Ποιος θα λύσει τα προβλήματα της Ελλάδας του σήμερα; Η μεγάλη πληγή της φοροδιαφυγής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο Α. Ανθόπουλος
Δυο θεματολογίες ταλανίζουν σήμερα την ελληνική πραγματικότητα και καθημερινότητα: δυο θεματολογίες στενά συνδεδεμένες με τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτές πάντα έχουν πάνω σε δυο βασικούς παράγοντες ισορροπίας όπως είναι η βιωσιμότητα του ελληνικού λαού και η βιωσιμότητα του ελληνικού φοροεισπρακτικού συστήματος.
Η μια θεματολογία αφορά την προθεσμία παραγραφής των μη πληρωμένων φόρων και την παράταση αυτής της προθεσμίας που θεωρήθηκε παράνομη διότι δήθεν αντιβαίνει στις αρχές της «ασφάλειας του δικαίου» και της «προστατευόμενης εμπιστοσύνης» – δυο «αρχές» ή «κανόνες» οι οποίες φρονώ πως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τεθούν υπέρ του συστηματικού φοροφυγά και του φοροφυγά που στέλνει εκτός Ελλάδας τα λεφτά του (πάρα πολλές φορές και παράνομα) για να παραπλανήσει και ακυρώσει τον ελληνικό φορολογικό νόμο και τις νόμιμες προσδοκίες του Κράτους είσπραξης του σχετικού φόρου.
Βέβαια η προθεσμία παραγραφής συνδέεται άμεσα και με την βούληση/ικανότητα των φορολογικών Αρχών είσπραξης του φόρου.
Υπάρχουν όλες αυτές οι «λίστες» (και, τελευταία, η λίστα Μπόργιανς) που αποκαλύπτουν φορολογικές κλοπές ολκής εις βάρος του ελληνικού κράτους κιόλας από το 2004. Και υπάρχει ο νόμος του Παπακωνσταντίνου του 2010 ο οποίος ορίζει πως ο αναδρομικός έλεγχος για φοροδιαφυγή μπορεί να φτάσει μόνο σε βάθος 5 χρόνων!
Τελείως παράλογο και παράφρονο! Και αυτό για τον Παπακωνσταντίνου ήταν φυσικό και φυσιολογικό, διότι με αυτόν τον τρόπο κανένας έλεγχος δεν θα μπορούσε να γίνει για όλες τις φοροαποφυγές και φοροκλοπές από το 2005 και πιο παλιά, όταν συντελέστηκε το όργιο διαφθοράς και φοροδιαφυγής των τότε κυβερνήσεων και όλων των δικών τους λαμόγιων της κλοπής και ληστείας!
Είναι αλήθεια πως σε έναν τέτοιο νόμο του 2010 η κυβέρνηση απ’ το 2005 και μετά αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε κάποιος που δεν τον αφορά. ξεχνώντας (επίτηδες;) πως ό, τι έγινε τα χρόνια 1990-2005 ναι μεν δεν αφορά «προσωπικά» τη κυβέρνηση του 2015, αλλά αφορά όλον τον ελληνικό λαό που ίσα ίσα ένα χρόνο πριν απ΄ το 2010 μπήκε στη μέγγενη των μνημονίων ακριβώς για όσα έγιναν έως τότε!!
Και επιπλέον αντέδρασε με τον πιο λανθασμένο και παιδαριώδη τρόπο παρανομώντας η ίδια με το βλακώδη σύστημα των ετησίων υπουργικών αποφάσεων παράτασης της προθεσμίας παραγραφής, αντί να κάνει καθαρά έναν νόμο με τον οποίο να ακυρώνει τον παλιό νόμο Παπακωνσταντίνου. Εξάλλου ένας νόμος δεν καταργείται «νόμιμα» μόνο με έναν άλλο νόμο;! Όχι βέβαια με υπουργικές αποφάσεις!
Το λανθασμένο «σύστημα» τώρα τιμωρήθηκε από το ΣτΕ, οριστικά και αμετάκλητα.
Οπότε πρέπει να ψάξουμε ποιοι είναι οι φταίχτες μέσα στη Κυβέρνηση οι οποίοι:
1). δεν βεβαίωσαν έγκαιρα και δεν μπόρεσαν να εισπραχθούν οι φόροι που έπρεπε να είχαν εισπραχθεί.
2). δεν έλεγξαν ποτέ τις ογκώδεις τραπεζικές κινήσεις προς αναζήτηση της νομιμότητάς τους.
3). δεν μερίμνησαν να φέρουν στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες και άφησαν τα πράγματα να φτάσουν ως την απόφαση του ΣτΕ η οποία αποκλείει πια οιονδήποτε έλεγχο φορολογικής παρανομίας πέραν των πέντε ετών του νόμου του 2010.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα είναι αποδεδειγμένα η χώρα όπου κανείς «μεγάλος» ή έστω και «μέτριος» δεν τιμωρείται ποτέ για διαφθορά, φοροδιαφυγή και τα τοιαύτα. και οι μόνοι που τιμωρούνται είναι πάντα οι «μικροί» και αδύναμοι!!
Και η δικαιοσύνη πιστεύει πως, με τον ένα και μοναδικό που έκλεισε στη φυλακή και ο οποίος πολύ πιθανόν να έκλεψε και λιγότερο από εκατοντάδες άλλους που κυκλοφορούν «ελεύθεροι και ωραίοι», κάτι έκανε! Ή, κατά τα άλλα, τι πιστεύει πως έκανε καταδικάζοντας έναν άλλο γνωστό σε μια τόσο γελοία «ποινή», που αυτός δεν έμεινε στη φυλακή ούτε μια μέρα;!
Τώρα όμως, με την δικαστική απόφαση που ακυρώνει όλες περίπου (ή ένα πολύ μεγάλο μέρος από) τις περιώνυμες «λίστες» που γνωρίζουμε, με ανυπολόγιστη ζημιά στην ανάκτηση των παράνομα εκπατρισθέντων και μη φορολογηθέντων τεράστιων ποσών, η ευθύνη δεν μπορεί να μη βαρύνει κάποιους! Δεν γίνεται, κάποιοι θα πρέπει να φταίνε επιτέλους!
Βέβαια, είναι φως φανάρι πως η ευθύνη αυτή, ή μάλλον οι ευθύνες βρίσκονται σε δυο ευδιάκριτους τομείς της κρατικής εξουσίας: στον εφοριακό και στον νομοθετικό/βουλευτικό(εξαιρετικά βαριά η βουλευτική απραξία).
Έτσι διερωτώμαστε:
1). γιατί η φοροδιαφυγή έφτασε σε τέτοια ύψη και κανείς αρμόδιος δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει ή περιορίσει;
2). πώς γίνεται μέσα σε τόσα συναπτά χρόνια να έχει διογκωθεί το φορολογικό χρέος εκατοντάδων μεγάλων (και μικρών) επιχειρήσεων σε όλους τους τομείς της παραγωγής και κανείς να μη κάνει κάτι ώστε αυτοί οι φοροφυγάδες να πληρώνουν τα χρέη τους;
3). με τον νόμο του 2010 ο Παπακωνσταντίνου περιόρισε δραματικά την δυνατότητα ελέγχου της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Η κυβέρνηση από το 2015 και μετά, που σε όλους τους τόνους έλεγε ότι θα «χτυπήσει» δυνατά την διαφθορά (και η φοροδιαφυγή είναι διαφθορά), γιατί, έχοντας υπόψη τον άκρως περιοριστικό «ρόλο» του ως άνω νόμου, δεν μερίμνησε αμέσως, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει με την πλειοψηφία που είχε, να νομοθετήσει και να καταργήσει τον νόμο του 2010 ορίζοντας η ίδια, ενδεχομένως, μια άλλη προθεσμία παραγραφής των παρανομιών που ο νόμος του 2010 ήθελε να «εξαφανίσει» – παρανομίες οι οποίες, στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι οικονομικά εγκλήματα εκ προθέσεως που ζημιώνουν φοβερά την κοινωνία και το κράτος;
4). και, τέλος, πιστεύουμε ακράδαντα πως η ύπαρξη κάποιας παραγραφής σε φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή όχι μόνο είναι παράλογο και ανεπίτρεπτο, αλλά και αυτοκαταστροφικό για ένα Κράτος που σέβεται τον εαυτό του.
Πιστεύουμε πως δεν πρέπει να υπάρχει καμία παραγραφή για το έγκλημα της φοροδιαφυγής με δόλο (όπως είναι τα εκατοντάδες δις ευρώ που έφυγαν από την Ελλάδα αφορολόγητα και βρίσκονται σε ξένες τράπεζες), όπως δεν πρέπει να υπάρχει καμία παραγραφή για την επιστροφή φόρων από το Κράτος στους ιδιώτες που την δικαιούνται.
Είναι τελείως γελοίο να υπάρχει παραγραφή για όποιον έκλεψε το Κράτος μη πληρώνοντας τους φόρους που έπρεπε και να υπάρχει και προθεσμία παραγραφής με το ανόητο σκεπτικό πως, αν δεν υπάρχει, αυτό «βλάπτει» τον κλέφτη φοροφυγά λόγω της «αρχής της αναλογικότητας» και, ακόμη πιο γελοίο, διότι αφήνει τους καημένους φορολογούμενους…κλέφτες φοροφυγάδες έκθετους σε μακρά περίοδο ανασφάλειας δικαίου(!!).
Τελείως βλακώδες και παράφρονο!
Όσον αφορά τη δεύτερη θεματολογία, εκείνη που σχετίζεται με τη πρόταση, άκρως λογική, που εμφανίστηκε σε έγκυρο τύπο στις 27.7.2016, παγώματος των χρεών – ιδίως τραπεζικών, αλλά γιατί όχι και φορολογικών, έως ένα σημείο – των νοικοκυριών και προ παντός μικρομεσαίων επιπέδων για μια περίοδο τεσσάρων-πέντε ετών μέχρι να ανακάμψει η οικονομία, νομίζουμε πως η ιδέα κινείται μέσα στα σωστά οικονομικο-κοινωνικά πλαίσια επιβίωσης των περισσοτέρων χρεωμένων Ελλήνων και θα πρέπει να ειδωθεί θετικά και πραγματιστικά έχοντας υπόψη πως:
1) έως τώρα οι Τράπεζες έλαβαν αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε μια δίχως τέλος σειρά «ανακεφαλαιοποιήσεων» και δυστυχώς οι ίδιες δεν έκαναν ποτέ τίποτα το πραγματικά και εκτεταμένα χρήσιμο που να μειώνει τα χρέη των ιδιωτών και επιχειρήσεων – απεναντίας, όλες οι ενέργειες των Τραπεζών είχαν και έχουν πάντα σαν μοναδικό κίνητρο και στόχο να μη χάσουν ούτε ένα λεπτό του ευρώ!
2) αν οι Τράπεζες έχουν ζημιές στους προϋπολογισμούς τους μετά από τόσα λεφτά που έλαβαν, αυτό οφείλεται όχι βέβαια στους μικρούς δανειολήπτες (έως 50-60.000 ευρώ), αλλά σε ανασφάλιστα και μεγάλα δάνεια που έδωσαν μέσα σε ανομολόγητες σχέσεις με μεγαλόσχημους επιχειρηματίες, καναλάρχες, εφοπλιστές, ΜΜΕ, κλπ. οι οποίοι τις «φέσωσαν» ασύστολα και για τους οποίους φταίνε οι ίδιες οι Τράπεζες!
3) το πάγωμα για 4-5 χρόνια όλων των πληρωμών δανείων μικρομεσαίας «εμβέλειας», ας πούμε 40-60 χιλιάδων ευρώ, που είναι και τα περισσότερα, θα δώσει σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τη δυνατότητα όχι μόνο να ανακουφιστούν, να ανακάμψουν και να ξεφύγουν από τη δυστυχία της φτώχειας, αλλά και να μπορούν να πραγματοποιήσουν και μηνιαίες «οικονομίες» οι οποίες, τοποθετημένες στις Τράπεζες, θα δώσουν σε αυτές μεγαλύτερη κεφαλαιακή άνεση στις συναλλαγές τους και στην βιωσιμότητά τους.
4) μη έχοντας τον «βραχνά» της πληρωμής 200, 300, 500 ευρώ το μήνα για δόσεις κεφαλαίου και τόκων, αυτά τα χρήματα θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε άλλες λειτουργίες της οικονομίας της αγοράς με κέρδος για όλους, διότι το να συνεχίζει κάθε μήνα η αδυναμία πληρωμής δόσεων δανείων για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας (δηλαδή οι «μικροί» και οι «μεσαίοι») δεν μπορεί να επιφέρει κανένα καλό αποτέλεσμα, αλλά μόνο μια συνεχή και αυξητική επιβάρυνση της κατάστασης και μια όλο και πιο σίγουρη αδυναμία αποπληρωμής.
Οπότε είναι απόλυτα ευνόητο πως ένα τέτοιο «πάγωμα» θα δώσει μια ζωτική ανάσα όχι μόνο σε επίπεδο νοικοκυριών, αλλά και σε επίπεδο επιχειρήσεων και αγοράς.
Ας τολμήσει λοιπόν η κυβέρνηση να προχωρήσει σε αυτή τη πρωτοβουλία πριν η ασφυξία αποτελειώσει ιδιώτες και μικρούς επιχειρηματίες, μικρά και μεσαία νοικοκυριά – κατηγορίες τρομερά ευάλωτων κοινωνικο-οικονομικών κυττάρων, τώρα που, επιπλέον, πλησιάζουμε σε μια άλλη «σφαγή» μισθών και συντάξεων τον προσεχή Σεπτέμβρη ή, έτσι κι αλλιώς, μια άλλη «αφαίμαξη» με παλιούς και νέους φόρους, άμεσους ή έμμεσους, οι οποίοι ασφαλώς δεν βαρύνουν τους πλούσιους, αλλά ακόμη μια φορά, με «αριστερή» ευλογία, όλες τις φτωχότερες τάξεις εργαζομένων ή μη.
- Πολιτικός σχολιαστής