Υπάρχουν άνθρωποι που “ουρλιάζουν” στα χιόνια: Υπάρχουν και κραυγές που έγιναν σιωπές…

Και πραγματικά, αναρωτιέμαι γιατί… Γιατί αφήνουμε τόσο κόσμο να κοιμάται έξω στο κρύο; Γιατί αφήνουμε τόσους ανθρώπους να κοιμούνται μέσα στις πνιγμένες χιονισμένες σκηνές; Γιατί τα άδεια ξενοδοχεία είναι τόσο αφιλόξενα και έχουν κλειστές τις πόρτες τους απέναντι σε τόσους συνανθρώπους μας; Γιατί η Ευγενία Δρεκόλια (υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, ξενοδοχείου CLARA, Πύργου Μυτιλήνης – Αρχοντικό Πέτρας), μπήκε στο μάτι του κυκλώνα, προ ημερών, όταν φιλοξένησε σε ένα από τα ξενοδοχεία τους, 22 παιδιά (προσφυγόπουλα, από έξι μηνών, μέχρι 12 ετών), τα περισσότερα ασυνόδευτα, επτά γονείς και δυο μεταφραστές μέχρι να λήξει η απεργία των καραβιών, έτσι να ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν στην Αθήνα, όπως ήταν και το αρχικό τους πλάνο;

Τι φοβόμαστε, μην αποτρέψουμε τον τουρισμό; Μην αμαυρώσουμε την εικόνα μας; το κάναμε ήδη. Οι φωτογραφίες που ταξιδεύουν ταχύτατα και αστραπιαία στο διαδίκτυο, δεν κάνουν μόνο το γύρω της Ελλάδας αλλά του κόσμου. Ζούμε την εποχή που η μετάδοση μιας πληροφορίας, αποτελεί από τα πλέον πιο εύκολα πράγματα στον κόσμο. τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα που λέγαμε;  Ε αυτό. Πολύ γρήγορα. Εμάς, τους ‘Ελληνες μας χαρακτηρίζει η μεγαλοψυχία μας. Πέρυσι, τουλάχιστον δώσαμε μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παραδίδαμε μαθήματα τη στιγμή που ήμασταν γονατισμένοι. Δε φοβηθήκαμε όμως. Σηκώσαμε το ανάστημα μας και αγκαλιάζαμε ανθρώπους. Τώρα γιατί τους “κλωτσάμε”; Τώρα γιατί διαφημίζουμε τη χώρα μας για το κακό του χαρακτήρα μας; με ανθρώπους χιονισμένους να φωνάζουν πως θα πεθάνουν από το κρύο; Πως ήμαστε τόσο σίγουροι πως αύριο-μεθαύριο δε θα βρεθούμε στη θέση τους;

Πραγματικά, νοιώθω πως χάθηκαν οι λέξεις και δεν μπορώ να προσδώσω το σωστό χαρακτηρισμό. Πως είναι δυνατόν Έλληνες και μη,  να κοιμούνται έξω στα χιόνια; Μπορεί να μη γνωρίζαμε εξ αρχής , ότι θα έρθει η Αριάδνη, αλλά ξέραμε, πως μετά το καλοκαίρι θ’ ακολουθήσει το φθινόπωρο και μετά ο χειμώνας. Αυτό είναι το σύνηθες. Γιατί ως κράτος, ως πολιτεία δεν προνοήσαμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πνίγονται στο χιόνι και στα μαγκάλια; Γιατί δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα της Φινλανδίας, που δεν δίνει λύσεις πρόσκαιρες στους άστεγους αλλά μόνιμες; Γιατί δεν ανοίξαμε όλα αυτά τα άδεια κτίρια που υπάρχουν στη χώρα για να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν τουλάχιστον κάτω από φυσιολογικές συνθήκες;

Γιατί χτες το βράδυ διώξαμε ανθρώπους που δεν είχαν που να κοιμηθούν, από κέντρο φιλοξενίας στην Πανόρμου; Ο υπάλληλος που θα άλλαζε τη βάρδια αρρώστησε και ο προηγούμενος βαρέθηκε και νύσταξε…. Θεέ μου, μας ακούς; Υπάρχεις; Ή σε ξεχάσαμε και μας έχεις ξεχάσει; Και γιατί δεν άφησαν τους ανθρώπους να κοιμηθούν χωρίς υπάλληλο; Γιατί σε όλα αυτά τα  άδεια καταλύματα δεν τοποθετούνται κρεβάτια, για κάθε βράδυ;  Ποιος ο στόχος μας; Μείωση πληθυσμού;  Γιατί όλες οι κραυγές του κάποτε έχουνε γίνει σιωπές; Θυμάστε κάποτε που φωνάζαμε, για αυτόν τον κύριο τον άστεγο, που διώχθηκε ύστερα  από την αστυνομία, που είχε κάνει το παγκάκι σπίτι του, και το στόλιζε και το ξεσκόνιζε πόσο είχαμε φωνάξει τότε. Για το κοριτσάκι το Δεκέμβριο του 2013, που χάθηκε από τις αναθυμιάσεις, για τον κύριο που τερμάτισε τη ζωή του στο Σύνταγμα; Θυμάστε; Θυμάμαι… Μόνο που σήμερα χάθηκε και μια γιαγιά από το το μαγκάλι, στα χάπια πνίγηκαν πολλοί, στα παγκάκια βρέθηκαν κι άλλοι…

Και ναι, για το οικονομικό δεν περιμένω θαύματα, όποιος και να είναι και να ήταν ο πρωθυπουργος, είναι πια όλα υπογεγραμμένα και συμφωνημένα. Περιμένω όμως μια αλλαγή στο κοινωνικό, γιατί εκεί μπορούμε. Όλοι μπορούμε.. Γιατί ως άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Ο ίδιος ο άνθρωπος αποτελεί ένα θαύμα. Σκεφτείτε μόνο, πως ο άνθρωπος από το μεσαίωνα, πέρασε  στην αναγέννηση και στο διαφωτισμό.

Και πιστέψτε με, αν σκεφτόμασταν λίγο με ενότητα και αν κοιτούσαμε τα πράγματα κάτω από μία  άλλη οπτική, όλα θα ήταν διαφορετικά και μάλιστα πολύ καλύτερα. Δε θα υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος νηστικός και μόνος. Και μπορεί τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια να έσβησαν, που μας υπενθύμιζαν έστω και γι’ αυτό το λίγο τη σημασία της αγάπης και της αλληλεγγύης, αλλά υπάρχουν τα “φώτα” της ψυχής, που αν καταφέρεις και τ’ ανάψεις δε σβήνουν ποτέ, και αν ακόμα κάνεις την αρχή και ανάψεις έστω και ένα, να ξέρετε πως θα ακολουθήσουν και όλα τα υπόλοιπα… Και μη ξεχνάτε, πως η ζωή δεν είναι τίποτα από άλλο παρά μια ρόδα που γυρνάει, τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε τα χρήματα αλλά ούτε και οι άνθρωποι. Και ναι ίσως  κανείς, να μην μπορεί να αντιληφθεί, τον πόνο που κουβαλάει ο άλλος στη ψυχή του, σημασία έχει όμως να είμαστε δίπλα του… Γιατί όσο κι αν αντέχει ο άνθρωπος, κανείς δεν ξέρει πόσο αντέχει…

Ας γίνουμε λοιπόν, καλύτεροι πριν είναι εντελώς  αργά…