000 και της Αθήνας το 2004.
Δυστυχώς λίγο αργότερα ήταν που ξεκίνησε ο προσωπικός της γολγοθάς, καθώς διαγνώστηκε λευχαιμία στον τότε επτάχρονο γιό της. Όλοι της συνέστησαν ένα ειδικό αλλά πανάκριβο ιατρικό κέντρο στη Γερμανία και η Τσουσοβίτινα πήρε αμέσως την απόφαση να μεταναστεύσει εκεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φροντίσουν οι Γερμανοί, ώστε να της δώσουν την υπηκοότητα κι έτσι το 2008 μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ως Γερμανίδα και κατέκτησε στο άλμα το δεύτερο Ολυμπιακό μετάλλιό της, ασημένιο αυτή τη φορά, ενώ παρούσα με τη γερμανική ομάδα ήταν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν απουσίασε από κανένα μίτινγκ ή τουρνουά γυμναστικής, ούτε καν από αγώνες επίδειξης διεθνώς, και αγωνιζόταν σκληρά ώστε να είναι μέσα στα μετάλλια και έτσι με το χρηματικό έπαθλο να μπορεί να καλύπτει τα υπέρογκα έξοδα νοσηλείας και θεραπείας του γιού της. Γι΄ αυτήν πλέον κάθε επιτυχία της σε αγώνες δεν είχε ως αντίκρισμα τη δόξα, αλλά την προσπάθειά της να πληρώνει το πανάκριβο ιατρικό κέντρο, ώστε να μην σταματήσει τη θεραπεία το παιδί της. Δεν έδινε κάθε φορά απλώς έναν αθλητικό αγώνα, αλλά έδινε κάθε φορά έναν αγώνα επιβίωσης.
Σήμερα, η 42χρονη Τσουσοβίτινα, ως αθλήτρια και πάλι του Ουζμπεκιστάν, συνεχίζει να δίνει το «παρών» σε μεγάλες διοργανώσεις και συνεχίζει να μπαίνει σε τελικούς και να κατακτά μετάλλια, κυρίως στο άλμα, όπου είχε και τις περισσότερες διακρίσεις στην καριέρα της. Και όπως η ίδια δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, όσο θα αντέχουν οι δυνάμεις της θα συνεχίζει να αγωνίζεται, γιατί είναι ένας αγώνας ζωής.
Πέρα από τα δύο Ολυμπιακά μετάλλια, στην πλούσια καριέρα της έχει κατακτήσει ακόμη 11 μετάλλια σε Παγκόσμια πρωταθλήματα (3 χρυσά, 4 ασημένια, 4 χάλκινα), 4 μετάλλια σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1 χρυσό, 2 ασημένια, 1 χάλκινο), 11 μετάλλια σε Πανασιατικούς αγώνες (2 χρυσά, 6 ασημένια, 3 χάλκινα), αλλά και 3 μετάλλια στη σειρά των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου (2 χρυσά και 1 χάλκινο).