Ραντεβού με τους (Τούρκους) Στρατηγούς: Το βιβλίο της δημοσιογράφου Άννας Ανδρέου

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μητσοτάκης από τη Μυτιλήνη: Η προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας έχει απτά οικονομικά αποτελέσματα για τα νησιά *Οι νησιώτες θέλουν ειρήνη και ασφάλεια

Συμμαχία ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ για οικειοθελή παραίτηση αξιωματούχων από πολλαπλές συντάξεις: Κατέθεσαν πρόταση νόμου, οι νομικοί σκόπελοι

Ενοχλείται η Άγκυρα επειδή δεν θέλει να δίνει ούτε από τα κλεμμένα: Η αναφορά για την Κύπρο από την αναξιόπιστη Ε.Ε. έβγαλε από τα …ρούχα της την Τουρκία!

Έξι χρόνια κράτησε η έρευνα της ανταποκρίτριας του ΡΙΚ, Άννας Ανδρέου για το βιβλίο “Ραντεβού με τους Στρατηγούς” που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε Ελλάδα και Κύπρο τη Δευτέρα.

Ένα βιβλίο που αποτελείται από συνεντεύξεις με υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους αξιωματικούς τους τουρκικούς στρατού και μουτζαχίντ (Τ/Κ μαχητές) οι οποίοι μιλούν για πρώτη φορά σε μια Ελληνοκύπρια Δημοσιογράφο για την τουρκική εισβολή του 1974 και αυτά που έζησαν οι ίδιοι στον πόλεμο.

“Πρέπει να καταγράψουμε την ιστορία μας”, τους έλεγε η δημοσιογράφος όταν τελικά κατάφερνε να τους συναντήσει. Ξεκίνησε τις συνεντεύξεις το καλοκαίρι του 2011 με τη βοήθεια του τότε πολεμικού ανταποκριτή Ερκγίν Κονούκσεβερ.

Οι Τούρκοι αξιωματικοί μιλούν όχι μόνο για το επιχειρησιακό μέρος της εισβολής αλλά και για την δική τους εμπειρία στον πόλεμο. Τι είναι ο πόλεμος; Πόσο εύκολα μπορεί ένας αξιωματικός να πάρει το όπλο και να σκοτώσει τον εχθρό του; Τι αισθάνεται την ώρα της μάχης; Μιλούν για την βαρβαρότητα του πολέμου, μιλούν για την επαφή τους με τους αιχμαλώτους, μιλούν για τη ζωή τους έπειτα από τον πόλεμο. Κάποιοι μάλιστα αισθάνονται άβολα γιατί τα περιγράφουν όλα αυτά σε μια Ελληνοκύπρια δημοσιογράφο.

Στο βιλίο όμως δημοσιεύονται και δεκάδες σπάνιεςς φωτογραφίες από το αρχείο του Ερκγίν Κονούκσεβερ. Μεγάλος αριθμός φωτογραφιών με αιχμαλώτους βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο:

Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Στο μυαλό μου στριφογύριζε η φωνή του Εργκίν Κονούκσεβερ. «Θα σε φέρω σε επαφή με τους στρατηγούς που πολέμησαν στο νησί.» Κι ύστερα οι εικόνες μία μία περνούσαν μπροστά μου. Το όπλο του πατέρα μου ακουμπημένο στην πολυθρόνα την 20ή Ιουλίου του 1974 λίγο πριν φύγει για το μέτωπο. Ο πρώτος όλμος που έριξε Τούρκος στρατιώτης εναντίον του τάγματός του στο δάσος της Κερύνειας. Ο τραυματισμός του στον ώμο και η υποχώρηση. Η γριά του Πέλλαπαϊς που τον ταΐζει με το ζόρι σούπα για τρεις μέρες μέχρι να σταθεί στα πόδια του…

Άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται. Πέρασαν εφτά χρόνια από τότε που εγκαταστάθηκα στην Πόλη και ήταν η πρώτη φορά που άνοιγε αυτή η πόρτα. Διάπλατα. Στη βιβλιοθήκη μου είχα συγκεντρώσει ό,τι βιβλίο κατάφερα να βρω για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο γραμμένο στα τουρκικά. Ερευνητές, πρωταγωνιστές της εισβολής, λογοτέχνες… Τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα κι άρχισα να ετοιμάζω μια μελέτη βασισμένη στα νέα στοιχεία που προέκυπταν. Τελικά τα διέγραψα όλα το βράδυ που συνάντησα τον Εργκίν Κονούκσεβερ. Ήταν μια διαγραφή που την απόλαυσα πραγματικά. Το νέο σχέδιο ήταν να συναντήσω τους πρωταγωνιστές έναν έναν και να ακούσω από πρώτο χέρι τι έγινε τις ημέρες εκείνες που σημάδεψαν τη ζωή όλων εμάς που γεννηθήκαμε τότε σε εκείνο το νησί και μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι είναι καταραμένο.

«Τα αρχεία μου είναι δικά σου. Έλα όποτε θέλεις να δεις τις φωτογραφίες που τράβηξα στον πόλεμο…», μου είπε και δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό που ζούσα ήταν πραγματικό.