Όταν η Λευκωσία είναι δεδομένη: Τους βρήκε μουτρωμένους ο Γερμανός ΥΦΕΞ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η δικαιολογία που διατυπώνεται ενίοτε όταν ένας ξένος αξιωματούχος επισκέπτεται την Κύπρο και του… στρώνεται κόκκινο χαλί, είναι πως είμαστε μικρή χώρα και αναζητούμε στήριξη για το εθνικό μας πρόβλημα.
Η διαχρονική αυτή συμπεριφορά δίνει το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι η Λευκωσία είναι δεδομένη. Δεν αντιδρά, δεν ενοχλείται και μπορεί ανά πάσα στιγμή ένας μεσαίου βεληνεκούς αξιωματούχος να ανέβει τα ψηλότερα πολιτειακά σκαλιά της χώρας για επαφές.
Ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Μίχαελ Ροτ, ο οποίος προχθές επισκέφθηκε την Κύπρο, προ ημερών δέχθηκε στο Βερολίνο τη λεγόμενη υπουργό Εξωτερικών, Εμινέ Τσολάκ. Η ενέργεια αυτή εντάσσεται στα πλαίσια των κινήσεων της Γερμανίας να καλοπιάσει την Τουρκία για το προσφυγικό. Και θυσία για τους σχεδιασμούς του Βερολίνου καλείται να γίνει η Κύπρος. Και με τα ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας που πιέζεται η Λευκωσία να ξεπαγώσει, αλλά και με τα διάφορα διπλωματικά τερτίπια με τις «διεθνείς επαφές» των αξιωματούχων του κατοχικού καθεστώτος. Επαφές που προδήλως διευκολύνουν τους τουρκικούς σχεδιασμούς για αναβάθμιση του ψευδοκράτους.
Ο Γερμανός ΥΦΕΞ, λοιπόν, λίγες μέρες αφότου υποδέχθηκε την κ. Τσολάκ στο Βερολίνο, ήλθε στη Λευκωσία. Και βρέθηκε ασφαλώς αντιμέτωπος με… μουτρωμένους αξιωματούχους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είδε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εξωτερικών, ενώ πέρασε και στην αντίπερα όχθη και συνάντησε τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί (λες και η Μέρκελ βλέπει είτε τον Κασουλίδη είτε τον Ζήνων όποτε περάσουν από το Βερολίνο).
Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να πει κανείς πως με την κ. Μέρκελ υπάρχει «μια βαθιά και διαχρονική φιλία» που δεν επηρεάσθηκε ούτε μετά την επέλαση του οδοστρωτήρα τον Μάρτιο του 2013, όταν ισοπέδωσαν την κυπριακή οικονομία. Γιατί, συνεπώς, να πειράξει ένας ΥΦΕΞ, υφιστάμενός της, που δέχθηκε να συναντήσει την Τσολάκ;
Οι επαφές αυτές, που γίνονταν σε κάποια φάση και με την ενθάρρυνση της Λευκωσίας, την τελευταία περίοδο ενδεχομένως μόνο με την ανοχή της, εκ του αποτελέσματος κρίνονται ότι υπονομεύουν τις προσπάθειες λύσης. Η συμπεριφορά των αξιωματούχων του κατοχικού καθεστώτος αυτό επιβεβαιώνει. Ο Μουσταφά Ακιντζί, ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεται το «ίδιο όραμα» ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο «ηγέτης της λύσης», αντιδρά όταν δεν του συμπεριφέρονται ως «Προέδρου». Αντέδρασε με τον Γερμανό ΥΠΕΞ όταν στη δεξίωση που θα παρέθετε η πρεσβεία του, στη νεκρή ζώνη, δεν θα τον προσφωνούσαν, όπως τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Αντέδρασε και δεν πήγε, αν και ο Γερμανός αξιωματούχος τον συνάντησε νωρίτερα στο «προεδρικό» του. Απέρριψε πρόταση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών για κοινό γεύμα, επειδή είδε τον Πρόεδρο στο Προεδρικό και αυτόν όχι.
Προχθες διαμήνυσε στον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιο για θέματα ευρώ και κοινωνικού διαλόγου, Valdis Dombrovskis, πως «εάν είναι να γίνονται τέτοιες επισκέψεις, καλύτερα να μην γίνονται». Σχολίαζε τη 15λεπτη συνάντηση που θα έχουν! Μια κυπριακή παροιμία ταιριάζει γάντι με την περίπτωση, πλην όμως εάν γραφτεί υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθούμε πως «δεν θέλουμε λύση». Εμείς δεν θέλουμε; Ή ο Ακιντζί και οι οπαδοί του στις ελεύθερες περιοχές; Αποδεδειγμένα αυτοί θέλουν την όποια λύση.