Τι φταίει άραγε; Από το 1974 μέχρι το 2016 το Κυπριακό πάει από το κακό στο χειρότερο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Άνω-κάτω η Κύπρος με την ανικανότητα της Αστυνομίας: Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ξηλώνει τα πάντα, ζήτησε περισσότερες πράξεις από τους νέους, Αρχηγό και Υπαρχηγό
Οι ρυθμιστικές αρχές επικαιροποίησαν την απόφαση τους για την ηλεκτρική διασύνδεση: Προχωρούν οι αναγκαίες διεργασίες για το σημαντικό ενεργειακό έργο του GSI
Του Κώστα Βενιζέλου
Οι στρεβλώσεις που βιώνουμε ως κοινωνία, τόσο στο Κυπριακό όσο και στα θέματα της οικονομίας και της διοίκησης, είναι αποτέλεσμα διαφόρων παραγόντων, που προσπερνιόνται από τους εν γένει διαχειριστές.
Ακόμη και χθες, επέτειο του πραξικοπήματος, που οδήγησε στην εισβολή και την καταστροφή της χώρας, όσοι είχαν τον δημόσιο λόγο απέφυγαν, άλλοι περισσότεροι άλλοι λιγότερο, να αναδείξουν την πεμπτουσία των όσων ακολούθησαν της τραγωδίας. Γιατί φέρουν την ευθύνη, όχι κατά ανάγκη για το τι έγινε τότε, αλλά για τα όσα επακολούθησαν. Το ερώτημα που παραμένει είναι τι έφταιξε και τι φταίει και η χώρα βρίσκεται σε αυτό το σημείο. Και σε σχέση με το εθνικό θέμα, αλλά και αναφορικά με τα εσωτερικά ζητήματα.
Φταίει η ατιμωρησία που παράγει ανοχή και παθητική αντιμετώπιση των γεγονότων, των εξελίξεων, ακόμη και των ευκαιριών.
Φταίει η λήθη, η οποία στο τέλος φαντάζει ως επιλογή. Γιατί συνδέεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, με τις κοινωνικές, οικονομικές, κοινωνικές στρεβλώσεις. Είναι και η απάθεια μια παθογένεια που συνδέεται με τα πιο πάνω.
Φταίει το πολιτικό σύστημα που από νωρίς προσαρμόστηκε στα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Τα σύνδρομα της ήττας και οι αμυντικογενείς τακτικές που διέπουν τις ανύπαρκτες στρατηγικές έχουν φτιάξει από το 1974 και εντεύθεν μια πεπατημένη πορεία. Το σύστημα επιλέγει να είναι αιχμάλωτο σε βαρύγδουπες διακηρύξεις, από τις οποίες κρατά αποστάσεις στην πρακτική και στη διαχείριση. Ήταν και είναι μια μυωπική πολιτική, που οδηγήθηκε μέσα από αλλεπάλληλα γεγονότα στην παγίδα της Τουρκίας και των Αγγλοαμερικανών. Μια παγίδα που μας κυνηγά συνεχώς με τις παρεμβάσεις, τις πρωτοβουλίες, τα σχέδια «λύσης».
Φταίει το μεγάλο πάρτι που έγινε στην πλάτη της χώρας, σε βάρος των πολιτών. Το πάρτι της διαπλοκής και της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Όλοι αυτοί που θεωρούν πως «τους χρωστάμε» γιατί «πρόσφεραν» είναι εκείνοι που είτε κόλλησαν σε καρέκλες εξουσίας και υψηλόβαθμων θέσεων (και υψηλόμισθων) είτε θεώρησαν πως είχαν άσυλο να κάνουν ελεύθερα και ανενόχλητα βουτιές στη διαπλοκή.
Φταίμε όλοι εμείς που ανεχόμαστε όλα αυτά που συμβαίνουν. Που ακολουθούμε το ρεύμα, που γίναμε αιχμάλωτοι ενός συστήματος, το οποίο, ενώ κατάφερε να αποφέρει τόση ζημιά στον τόπο, θριαμβεύει και παραμένει το ίδιο. Το 1974 η χώρα καταστράφηκε από στρατευμένους προδότες και στρατευμένους βλάκες. Και οι δυο στην ίδια καταστροφή οδήγησαν τον τόπο. Το 2016, η μετριότητα προσπαθεί να επιφέρει τα ίδια πλήγματα, που μπορεί να είναι και τελειωτικά.