Αγριο δούλεμα με τον εκλογικό νόμο… Είναι μία κακοστημένη πολιτική φάρσα;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Διαστάσεις κακοστημένης πολιτικής φάρσας παίρνει η έναρξη των διαβουλεύσεων για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, χωρίς το ζήτημα να προκύπτει, ούτε κατά διάνοια, ως προτεραιότητα για τον απλό λαό που έχει άλλα βάσανα στο κεφάλι του.
Οι προσκλήσεις των πολιτικών αρχηγών στο πρωθυπουργικό μέγαρο για μια…πρώτη συζήτηση, εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τον σχεδιασμό του Αλέξη Τσίπρα που έχει κάθε λόγο να «απλώνει τραχανάδες», δεξιά και αριστερά, μήπως και φύγουν τα φώτα της δημοσιότητας από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Η επιλογή όμως του συγκεκριμένου…τραχανά, είναι στρατηγική και δεν έγινε καθόλου τυχαία. Μπορεί να μην ενδιαφέρει στο ελάχιστο τους περισσότερους Ελληνες που ματώνουν για να ζήσουν τις οικογένειες τους, αλλά αγγίζει ευαίσθητες χορδές στους πολιτικάντηδες της σημερινής βουλής που μέσα από τις αλχημείες του Τσίπρα βλέπουν να κρίνεται το…βιοποριστικό τους μέλλον.
Δεν είναι ενιαία η στάση των τριών κομμάτων της συστημικής αντιπολίτευσης απέναντι στο ενδεχόμενο αλλαγής του εκλογικού νόμου επί το αναλογικότερον, ενώ αίνιγμα αποτελεί και η στάση του «αλεξιπτωτιστή» Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος θα πέταγε την σκούφια του για να ενισχύσει την κοινοβουλευτική του παρουσία, εάν βεβαίως βρει την ψήφο του στις επόμενες εκλογές.
Η μεν Νέα Δημοκρατία, στον προθάλαμο(όπως φαντάζεται)της εξουσίας δεν έχει κανένα λόγο να επιθυμεί οποιαδήποτε αλλαγή στον εκλογικό νόμο που δίνει bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ, φιλοδοξώντας κι αυτό να προσεγγίσει τα ποσοστά του περασμένου Σεπτεμβρίου, θα ήθελε να δει τις έδρες του να αυξάνονται, αλλά οι φωνές στο εσωτερικό του είναι ασύμμετρα πολλές και αλλοπρόσαλλες με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται στην διαμόρφωση ενιαίας γραμμής επί του θέματος. Το «Ποτάμι», που ανιχνεύεται πλέον στις παρυφές της δημοσκοπικής ανυπαρξίας, ήδη φλερτάρει με την περιστολή του εκλογικού “bonus” κατά 30 έδρες, επομένως έχει μπει για τα καλά στο κόλπο. Τέλος ο Λεβέντης λέει διάφορα, αλλά το μόνο βέβαιον είναι ότι θα πάει με αυτόν που θα του τάξει περισσότερα.
Επομένως δεν υπάρχουν μαθηματικές βεβαιότητες, όπως κάποιοι διατείνονται. Για να εφαρμοστεί νέος εκλογικός νόμος στην επόμενη εθνική αναμέτρηση χρειάζεται πράγματι έγκριση από τα 2/3 της βουλής. Όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι προθέσεις του Τσίπρα θα σκοντάψουν στην σθεναρή άρνηση των μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Κι ας χτυπιέται κάτω η Νέα Δημοκρατία…
Το πολιτικό προσωπικό της σημερινής βουλής, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και των αρχηγών, είναι δυστυχώς τόσο χαμηλού επιπέδου, ώστε ο Τσίπρας φαντάζει ως μάγος του Οζ που κινεί τα νήματα με το ραβδί του.
Αντί να εισπράττει καταιγιστικά πυρά για τις οβιδιακές του μεταμορφώσεις, θα καταφέρει να σπείρει διχόνοια στις τάξεις της αντιπολίτευσης εφαρμόζοντας τον νόμο του διαίρει και βασίλευε. Παίζει με τα νεύρα, τις αγωνίες και τις μωροφιλοδοξίες των πολιτικών του αντιπάλων, στη πλάτη βεβαίως του λαού ο οποίος ανεξαρτήτως εκλογικού νόμου τραβάει τα μαλλιά του με αυτούς που ψηφίζει.
Aς μην κοροιδευόμαστε. Γιατί θέλει ο Τσίπρας να αλλάξει τον εκλογικό νόμο; Επειδή τον καλεί η αριστερή του συνείδηση και η ευαισθησία για την «απλή και άδολη» αναλογική; Ασφαλώς όχι. Επειδή ξέρει ότι θα είναι δεύτερο κόμμα και ελπίζει να κάνει…κουλουβάχατα την αντιπολίτευση για να μην έχει «δεκανίκια» μια κυβέρνηση Κυριάκου. Τόσο απλά.
Οσο για την ουσία του ζητήματος, εκτός από την πραγματική ανάγκη κατάτμησης κάποιων αχανών εκλογικών περιφερειών όπως η Β’ Αθηνών που ευνοούν σκανδαλωδώς τους υπερπροβεβλημένους υποψηφίους, η αναλογικότερη εκπροσώπηση μάλλον σε…ακυβερνησία θα οδηγήσει παρά σε εμβάθυνση της Δημοκρατίας. Κάτι σαν την παραπαίουσα 4η Γαλλική Δημοκρατία των 21 κυβερνήσεων σε διάστημα 12 ετών. Ιδανική κατάσταση για να προκύπτουν ως ευκαιριακές κυβερνήσεις αχόρταγα πολυκομματικά μορφώματα με…Λεβέντηδες ή άλλους τυχάρπαστους. Mόνο που εδώ δεν θα υπάρξει ο Ντε Γκώλ. Κάποιος…Στουρνάρας θα έρθει στο τέλος πάνω στο άσπρο άλογο για να «δώσει λύση» υπό τις ευλογίες των Γερμανών. Σκέτη ναυτία δηλαδή…
- Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ