Το “βαθύ” υπουργείο Εξωτερικών της Κύπρου δεν επιλέγει ποτέ τους άξιους Πρέσβεις
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Βρετανοί πολιτικοί πήγαιναν στην κατεχόμενη Κύπρο με πληρωμένα τα έξοδα: Ομάδα στο ψευδοκράτος που “αγωνίζεται” για αναγνώριση του καθεστώτος οργάνωνε τα παράνομα ταξίδια
Ο Μπάιντεν και ο Νετανιάχου έχασαν τους αριθμούς τηλεφώνων ο ένας του άλλου! Αλλά οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν: Ο Μιχάλης Ιγνατίου στo δελτίο του Σκάι με την Σία Κοσιώνη (video)
Αγαπητέ Μιχάλη
Χρόνια Πολλά και ο “Αλλάχ” ή αλίας “Νεοσουλτάνος” να μας διαφυλάξει, από όσα πολύ σωστά επισημαίνεις στο Άρθρο, Ανάλυσή σου στην ιστοσελίδα του Capital και στον δικό σου ιστότοπο, της 10ης Ιανουαρίου 2017. (ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΕΣΚΑΡΕΤΕ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Όμως για να ξυπνήσει το παλαιοελλαδικό κατεστημένο όλων των αποχρώσεων και ο περί πολλών άλλων, πλην της ουσίας της εθνικής του επιβίωσης (δυστυχώς με ημερομηνία λήξεως, κατά τον αλήστου μνήμης μέντορα του σημερινού προέδρου της Τουρκίας, τον Αχμέτ Νταβούτογλου, με μεσο-μακροπρόθεσμη, κατά τις εκτιμήσεις του, προοπτική), περί άλλων τυρβάζων, ελλαδικός λαός, και να αντιληφθεί ότι η Κύπρος δεν είναι το «απελθέτω από εμού το ποτήριον τούτο», της “γειτονικής, απόμακρης γεωγραφικά, ανάδελφης κρατικής στηρικτικής κουμπαροκρατίας”, ούτε μια αντιπερισπαστική εστία τουρκικής εμπλοκής, θα πρέπει και το συνθηκολογημένο πολιτικό κατεστημένο της Λευκωσίας και το βαθύ κυπριακό Υπουργείο Εξωτερικών, να αντιληφθούν επιτέλους, μετά από τόσες δεκαετίες πολιτικών “παθημάτων-μαθημάτων”, ότι το καρεκλοκένταυρο εθνικό κέντρο στα “ξύλινα τείχη των Αθηνών”, χρειάζεται αφυπνιστικές και γνήσια πατριωτικές φωνές, που να θέτουν την “Ηρώδου του Αττικού” και το “Μαξίμου”, προ των ιστορικών ευθυνών τους.
Ο μόνος τρόπος για μια τέτοια προοπτική είναι, να πάψουν να θεωρούν το πόστο του Κυπρίου Πρέσβη στην Αθήνα, ως θώκο πολιτικού βολέματος αποσκιρτικών ή άλλων διακομματικών εκδουλεύσεων, και να στέλλουν στο πλέον κρίσιμο πρεσβευτικό μετερίζι, τους ουσιαστικά, και όχι κομματοκρατικά ή χρηματοδοτικά, υποδεικνυόμενους “αριστείς της διπλωματικής ανεπάρκειας”, που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, για τις συνεχείς διολισθήσεις στο Κυπριακό. Το ίδιο ισχύει, ασφαλώς, για την ταυτότητα των λόγων, και για το κρίσιμο πόστο του Λονδίνου, αλλά και της Ουάσιγκτον. Τα παραπάνω δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι αμφισβητούν τις ικανότητες των πρέσβεων που υπηρετούν σήμερα στα πόστα αυτά.
Με την ευκαιρία, οι προαγωγές και μεταθέσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών συνεχίζουν να γίνονται με βάση την αξιοκρατία της οσφυοκαμψίας, των ετερόκλητων πολιτικών και παραγοντικών παρεμβάσεων, των μεταχρονολογημένων κομματικών οφειλών προς πατέρες εγκάθετων Διπλωματών, καθώς και των “βαφτιστικών της βοσκοπούλας”, άλλως πρώτης κυρίας.
Ένας πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας