Αόρατο αποτέλεσμα: Ένα ολόκληρο σύστημα κρύβει τις πραγματικότητες για να επιζήσει
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Αυτή η νίκη σε ποιον ανήκει; Και πριν η σκέψη ταξιδεύσει στους… παλιούς καιρούς του επαναλαμβανόμενου ρεφρέν «αυτή η νίκη ανήκει στο ΔΗΚΟ», θα πρέπει να γίνει μια γρήγορη ανάγνωση και της στατιστικής πλευράς των αποτελεσμάτων των προχθεσινών εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η αποχή που γιγαντώνεται και εδραιώνεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι παραμένει για το πολιτικό σύστημα αόρατη. Δεν υπολογίζεται στην καταγραφή των ποσοστών και δεν λαμβάνεται υπόψη στην αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Γι αυτό και υπάρχουν τόσοι νικητές. Γι αυτό και κάποιοι θεωρούν πως αυξάνουν τα ποσοστά τους, ανεβαίνουν σιγά-σιγά επαναφέροντας ψηφοφόρους ( λες και είναι ιδιοκτησία τους) ενώ μερικοί άλλοι δηλώνουν πως συγκράτησαν δυνάμεις. Όλοι κρύβονται πίσω από αναγνώσεις των αποτελεσμάτων που εξυπηρετεί τη μικρή ηγετική κομματική ελίτ που αποφασίζει και επιλέγει υποψηφίους και συνεργασίες.
Το γεγονός ότι υποψήφιοι πίσω από τους οποίους είχαν στριμωχθεί κόμματα με εκτόπισμα και ποσοστά πάτωσαν πανηγυρικά δεν συζητείται από κανένα. Στις περιπτώσεις αυτές απλά διατυπώνεται η γενική θεώρηση του τύπου «μίλησε η τοπική κοινωνία» ή «δεν αφουγκράστηκαν σωστά, αλλά…». Με άλλα λόγια, φταίνε οι άλλοι, μπορεί και οι καιρικές συνθήκες. Όχι, πάντως, οι επιλογές καθώς εάν αρχίσει η αμφισβήτηση για τις συγκεκριμένες αποφάσεις αυτό θα συνεχιστεί για όλα και για όλους.
Ένα ολόκληρο σύστημα κρύβει τις πραγματικότητες για να επιζήσει. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις εκλογές. Αφορά όλα τα ζητήματα, για τα οποία ακολουθείται η πεπατημένη οδός, το ίδιο καλούπι που αντί να παράγει αποτέλεσμα συντηρεί το σύστημα. Οι εκλογικές συνεργασίες έγιναν με βάση τις επόμενες εκλογές. Εκλογικές συμμαχίες και αλληλοϋποστηρίξεις έγιναν για να κρυφτεί η πολιτική γύμνια των μικρότερων και τα εσωτερικά αδιέξοδα των μεγαλύτερων κομμάτων. Γι αυτό και στο τέλος δεν υπήρξε κανείς που να αμφισβητεί τις πανηγυρικές εξάρσεις του αντιπάλου. Βολεύει το «όλοι νικητές». Βολεύει το σιωπή «για να πάμε πιο κάτω». Μέχρι που, όμως;
Την ίδια ώρα, οι κομματικές ηγεσίες, όταν βολεύει κλείνουν και το μάτι στους «αντάρτες», εφόσον αυτοί κατάφεραν να εκλεγούν. Ανεξάρτητα εάν προεκλογικά τους απειλούσαν με διαγραφεί. Τώρα «είναι δικοί μας» ( πάλιν το σύνδρομο της ιδιοκτησίας!) και δεν έχουν λόγο να αποποιηθούν ένα ακόμη έπαθλο. Το έχει ανάγκη η βιτρίνα με τα κύπελλα!
Εάν αυτές οι εκλογές στέλνουν ένα μήνυμα είναι πως το κίνημα «γυρίζω την πλάτη στο σύστημα» καλά κρατεί. Διατηρεί πρωτιές σε ποσοστά. Δεν είναι η εναλλακτική λύση, δεν είναι λύση, αλλά υπαρκτό κοινωνικό ρεύμα, που δεν έχει, ωστόσο, ενιαία χαρακτηριστικά. Πολλοί και διαφορετικοί λόγοι συγκροτούν αυτό το ρεύμα, που έχει όμως κοινό αποτέλεσμα: Αποχή από τις εκλογές.
Το σύστημα τροφοδοτεί γενναιόδωρα και αυτοτροφοδοτείται από τους προνομιούχους του ταλαιπωρημένου αυτού κράτους. Αυτοί, τελικά, είναι μέρος του συστήματος και εν πολλοίς το βασικό γρανάζι του μηχανισμού.
Και οι πολίτες; Αγανακτούν, φωνάζουν, αντιδρούν. Και μετά ξεφουσκώνουν. Και μετά ο καθένας γραμμή πίσω από τα κόμματα. Κι ας έλεγαν τις προάλλες «όλοι είναι οι ίδιοι». Είναι γι αυτό που δεν διορθώνονται καταστάσεις και παραδοξότητες. Εάν οι νεοεκλεγέντες λειτουργήσουν διαφορετικά αυτό θα φανεί. Είναι ένα στοίχημα. Διαφορετικά θα είναι μέρος ενός αόρατου εκλογικού αποτελέσματος.