Οφειλόμενη τιμή στον αξιωματικό Κατσάνη από τους καταδρομείς της 33ης Μοίρας Σταυροβουνίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μετά την ακύρωση της υπογραφής του Οικουμενικού Πατριάρχη: Ο θρασύτατος Φιντάν έθεσε θέμα για τη συμμετοχή της Κύπρου και του Ισραήλ στη σύνοδο για την Ουκρανία
Η Κύπρος έχει μετραπεί σε κέντρο διαχείρισης κρίσεων της Ε.Ε., δήλωσε ο ευρωβουλευτής Μαυρίδης: Συνεργασία στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού και του Διεθνούς Δικαίου
Ομιλία από τον επιλοχία του 31ου Λόχου Κρούσεως της 33ης Μοίρας Καταδρομών κ. Αυγουστίνο Αυγουστή, κατά την εκδήλωση-επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες και αγνοουμένους της Μοίρας, την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στο στρατόπεδο Γεωργίου Κατσάνη στο Σταυροβούνι.
Κύριε Διοικητά των Καταδρομών, αγαπητοί γονείς και συγγενείς πεσόντων και αγνοουμένων, ιδιαίτερα καλωσορίζω την σύζυγο και τον εγγονό του αείμνηστου Διοικητού μας Κατσάνη Γεώργιου, την σύζυγο του αγνοούμενου λοχαγού Κατούντα Νικόλαου, τους αξιωματικούς μας Ματζουράτο Ευάγγελο, Ροκκά Βασίλειο, Αργύρη Αθανάσιο, Μανουσέλη Νικόλαο, Κότσαλη Χρήστο και Ρούκα Δημοσθένη, τους συναδέλφους συμπολεμιστές Καταδρομείς και όλους όσους ήρθατε σήμερα εδώ για να τιμήσετε αυτή τη σεμνή τελετή απόδοσης τιμών στους Ηρωικούς νεκρούς και αγνοουμένους της 33ης Μοίρας Καταδρομών.
Ήταν σαν χτες πριν 42 ακριβώς χρόνια όταν ύστερα από μια εξοντωτική περιπλάνηση δύο μηνών, αποδεκατισμένοι, ορφανοί από φίλους και στιγματισμένοι από άκαπνους και βολεμένους του σάπιου συστήματος, με λίγα προσωπικά αντικείμενα στριμωγμένα σ΄ ένα στρατιωτικό σακίδιο, ένα γελιό και δυό κουβέρτες, φθάναμε σε τούτο το χώρο, μαζεύοντας ένα-ένα τα κομμάτια μας, ξεκινώντας από την αρχή, για να οργανωθούμε και να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη αποστολή. Σε μια πατρίδα, που ήδη θρηνούσε χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους, με 200.000 χιλιάδες πρόσφυγες, (μεταξύ των οποίων οι πλείστοι συνάδελφοι Καταδρομείς), σε μια πατρίδα που είχε απολέσει τον πιο παραγωγικό ιστό της οικονομίας της και το 37 % της επικράτειας της!
Θυμάμαι σαν τώρα τα κρύα βράδια μέσα στα μικρά αντίσκηνα, κάτω από το φως των πρόχειρων φανών και τη μυρωδιά των πεύκων, καθώς οι πρώτες βροχές έκαναν τη ζωή μας αρκετά δύσκολη. Βλέπετε δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε «αντιπλημμυρικά έργα» και η πρώτη νυκτερινή βροχή, μήνα Σεπτέμβριο, πέρασε σαν σίφουνας πάνω από τα κορμιά μας! Από την επομένη μέρα κιόλας πιάσαμε δουλειά. Και έτσι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα καταφέραμε και στήσαμε θαλάμους, διοικητήριο, μαγειρεία, χώρους αθλοπαιδιών, στίβο μάχης, ακόμα και πειθαρχείο! Ο επόμενος χρόνος μας βρήκε να ζούμε σε ένα κανονικό στρατόπεδο! Την νέα έδρα της 33ης Μοίρας Καταδρομών (Μ.Κ.). Πρόκειται για ένα μεγάλο άθλο που καταγράφεται στους πολλούς ακόμα άθλους που η 33η Μ.Κ. έχει προσθέσει στην ιστορική παρακαταθήκη της.
Η ιστορία των Καταδρομέων του 1974 αποτελεί μια από τις πιο τραγικές σελίδες της νεότερης ιστορίας μας, αφού απόλυτα πειθαρχημένοι και αθεράπευτοι Έλληνες πατριώτες και Ενωτικοί, όπως ήταν, χρησιμοποιήθηκαν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» (όπως επανειλημμένα μας αποκαλούν), όταν όμως αντιλήφθηκαν το σατανικό συνωμοτικό παιχνίδι που παίχθηκε σε βάρος τους, ήταν δυστυχώς πολύ αργά! Η 33η Μ.Κ. μετρούσε ήδη 70 νεκρούς και αγνοούμενους και πολλούς τραυματίες, όλους στις μάχες κατά των Τούρκων (η δύναμη της ήταν τότε 214 άνδρες). Να σημειωθεί ότι ένας Λόχος της Μοίρας βρισκόταν στην Λευκωσία και υπερασπιζόταν μαζί με την δύναμη της 35ης Μ.Κ. το αεροδρόμιο Λευκωσίας, το οποίο κράτησαν με αυτοθυσία και δεν έπεσε στα χέρια των τούρκων. Το πώς το αεροδρόμιο βρέθηκε τελικά στα χέρια της Ειρηνευτικής Δύναμης είναι μια άλλη πικρή ιστορία προδοσίας.
Για τις σελίδες δόξας που κατέγραψε η 33η Μ.Κ. αναφέρθηκαν ήδη (και τα είπαν πολύ καλά), ο τότε υποδιοικητής της κ. Ευάγγελος Ματζουράτος και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων Κύπρου κ. Μάκης Οικονομίδης. Προσωπικά περιορίζομαι σε μια περικοπή από τη συνέντευξη που έδωσε ο Λοχαγός τότε της Μοίρας κ. Ροκκάς Βασίλειος στο περιοδικό «Στρατιωτική Ιστορία», τον Ιούνιο του 2015: «Η 33η Μ.Κ. θυσιάστηκε την 22ην Ιουλίου 1974 (Στο πέντε Μίλι-Περιοχή αποβάσεως των Τούρκων). Αυτοί οι ΝΕΟΙ την ημέρα εκείνη, δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, παραμένοντας οι τελευταίοι απέναντι στους Τούρκους. Με μόνα εφόδια τα ατομικά τους τυφέκια και την ΠΙΣΤΗ τους στην ΙΔΕΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ. Παρέμειναν εκεί να εμποδίσουν την διεύρυνση του προγεφυρώματος των Τούρκων και από τους εκατό (100) οι εξήντα δύο (62) δεν είναι πιά μαζί μας, ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ Σ’ ΟΛΟΥΣ αυτούς τους ΝΕΟΥΣ οι οποίοι υπηρετούσαν τότε στην 33η Μ.Κ. και έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων. Αυτοί έχουν να επιδείξουν «Το ότι ΑΝΤΙΚΡΥΣΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ απέναντι στους Τούρκους και δεν εδείλιασαν και ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ».
Το τίμημα της συμμετοχής της Μοίρας στην αντίσταση κατά του τούρκου εισβολέα βαρύτατο. Η μονάδα απώλεσε το 1/3 της δύναμης της. Οι μεγάλες ανθρώπινες απώλειες δεν οφείλονται ασφαλώς σε έλλειμμα εκπαίδευσης, αλλά στις αποστολές αυτοκτονίας στις οποίες η Μονάδα διατάχθηκε να συμμετάσχει! Όταν στέλνεις Καταδρομείς να σταματήσουν τα άρματα με τα στήθη τους, μια τέτοια αποστολή μόνο ως αποστολή αυτοκτονίας μπορεί να χαρακτηρισθεί. Τώρα πια όλοι το γνωρίζουμε: Η έκβαση των μαχών ήταν προδιαγεγραμμένη από την αρχή. Όλα ήταν προσυμφωνημένα. Το μόνο που απέμενε ήταν η ολοκλήρωση της τουρκικής επιχείρησης με την κατάληψη εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια ενός σχεδίου που προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου με σκοπό να ακολουθήσουν συνομιλίες για οριστική λύση του Κυπριακού όπως είχε προσχεδιάσει ο Henry Alfred Kissinger από την Αμερική με την ανοχή όλων. Κακά τα ψέματα η διχοτόμηση τους βόλεψε όλους: Τους αγγλοαμερικάνους που θα διατηρούσαν τον έλεγχο της περιοχής, τους Σοβιετικούς για τον οριστικό ενταφιασμό της Ένωσης και δυστυχώς και την Μάνα Ελλάδα που την ώρα της τουρκικής εισβολής πανηγύριζε για την πτώση της χούντας του παρανοϊκού Ιωαννίδη και την επάνοδο του δις αυτοεξόριστου Κωνσταντίνου Καραμανλή! Την ώρα που η Κύπρος ατιμαζόταν από τα στίφη των βαρβάρων, στην Αθήνα άνοιγαν σαμπάνιες για την αναίμακτο τάχατες επάνοδο της δημοκρατίας!!!
Έκτοτε ζούμε την παρανόηση της προδοσίας. Ακολούθησε ο παραλογισμός της ατιμωρησίας που ξεπέρασε τα όρια της και πήρε πραγματικά διαστάσεις εξωφρενικές. Οι Αρχηγοί των όπλων στην Ελλάδα αντί να δώσουν λόγο για το παύσατε πυρ και την προδοσία, ανακηρύχθηκαν σε επίτιμους αρχηγούς! Όταν ο (αποθανών πλέον) στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ανέλαβε με συνέντευξή του τον Αύγουστο του 2007 σε αθηναϊκή εφημερίδα την ευθύνη για το Πραξικόπημα στην Κύπρο, κάποιος πολίτης κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά εναντίον του, αφού ομολογούσε ευθέως την προσωπική του ευθύνη. Συμβολικά προφανώς, διότι απλά η αναφορά μπήκε στο αρχείο: η Ελληνική Δημοκρατία, αρνήθηκε να δικάσει κάποιον (Φαίδων Γκιζίκης) ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη για ένα φρικτό έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού, το οποίο επανειλημμένως χρησιμοποίησε η Πολιτεία ανεπισήμως, ως άλλοθι για να δικαιολογεί την παραδειγματική τιμωρία κάποιων άλλων. Και ο «Φάκελος της Κύπρου» παραμένει κλειστός και φυλακισμένος στα υπόγεια της Ελληνικής Βολής, γιατί έτσι βολεύει όσους κάνουν πολιτική, βουτηγμένη στο ψέμα.
Σε ό,τι αφορά την Κυπριακή Πολιτεία, ύστερα από 42 χρόνια σιωπής και επιλεκτικής μνήμης που βολεύει το σύστημα, έφθασε νομίζω ο καιρός να ερευνήσει σε βάθος, χωρίς προκαταλήψεις και επιλεκτικές αναφορές την τραγική ιστορία του 74. Και κυρίως να αναλύσει νηφάλια και έντιμα όλες τις πτυχές του εμφυλίου που προηγήθηκε της τουρκικής εισβολής καταλογίζοντας κατ’ απόλυτο και δίκαιο τρόπο τις ευθύνες εκεί που πραγματικά ανήκουν. Αν δεν το κάνουν σήμερα οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες, είναι βέβαιο που θα το κάνει από μόνη της στο μέλλον η ιστορία, όταν θα έλθει, όπως έρχεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το πλήρωμα του χρόνου. Και τότε, όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, θα λάβουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει. Γιατί η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με οπαδικές, ιδεολογικές και κομματικές ιδεοληψίες-ιδεοληψίες και συμφέροντα.
Καιρός λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα: Οι αξιωματικοί εκτός του Επιτελείου της Εθνικής Φρουράς, δεν ήσαν μυημένοι σε κανένα ύποπτο και σατανικό σχέδιο. Αυτός είναι και ο λόγος που πολέμησαν με ανδρεία κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Οι προδότες ως γνωστόν δεν πολεμούν! Δραπετεύουν ή αυτομολούν στον εχθρό και παραδίνονται!
Οι Καταδρομείς δεν πρόδωσαν ποτέ. Το απέδειξαν με τον ηρωισμό που αντιμετώπισαν τα στίφη των βαρβάρων, την ίδια ώρα που πολλοί από αυτούς που σήμερα τους ασκούν κριτική δεν δήλωσαν παρόντες στο εθνικό προσκλητήριο. Καιρός λοιπόν να πάψουν κάποιοι να θεωρούν προδότες αυτούς που η μοίρα τους έπαιξε το πιο άσχημο παιχνίδι της.
Ερχόμαστε λοιπόν εδώ, στο προσφυγικό στρατόπεδο της 33ης Μ.Κ., κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη, όπως και τότε που ήρθαμε για πρώτη φορά σε τούτο το χώρο, για να αποδώσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους νεκρούς και αγνοουμένους, διπλά προδομένους, Ήρωες συναδέλφους μας. Και θα ερχόμαστε πάντα όσο βρισκόμαστε στη ζωή. Ελπίζοντας πως γρήγορα θα μπορέσουμε να πάμε ταπεινοί προσκυνητές στο Μπέλα Μπαις, στην πραγματική έδρα της Μονάδας μας. Εκεί που ζήσαμε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας, τότε που φεύγαμε κατευθείαν από τα μαθητικά θρανία, πριν ακόμα ενηλικιωθούμε οι περισσότεροι, χωρίς ακόμα να προλάβουμε να ερωτευτούμε και να ζήσουμε τα νιάτα μας. Για να βρεθούμε με το όπλο στα χέρια, πρώτα στο Σταυροβούνι κι ύστερα κάτω από την σκιά της Αλονάγρας, στις ρεματιές, στις κορυφογραμμές, στις χαράδρες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια του γέρου Πενταδάκτυλου, με κρύο και ζέστη, σε μια σκληρή σωματική και ψυχική δοκιμασία που μόνο οι Καταδρομείς βιώνουν πραγματικά στο πετσί τους. Κι όλα αυτά χωρίς καμιά διαμαρτυρία, προσηλωμένοι στην αποστολή μας, κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση των ξεχωριστών γενναίων αξιωματικών μας. Ε, λοιπόν, φίλες και φίλοι. Όλα αυτά που ζήσουμε, όλο ετούτο το μαράζι που μας συντροφεύει από τότες, είναι καιρός να το σεβαστούν κάποιοι ανίδρωτοι και να πάψουν επιτέλους να αρνούνται στους 22 Καταδρομείς ακόμα κι ένα απλό θρησκευτικό μνημόσυνο!
Αν θέλουμε πραγματικά να πάμε μπροστά οφείλουμε να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, οφείλουμε να βάλουμε το δάκτυλον επί των τύπων των ήλων, να προβληματιστούμε και να προβληματίσουμε…. Ο τόπος μας χρειάζεται όλους. Δεν περισσεύει κανείς. Και εμείς, οι Καταδρομείς της 33ης Μ.Κ.: όσοι μείναμε, όπως και να είμαστε, όπου και νάμαστε, δηλώνουμε και σήμερα παρόντες σε κάθε προσκλητήριο για το καλό της πατρίδας. Της Κύπρου και της Ελλάδας που τόσο πολύ μας χρειάζονται.
Κλείνοντας αυτή τον μικρό χαιρετισμό-ομιλία (που είμαι σίγουρος ότι εκφράζει όλο το καταδρομικό κόσμο), δίνουμε την υπόσχεση πως περιμένουμε καρτερικά την επιστροφή των οστών και του τελευταίου συναδέλφου μας για τον ύστατο αποχαιρετισμό, έτσι όπως ακριβώς αρμόζει σε πραγματικούς Ήρωες. Και απαιτούμε, όπως, τον πρώτο και τελευταίο λόγο την ώρα του ύστατου χαίρε να έχουν οι συγγενείς των Ηρώων μας και οι συνάδελφοι τους με τους οποίους έζησαν όμορφες στιγμές, αλλά και τις τραγικές στιγμές του τέλους, όταν έγραφαν με το αίμα του ελληνική Ιστορία! Όταν ξεψυχούσαν με το όνομα της Μάνας Ελλάδας στα χείλη τους! Πολιτικοί λόγοι δεν χρειάζονται στις κηδείες και στα μνημόσυνα τους. Όχι άλλη καπηλεία από το πολιτικό σύστημα την ώρα του αποχαιρετισμού των Ηρώων Καταδρομέων!
Τέλος εκ μέρους όλου του καταδρομικού κόσμου ευχαριστώ το Κοινοτικό Συμβούλιο της κοινότητας Μαρί για την ανέγερση και τοποθέτηση στο κέντρο της κοινότητας, της προτομής του αείμνηστου Διοικητού μας Κατσάνη Γεώργιου, αλλά και για την ανέγερση του μνημείου των πεσόντων και αγνοουμένων συναδέλφων μας, στο άλσος αγνοουμένων και πεσόντων της 33ης Μ.Κ. στο χώρο της κοινότητας. Καθώς και για την ιδιαίτερη φροντίδα του άλσους που από κοινού με την 33 Μ.Κ. δημιουργήθηκε το 2011, σε χώρο που παραχωρήθηκε από την κοινότητα Μαρί. Ο χώρος αυτός αποτελεί για μας χώρο προσκυνήματος. Όλοι οι Καταδρομείς έχουν υποχρέωση να τον επισκέπτονται τακτικά, για να παίρνουν δύναμη από τη δροσερή σκιά των δένδρων με τα ονόματα όλων των Ηρώων μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους! Αθάνατοι!
Υ.Σ.: Εξίσου ηρωικά πολέμησαν όλες οι Μ.Κ. (31η,32η και 35η). Στο Κοτζιάκαγια, στην Άσπρη Μούτη, στο αεροδρόμιο και αλλού. Η καταδρομική επιχείρηση της 31ης Μ.Κ. στο Κοτζιάκαγια, έχει καταγραφεί ως μια από τις ηρωικότερες καταδρομικές επιχειρήσεις παγκοσμίως και ως τέτοια διδάσκεται από τη Σχολή Πολέμου του Ισραήλ!
- Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
[email protected]