Η συζήτηση για το μέλλον της Ελλάδας επανέρχεται: Είναι ζοφερή η εικόνα της Ε.Ε.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Ε.Ε. πρέπει να εγκαταλείψει επιτέλους το σημερινό της «επαρχιακό όραμα» που τη διακατέχει: Να αρχίσει να σχεδιάζει μια ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική
Η Νίνα Κασιμάτη βάζει τα πράγματα στη θέση τους για το Κόσοβο: Εξηγεί την αρνητική ψήφο στην ένταξη του κρατιδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, το τραγικό λάθος της Ντόρας
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ
Όλο το καλοκαίρι, σταθήκαμε ξανά μάρτυρες ενός διαλόγου επιπέδου δημοτικού σχολείου, ανάμεσα στην συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση. Συχνά δε, η μπάλα εκτοξεύεται εκτός γηπέδου καθώς και οι δύο (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) συμφωνούν μόνο σε ένα πράγμα. Πως δεν έχουν λύσεις στα ζητήματα που έχουν οδηγήσει σε έναν επώδυνο λήθαργο τους περισσότερους Έλληνες.
Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτήν τη χώρα και στις δυνατότητές της. Αυτές τις δυνατότητες, αφού ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση για τον δυτικό κόσμο, φρόντισαν να τις μηδενίσουν διάφοροι «δημοσιολόγοι» και πολιτικοί οι οποίοι ονόμασαν «ρεαλισμό» την ανέντιμη παραδοχή των εγχώριων εγκλημάτων που οδήγησε στη ληστρική κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου αιώνων, μέσα σε λίγες δεκαετίες.
Ανα δύο έτη περίπου, από το 2010 και μετά, οι Έλληνες έγιναν «τεμπέληδες», «καταχραστές», «κλέφτες» και «υπεύθυνοι για την κατρακύλα της ΕΖ». Κάπου εκεί, επετέυχθη και ο σκοπός όλων όσων ήθελαν να υποκαταστήσουν την πάλαι ποτέ παροχολογία των δανεικών, με επίρριψη ενοχών σε έναν λαό που απλά έκανε το έγκλημα να συμβιβαστεί με την ανομία και την αναξιοκρατία του κράτους του.
Σήμερα, οι Έλληνες πολίτες χρωστούν 96 δισεκατομμύρια σε ληξιπρόθεσμες οφειλές και η κατάσταση έφτασε για πρώτη φορά μετά το 2010, στο απροχώρητο. Ακόμη και οι «ρεαλιστές» λοιπόν, που προσπάθησαν να φαιδροποιήσουν κάθε συζήτηση για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, και οδήγησαν με τις ευλογίες τους αρκετό κόσμο ελέω απελπισίας σε ακραίες εκλογικές συμπεριφορές, έχουν αρχίσει να βλέπουν πως η σειρά που ξεκίνησε από το Καστελόριζο, δεν έχει τέλος στην καλύτερη των περιπτώσεων, και στη χειρότερη, πολύ κακό τέλος. Η σειρά, φτάνει στο τέλος της και χρειαζόμαστε μια συζήτηση στην Ελλάδα για το μέλλον μας στην Ευρώπη. Κάθε σοβαρό κράτος και κάθε σοβαρή κοινωνία, δε θεωρούν και δεν πρέπει να θεωρούν, τίποτε ως αδιαπραγμάτευτο.
Ο μύθος των «κακών οικονομικών» και των «λαθών»
Οι παραδοχές του ΔΝΤ για το λάθος του ελληνικού προγράμματος, έχουν ξεκινήσει δειλά –δειλά να δημοσιοποιούνται από τα τέλη του 2014. Στην Ελλάδα, δεν έχουν ακόμη όλοι πειστεί πως η χώρα μας, αποτέλεσε μια κανονική πέτρα σκανδάλου για έναν διεθνή οργανισμό θεμελιώδους σημασίας για τη διεθνή κοινότητα.
Η Ελλάδα, υπήρξε για το ΔΝΤ, την καταστατική του εκτροπή. Μέλη του ΔΝΤ, που δεν ήταν στο «αόρατο» κομμάτι που προκάλεσε αυτήν την εκτροπή, έτσι ώστε να λάβει χώρα το μόνο και πραγματικό «σχέδιο Ιφιγένεια», δηλαδή η οικονομική καύση της Ελλάδας, ως θυσία για τραπεζικούς κολοσσούς της Ευρώπης. Η Ε.Ε των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «αλληλεγγύης», αποφάσισε να θυσιάσει ένα έθνος, για να καλύψει τις οικονομικές τρύπες που άφησε η λαίλαπα διαφθοράς οικονομικών –πρώην- κολοσσών.
Στη χώρα μας, δεν έγιναν «κακοί υπολογισμοί», ούτε έλαβαν χώρα «κακοί οικονομολόγοι». Στη χώρα μας έγιναν όλα με ακρίβεια και αν αυτά τα έκαναν χώρες για τα συμφέροντά τους, καλώς έκαναν και τα προάσπισαν. Το ζήτημα είναι άλλο και διττό: Για ποιούς λόγους φτιάχτηκε η Ε.Ε, τι σκοπούς κλήθηκε να πετύχει και ποιοί συμπατριώτες μας έδρασαν σα να μην είχε η χώρα μας συμφέροντα να προασπίσει.
Ο λογαριασμός που δε βγαίνει και ο «αρχιτέκτονας του κακού»
Η δύναμη της φαυλοπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας, φαίνεται σε κάτι τέτοιους καιρούς. H συμφωνία της 12ης Ιουλίου του 2015, από ξένους ανταποκριτές έγκυρων ομίλων ενημέρωσης, χαρακτηρίστηκε ως «πραξικόπημα». Στην πραγματικότητα, η συμφωνία αυτή, επήλθε για να μπει μια τελεία σε έναν διαπραγματευτικό γολγοθά ο οποίος απέδειξε πως δεν έχουμε να κάνουμε με «εταίρους», πως δεν έχουμε να κάνουμε με αρχές όπως της καλής πίστης και της σύνθεσης των συμφερόντων των κρατών-μελών. Η τελεία αυτή όμως, ήταν άνω τελεία. Οι όσοι αληθινοί «εταίροι» μας έχουν απομείνει, απέκτησαν και εκείνοι τις δικές τους «ταμπέλες» και όλοι μαζί, ονομαστήκαμε ως PIGS, γιατί έτσι βόλευε τον αρχιτέκτονα και διαχειριστή μιας πανευρωπαϊκής φθοράς, την παρούσα γερμανική κυβέρνηση. Τα ελληνικά προγράματα, είχαν δομικό πρόβλημα τον χρόνο.
Ένα κράτος που έχει παθογένειες πολιτικής οικονομίας εδώ και δεκαετίες, δεν το «συμμορφώνεις» σε τριετή και τετραετή προγράμματα. Όμως, το πρόβλημα της Ελλάδας που είναι κατ’ εξοχήν διοικητικό, όχι μόνο δε βρήκε την πανάκεια, αλλά συνοδεύτηκε από έναν άνευ προηγουμένου οικονομικό στραγγαλισμό. Πολλές φωνές των εταίρων-δανειστών μας, έκαναν λόγο για «ελευθερία της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης να περιορίσει δαπάνες με τον τρόπο που εκείνη θέλει». Αυτό βέβαια, δεν μπορεί να λάβει χώρα στην πραγματικότητα. Το σκεπτικό, είναι απλό: Αν η Χ ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να να εξοικονομήσει χρήματα από κάποιον συγκεκριμένο τομέα, τότε οι εργαζόμενοι σε αυτόν, χάνουν την αγοραστική τους δύναμη, με αποτέλεσμα, άλλοι τομείς, να χάνουν την παραγωγικότητά τους και τελικά, πάλι να ελλείπουμε σε αγοραστική δύναμη. Οι τελικοί στόχοι δεν πληρούνται και αναζητούνται νέα ισδύναμα, από άλλους τομείς κ.ο.κ. Η λιτότητα έχει διαχυτική υφή και ακολουθεί επάλληλους κύκλους.
Στις μέρες μας, αναδεικνύεται πως ο «οργανωμένος» και «συνετός» ευρωπαϊκός Βορράς, δεν είχε ούτε μια εναλλακτική λύση, ούτε ένα Plan B για την αποτυχία, της έτσι κι αλλιώς εύθραυστης ΕΖ. Εκείνοι μάλιστα που εκτόξευαν προσβολές για κάθε άνθρωπο που πίστευε οτι οι εθνικές ευθύνες είναι υπαρκτές, ωστόσο πρέπει να διαχωρίζονται από τις ευθύνες της Ε.Ε, άρχισαν να υποψιάζονται φαιδρές συνωμοσίες που έχουν να κάνουν με κάποιο μυστικό σχέδιο διάλυσης της Ε.Ε και της Ε.Ζ. Για να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Ε.Ε δεν ήταν προετοιμασμένη για τίποτε από όσα της συμβαίνουν και πως η προληπτική της πολιτική, έχει πάρα πολλά κοινά με το νεοελληνικό δυσλειτουργικό κράτος. Η Ε.Ε, είχε την ατυχία να περάσει όλες της τις κρίσεις έχοντας για οδηγό της τη Γερμανία της Καγκελαρίου Μέρκελ και του Κυρίου Σόϊμπλε.
Η «ανακωχή» του 2015 και η σημερινή-πολύ διαφορετική κατάσταση της Ευρώπης
Την περίοδο που η Ελλάδα πάσχιζε να διαπραγματευτεί μια συμφωνία που να συμπλέει με τον πολιτισμό, όπως αυτός εννοείται στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, κάποια τρισεκατομμύρια δολάρια, «εξαϋλώνονταν» στην Κίνα. Οι αγορές, μπορεί να είχαν προεξοφλήσει συμφωνία για την Ελλάδα και τους δανειστές της, όμως το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ήταν εξαιρετικά περίπλοκο όπως παραδέχονταν άλλωστε αρκετοί κοινοτικοί αξιωματούχοι. Βλέπετε, η Ε.Ε, οικοδομήθηκε χωρίς να λάβει υπόψιν της τη διαδρασή της με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η σημερινή εικόνα της Ε.Ε, είναι ζοφερή. Χωρίς καμία υπερβολή, η Ε.Ε αντιμετωπίζει προβλήματα που μόνο στην Μαύρη Ήπειρο θα δει κανείς να απαντώνται με τέτοια συχνότητα και με τόσο μεγάλη επιρροή. Η μία χώρα μετά την άλλη, ζητά το δικό της δημοψήφισμα. Το Brexit, έφερε και θα φέρει (ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση) ιστορικές αλλαγές στην Ε.Ε, τόσο σε επίπεδο ενδοκοινοτικής ισορροπίας ισχύος, όσο και θεσμικό επίπεδο. Η Ε.Ε, θα είναι πολύ διαφορετική καθώς αν δεν είναι, πολύ απλά, δε θα υπάρξει. Η ισλαμική τρομοκρατία, το προσφυγικό ζήτημα σε συνδυασμό με το Brexit, τις γαλλικές απεργίες και τον τρόμο που ακούει στο όνομα «ιταλικές τράπεζες», έχουν έρθει να προστεθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε, η οποία είναι «υποχρεωμένη» να περιμένει τις γερμανικές εκλογές του 2017 για να γνωρίζει τους τρόπους και τα μέσα με τα οποία θα εξελιχθεί αυτό που σήμερα λέμε μόνο κατ’ ευφημισμό, «Ευρωπαϊκή Ένωση».
Το ελληνικό πρόβλημα που επανέρχεται και τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας.
Η Ελλάδα σήμερα, είναι το μικρότερο πρόβλημα, υποστηρίζουν αρκετοί και έχουν δίκιο. Οι περισσότεροι όμως εξ’ αυτών, προσπαθούν να επαναφέρουν το ζήτημα του «Σχεδίου Σόϊμπλε». Το Σχέδιο Σόϊμπλε, όπως και κάθε Plan X, αποτελούν κορωνίδες μιας διαπραγματευτικής διαδικασίας και εντάσσονται σε αυτό που χοντρικά λέει ο Τζωρτζ Φρίντμαν, πρόεδρος του ομίλου Stratfor, «το νόημα της στρατηγικής, είναι να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο, ελπίζοντας για το καλύτερο.».
Καμία Ε.Ε, δεν ήταν προετοιμασμένη για κανένα «Σχέδιο Σοϊμπλε», και πως να ήταν άλλωστε όταν το καλοκαίρι της συμφωνίας του 2015, οι ροές προσφύγων είχαν ήδη αρχίσει να αυξάνουν επικίνδυνα, για να κορυφωθούν τον Μάρτιο του 2016. Από ποιά Ελλάδα θα περνούσαν ή σε ποιά Ελλάδα θα έμεναν οι πρόσφυγες; Η διαπραγμάτευση, όσο πιο κοστοβόρο είναι το διακύβευμα, τόσο περισσότερο εγγίζει την απειλή και τον εκβιασμό.
Σε άλλη μια απειλή της Κυρίας Μέρκελ και του Κυρίου Σόϊμπλε, κατά το 2013-2014, η Κίνα, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει να κοιτά την Ελλάδα ως μια χώρα στην οποία θα μπορούσε να κάνει στρατηγικές επενδύσεις, διεμήνυσε πως πιθανό Grexit, θα επηρέαζε τις ευρω-σινικές σχέσεις. Οι ΗΠΑ, μολονότι με την απερχόμενη προεδρία Ομπάμα έχουν υιοθετήσει μια περισσότερο διακριτική διπλωματία, έχουν καταστήσει σαφές πως η λιτότητα στην Ευρώπη, πρέπει να υποκατασταθεί από οικονομικά της ανάπτυξης. To ζήτημα της Ελλάδας, δεν είναι μόνο οικονομικό για τον διεθνή δρώντα. Δεν μπορεί να αλλάξει η γεωπολιτική επειδή η Deutsche Bank προσπαθεί να επιβιώσει. Σε άλλα διεθνή fora, όπως το G-20, ο Κύριος Σόϊμπλε, (που δημοσίως κάλεσε τον Αμερικανό ομόλογό του πέρυσι σε «σιωπή» από τη στιγμή που οι ΗΠΑ…δε θα κατέβαλαν τα 50 δις που χρειαζόταν η Ελλάδα –δείγμα της κατρακύλας του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού-) παίρνει αρκετές απαντήσεις που στην Ε.Ε των Βαλτικών, της Σλοβακίας και των καταχρεωμένων χωρών του Νότου, δεν τις παίρνει.
Οι ΗΠΑ, επιθυμούν έναν εμπορικό εταίρο (Ε.Ε) οικονομικά έυρωστο και υγιή καθώς σε αντίθετη περίπτωση, δε θα μπορέσουν να αναθερμάνουν την εξαγωγική τους δραστηριότητα. Επιπρόσθετα, η Ε.Ε με κύριο διαπραγματευτή τη Γερμανία, απέτυχε οικτρά στο να πείσει την Τουρκία να συνεργαστεί για το προσφυγικό ζήτημα. Η Γερμανία, στήριξε τον Ερντογάν, ο Ερντογάν την άδειασε και τώρα εκείνος κάνει πολιτική μειονοτήτων στη Γερμανία, δίνοντας ώθηση στην επάνοδο της γερμανικής ακροδεξιάς. Η Ελλάδα, είναι ό,τι έχει μείνει για να ξεκινήσει μια δυτική λύση για το προσφυγικό ζήτημα και αυτό, δεν είναι καθόλου μικρό πλεονέκτημα αν εξετάσει κανείς, πόσους ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες (πέραν του ανθρωπιστικού χαρακτήρα του ζητήματος) επηρεάζει το προσφυγικό ζήτημα.
Το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης, έχει γίνει ζοφερό και το ελληνικό ζήτημα, δεν μπορεί παρά να είναι μέρος λύσης του συνολικού προβλήματος της Ε.Ε, που εντοπίζεται στην ανισορροπία ισχύος εντός αυτής αλλά και στην περιφρόνηση του Κοινοτικού Δικαίου. Αν η Γερμανία δεν επαληθεύσει το παρελθόν της και δεν επιλέξει τη στρατηγική του σκορπιού που πλησιάζει τη φωτιά, τότε η Ελλάδα, με στοιχειώδη πολιτική σύμπνοια που θα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο μικροκομματικών οφελών, μπορεί να διεκδικήσει τα συμφέροντά της.