Στην εποχή του ‘κόφτη’… Είναι δυνατόν να χαιρόμαστε για τις αποφάσεις του Eurogroup;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ
Tα χρόνια της κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής, έχουν δημιουργηθεί πολλά αρκτικόλεξα και πολλοί νεολογισμοί, και τα «Greeklish» έχουν μπει στο στόμα πολλών δημοσιολογούντων.
Από τη δημιουργική ασάφεια φτάσαμε στον προχθεσινό «κόφτη» του Eurogroup, χωρίς να έχουν σταματήσει οι οριζόντιες και κάθετες περικοπές και η αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων. Παίζουμε στο γήπεδό τους και ως είναι ταξικά ορθό, όντας δανειστές, κρατάνε το «πεπόνι» και το μαχαίρι, με αξιολογήσεις, με απειλές και εκβιασμούς και μας αφήνουν να ελπίζουμε πως θα γίνει απομείωση ή ελάφρυνση του χρέους και σταμάτησαν να μιλάνε για «κούρεμα». Θα το δούμε μετά… Δεν ξέχασαν να βάλουν και ρήτρα. Οταν δεν εκπληρώνουμε τις «υποχρεώσεις» μας θα γίνεται «αυτόματη περικοπή», δηλαδή, αν δεν συμμορφωνόμαστε προς τας υποδείξεις, θα πίπτει ράβδος ή άλλως κόφτης.
Είναι δυνατόν να χαιρόμαστε για τις αποφάσεις του Eurogroup; Οι άνθρωποι που ζούνε σ’ αυτήν τη χώρα που λέγεται Ελλάδα έχουν πέσει σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κατάθλιψη. Ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και η επιβίωση η καθημερινή στερεί τη χαρά και την απόλαυση από τη ζωή, καθότι την καταδυναστεύουν οι λογαριασμοί. Πώς γίνεται οι ετερόκλητοι συγκυβερνώντες να χαίρονται για τα μέτρα που θα ληφθούν, τα λεγόμενα και «επώδυνα», που υποδουλώνουν στην κυριολεξία την πλειονότητα των Ελλήνων και καθιστούν ακόμα πιο εξαρτημένη την πατρίδα μας και καταργούν το κοινοβούλιο, τον ναό της Δημοκρατίας, υποτίθεται, αφαιρώντας του ακόμα και τον διεκπεραιωτικό ρόλο, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα ψυχολογικής προσέγγισης που συνδέεται με τις καρέκλες, άρα και της συγκυβερνητικής βόλεψης. Υπάρχει μια τραγελαφική παράκρουση στο πολιτειακό μας σύστημα. Τα κόμματα, τα αποκόμματα και τα κομματίδια που δημιουργούνται από τα ίδια πρόσωπα, δηλαδή από παλιά υλικά, δεξιά και αριστερά, δεν έχουν σχέση με την κοινωνία. Είναι οι διάφοροι επαγγελματίες της πολιτικής που επιζητούν τον ρόλο τους για να υπάρξουν προσωπικά.
Η κρίση δεν είναι μόνο αρνητική, μπορεί να γίνει και θετική, και η προσωπική ανάγκη και η κοινωνική αναγκαιότητα μπορεί να δημιουργήσουν από τα κάτω ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, ένα εθνικοταξικό πατριωτικό απελευθερωτικό μέτωπο για την ανατροπή της Ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας. Ηδη, σε μεγάλη έκταση ο ευρωσκεπτικισμός γίνεται πολιτική πράξη, το θέμα είναι να μη γυρίσουμε πίσω.
Είναι ξεπερασμένη η σύνολη αντιπολίτευση και είναι αστείο να τους βλέπεις να σκοτώνονται με άσφαιρα λόγια για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τα μνημόνια. Χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός, που θα δημιουργεί μέσα στον καθένα ταξική και απελευθερωτική συνείδηση. Το όπλο της αυτοοργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης μέσα στην αγκαλιά της άμεσης δημοκρατίας μπορεί να μετατρέψει τη διάχυτη αγωνία σε αγώνα. Οι καιροί ου μενετοί…