Κων. Πολυχρονόπουλος: Ο Άνθρωπος, που στο μίσος και στη φτώχει απαντά “ΑΓΑΠΗ”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Έλλης Αυξεντίου
Λένε πως η λάμψη της ψυχής πρέπει να είναι πιο δυνατή απ’ αυτήν των ματιών. Δεν είναι βέβαια και τόσο σύνηθες στις μέρες μας, αλλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, αληθινοί άνθρωποι που δίνουν φως στα σκοτάδια μας. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος.
Ο υπερ – άνθρωπος, που στην εποχή του μίσους, της ομοφοβίας, της φτώχειας, του συναισθηματικού ξεπεσμού απαντά με αγάπη, φίλοτιμο, αλληλεγγύη, ενότητα και ότι άλλο μπορεί να χαραχτήρίζει έναν Έλληνα με τεράστιο μεγαλείο ψυχής που παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς και αγάπης τόσο στις κυβερνήσεις αυτής της μαγευτικής αλλά και συνάμα καταρρακωμένης χώρας αλλά και σε ολάκερη την Ευρώπη…
Όπως έχω αναφέρει ξανά (σε προηγούμενα άρθρα), ο Κωνσταντίνος Πολυχρόνοπουλος, εργαζόταν για 25 χρόνια σε μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στο τμήμα μαρκετινγκ και διαφήμισης. Το 2009 ο ήρωας μας, αποτελεί ένα ακόμα όνομα στη λίστα της ανεργίας. Η μαύρη τρύπα της κατάθλιψης τότε τον βύθισε για λίγο και από το “λήθαργο” τον ξύπνησαν δυο παιδακια που ανακάτευαν τους κάδους, ψάχνοντας φαγητό. Έτρεξε αμέσως στο πατρικό του, έφτιαξε 10 τοστ και μαζί με μια φίλη του βγήκαν στους δρόμους και έψαξαν να τα βρουν.
Τα μικρά αρχικά φοβήθηκαν. Όταν είδαν όμως τον Κωνσταντίνο και τη φίλη του, να τρώνε τα δέχτηκαν με χαρά και γευμάτισαν όλοι μαζί.
Και έτσι από εκείνη τη μέρα, ένα άλλο κεφάλαιο, πολύ πιο όμορφο και πολύ πιο ουσιαστικό άνοιξε στη ζωή του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου. Και πιστέψτε με, κάθε φορά, που συναντάω τον ήρωα της κρίσης, εκπλήσσομαι όλο και περισσότερο. Το 2013, που ήταν και η πρώτη φορά, που προσωπικά γνώρισα τον Κωνσταντίνο, η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας, του άλλου ανθρώπου, ήταν σε γειτονιές. Μαζεύονταν σε διάφορα σημεία της Αθήνας, μαγείρευαν όλοι μαζί, έτρωγαν χόρευαν. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο μάγειρας της πείνας ταίζε 6.000 άπορους το μήνα. Την ίδια χρονιά κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του και να αποκτήσει το δικό του σπίτι. Ένα κέντρο ημέρας, όπου το επισκέπτονται άστεγοι, μετανάστες, άποροι, δάσκαλοι, ψυχολόγοι, εθελοντές, φίλοι και γενικότερα όσοι το έχουν ανάγκη και όσοι μπορούν να προσφέρουν. Ένα σπίτι που όταν βρεθείς θα πετάξεις για λίγο τη σκληρότητα και τη βρωμιά του δρόμου, της ζωής και των ανθρώπων. Μπορείς να πλυθείς, να ξυριστείς, να κουρευτείς, να κοινωνικοποιηθείς να ακουμπήσεις τον πόνο σου και γενικότερα να ξεπλύνεις αλλά και να γεμίσεις τη ψυχή σου.
Σήμερα ο άλλος άνθρωπος, μου αποκάλυψε, πως στο σπιτι ετοίμασε αίθουσα προβολής ταινιών, όπου θα υπάρχουν χυμοί και ποπ κορν τόσο για μικρά όσο και για μεγάλα παιδιά, όπως επίσης υπάρχει χώρος ενισχυτικής διδασκαλίας αλλά και παιδότοπος ( έναρξη λειτουργίας πρώτη βδομάδα Μαρτίου). Επίσης πρέπει να σας αναφέρω, ότι η κοινωνική κουζίνα του άλλου ανθρώπου φροντίζει για το φαγητό 8.000 ατόμων τη βδομάδα σε ολόκληρη την Ελλάδα… “Έχει αυξηθει ο αριθμός των ατόμων Έλλη μου, περισσότεροι άνεργοι, άποροι, το προσφυγικό…”
Κι όπως καταλάβατε η πόρτα του άλλου ανθρώπου είναι ανοιχτή για όλους, δεν ξεχωρίζει χρώμα, εθνικότητα, φύλο. Υπάρχει μόνο μια εξαίρεση στις λουστραρισμένες εντυπώσεις, τα χειρόκροτήματα, τα φλας, τα μεγάλα σουπερμάρκετ ή τις μεγάλες εταιρείες που τον πλησιάζουν για λόγους συμφερόντων και κερδοσκοπίας, γιατί όπως λέει και ο ίδιος “σημαίνει θυσιάζω. Γίνομαι ίσος με τον άλλον. Δεν διαθέτω οίκτο για τον απέναντι μου και τον διπλανό μου.”
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, κάνει ότι θα έπρεπε τόσο η τωρινή κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες. προσπαθεί να εξαλείψει την πείνα και είμαι βεβαία πως αν αυτή τη στιγμή, μπορούσε θα είχε δώσει τέλος και στο θέμα των αστέγων και είμαι βεβαία πως είναι κι αυτό κάπου τρυπωμένο στο πολυμήχανο μυαλό του. Αλλά για μένα κάνει κάτι που όλοι θα μπορούσαμε να κάνουμε σε όποια οικονομική ή κοινωνική κατάσταση βρισκόμαστε. Εκτός από φαγητό μοιράζει αγάπη, φροντίδα και στοργή στον κόσμο. “Δεν έχει σημασία αν είσαι άνεργος, άπορος, πρόσφυγας ή το ποιος είσαι. Σημασία έχει περισσότερο να φας μαζί με τον άλλον και να ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Άλλωστε αυτό που μας λείπει περισσότερο είναι η επικοιωνία. Πολλοί δεν έχουνε να ανταλλάξουνε μια κουβέντα με έναν άνθρωπο. Όσο παράξενο και αν ακούγεται πολλοί δεν έχουνε να πούνε μια ουσιαστική καλημέρα. Ενα είσαι καλά; Δεν απαντάς και ανησυχώ. Ένα σ’ αγαπώ. Μέρες είχαμε να τα πούμε και μου έλειψες. Σε όλους έχει τύχει, τόσο σε σενα όσο και σε μένα. Όσο κι αν φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, η αλήθεια είναι κάπου μέσα μας και κατοικεί. Δεν είναι η οικονομική κρίση που μας τσάκισε αλλά η κρίση αξιών. Ο συναισθηματικός ξεπεσμός, γιατί μη μου πείτε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν άστεγοι, άποροι και νηστικοί δεν είχαν στον κόσμο ένα συγγενή ή ένα φίλο, στην ουσία όμως
δεν είχαν, γιατί αν είχαν θα τους είχαν “υιοθετήσει”. Κάτω άπο όποιες συνθήκες. Τον άνθρωπο που αγαπάς δεν τον πετάς. Αλλιώς δεν αγαπάς. Δεν μπορείς και δεν ξέρεις να αγαπάς. Και το “φάρμακο” για να αντέξουμε δεν είναι κανένα άλλο παρά μόνο αγάπη κι αλληλεγγυή… Μόνο έτσι θα αντέξουμε και επιβάλλεται ν΄ αντέξουμε.
