Ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στον κόσμο των γυναικών με την ταινία “Julieta”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Mε την ταινία “Julieta”, που κάνει πρεμιέρα απόψε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει στον «κόσμο των γυναικών», που για μία ακόμη φορά πλημμυρίζει από χρώματα.
Η ταινία, όπου πρωταγωνιστεί η Έμα Σουάρεθ η οποία υποδύεται μια ηλικιωμένη γυναίκα και η Αδριάνα Ουγάρτε που ενσαρκώνει το νεότερο εαυτό της, αφηγείται την ιστορία μιας μητέρας, καθηγήτριας ελληνικών και παθιασμένης με την μυθολογία, που βυθίζεται στην κατάθλιψη αφού η κόρη της εξαφανίζεται, ενώ δεν θέλει πολλές επαφές με εκείνη. Ο λατρεμένος της σύζυγός της Χοάν, τον οποίο υποδύεται ο Ντανιέλ Γκράο, έχει ήδη αποβιώσει. Ήταν ψαράς και χάθηκε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.
«Νομίζω ότι έφθασα σε ένα μέρος –ένα μέρος που δεν θα εγκαταλείψω ποτέ στο σύνολό του το οποίο είναι το σύμπαν των γυναικών– ο κόσμος των γυναικών» δήλωσε ο Ισπανός δημιουργός, ο οποίος έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες για την ταινία “Όλα για τη Μητέρα μου” (All About my Mother) το 1999.
Ο διάσημος σκηνοθέτης δεν είχε κάνει μια ταινία με επίκεντρο τις γυναίκες από την εποχή του “Γύρνα Πίσω” (Volver) πριν από δέκα χρόνια. Στη “Julieta” εξερευνά ένα επίσης αγαπημένο του θέμα – τη μητρότητα.
«Έχω γυρίσει πολλές ταινίες σχετικά με τις μητέρες αλλά πιστεύω ότι αυτή η μητέρα… εάν την συγκρίνεις με άλλες μητέρες, είναι η πιο ευάλωτη μητέρα» υπογράμμισε σε μια συνέντευξη τύπου που παραχώρησε σήμερα Τρίτη.
«Εάν την συγκρίνουμε με όλες τις μητέρες στις ταινίες μου που είναι όλες τους ισχυρές γυναίκες που έχουν την ικανότητα να παλεύουν ενάντια σε εκείνο που μοιάζει υπεράνθρωπο… αλλά μετέτρεψα την ίδια τη Julieta σε θύμα των απωλειών της».
Πρόκειται για την 20η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ η οποία σφύζει –όπως οι προηγούμενες– από χρώματα, κόκκινο, πορτοκαλί και μπλε.
«Είμαι παιδί του έγχρωμου φιλμ. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι ως παιδί ήταν τεκνικολόρ, πολύ φωτεινές, με τα χρώματα να έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Οι ταινίες μου μπορούν να γίνουν κάτι σαν μπαρόκ και φυσικά είμαι παιδί της δεκαετίας του 1960… όλο αυτό οδήγησε σε μια υπερβολική χρήση του χρώματος».
Α.Σ