Πασαρέλα ο Παρθενώνας; Δεν πάμε καλά… Καμία σχέση ο Ομπάμα με τον …Cucci




Του Ανδρέα Μπελεγρή

Τις προηγούμενες ημέρες o Οίκος Cucci ζήτησε τον Παρθενώνα για μια επίδειξη υψηλής ραπτικής (υπάρχει και χαμηλής…;). Πρόσφερε κάτι εκατομμύρια και μαζί με αυτά την αυτονόητη υπόσχεση ότι η εκδήλωση θα αναδείκνυε το αρχαίο μνημείο, καθώς θα συγκεντρώνονταν στην εκδήλωση καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, αστέρες του Χόλιγουντ κλπ κλπ.

Έτσι η Ελλάδα θα τύχαινε διεθνούς προβολής που την έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή, όπως έχει συμβεί άλλωστε σε άλλα μνημεία στον κόσμο.

Ένα παράδειγμα τέτοιο είναι το Κολοσσαίο, που πράγματι δίνεται με σχετική ευκολία για τέτοιου είδους θεάματα.

Αν μείνουμε μόνο στην περίπτωση του Κολοσσαίου, το οποίο ακούστηκε εντονότερα από όσους εκφράστηκαν θετικά, είναι αμφίβολο το πόσο πολλοί το έχουν επισκεφτεί επειδή διαφημίστηκε από μια τέτοια επίδειξη. Επίσης είναι τελείως ατυχής η σύγκριση ενός μνημείου της ρωμαϊκής βαρβαρότητας με το σύμβολο της αθηναϊκής δημοκρατίας, απ’ όπου – πώς να το κάνουμε; – ξεκίνησαν όλα.

Κυρίως ας λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι στην Ιταλία πράγματι τα μνημεία τους τα δίνουν  αφού οι οίκοι μόδας αποτελούν εθνική βιομηχανία για τη χώρα.

Ο Παρθενώνας, η Επίδαυρος ή η Βεργίνα έχουν ανάγκη τέτοιας προβολής; Στη μικρή χώρα που ζούμε, επειδή ακριβώς είναι μικρή και εύκολα παραγνωρίζουμε πράγματα και χάνουμε κάπου το μέτρο των συμβόλων που καλούμαστε να διαχειριστούμε.

Πριν από λίγους μήνες ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα επέλεξε τον Παρθενώνα να στείλει ένα μήνυμα Δημοκρατίας, σε ένα ταξίδι που περιελάμβανε την τελευταία επίσημη ομιλία του σε διεθνές ακροατήριο. Προφανώς οι επιτελείς του έκριναν ότι η Αθήνα, και ειδικότερα η Ακρόπολη, αποτελούν το καταλληλότερο σκηνικό για να γίνει αντιληπτό το νόημα της πολιτικής παρακαταθήκης του. Ο ίδιος ο χώρος ήταν μέρος του μηνύματος. Ίσως να ήταν και το ίδιο το μήνυμα όπως μεταφέρεται μέσα στους αιώνες.

Και κάτι ακόμα. Η ελληνική γραφειοκρατία έχει αρνηθεί στο παρελθόν την Επίδαυρο σε κινηματογραφικούς σκηνοθέτες όπως ο Γούντι Άλεν και ο Ζαν – Λυκ Γκοντάρ. Μιλάμε για περιπτώσεις που δεν έχουν σχέση με το εφήμερο μιας επίδειξης και γι’ αυτό η άρνηση σε αυτούς είναι αστεία. Η τυφλή τακτική του όχι ή του ναι σε όλους είναι μεν βολική, αποκαλύπτει δε ανικανότητα διαχείρισης του σπάνιου αρχαιολογικού πλούτου και διαχρονική έλλειψη πολιτιστικής πολιτικής.

ΓΙΑ ΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΔΩ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: