Κέρδισαν τη ζωή: Πίσω από κάθε δυναμική γυναίκα κρύβεται μια τυραννική ιστορία…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σήμερα, το παιχνίδι των συμμαχιών στον βάλτο της Μέσης Ανατολής, μπορεί να οδηγήσει συγκρούσεις όπως του Ισραήλ με τη Χαμάς, σε έναν τεράστιο πόλεμο: «Είναι η γεωπολιτική, ηλίθιε»!
Χωρίς τέλος τα περιστατικά βίας κατά γυναικών: 53χρονος συνελήφθη στην Αρκαδία μετά από απειλές στην πρώην σύντροφό του [βίντεο]
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Για πολλούς θεωρούμε αντισυμβατική, ίσως και να είμαι… ούτε και ξέρω και δε μ’ απασχολεί… αλλά προσωπικά δεν πιστεύω στις παγκόσμιες μέρες (ειδικά έτσι όπως τις έχουμε καταντήσει), στο φαίνεσε και μ’ απλά λόγια στα τυπικά… Πιστεύω στον άνθρωπο, στη ψυχή, στις αξίες….
Στις 8 Μαρτίου κάποτε, γιορτάζαμε ως ένδειξη ανάμνησης μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε τη συγκεκριμένη ημερομηνία το 1857, από εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας… Στις δικές μας μέρες όμως η συγκεκριμένη μέρα έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εκφράζεται ως ένδειξη συμπάθειας και ανταλλαγής λουλουδιών από τους άντρες στις γυναίκες… όμως και πολλές γυναίκες έχουν καταργήσει τόσο το δικό τους θηλυκό ρόλο όσο και τον αρσενικό ρόλο των αντρών αλλά και την ιερότητα και την ομορφιά του φύλου μας… παρ’ ότι σε αρκετές ακόμα χώρες, η κοινωνική δομή της γυναίκας είναι δουλοκτητική, δηλαδή σκλάβα του άντρα, με συνέπειες κοινωνικής απομόνωσης και οικιακής σκλαβιάς….
Θεωρώ όμως πως ως γυναίκες δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά τη μοίρα μας αλλά να γυρίσουμε το δραστικά «διακόπτη» τόσο για την εξέλιξη και για τη βελτίωση του εαυτού μας αλλά και των γύρων μας…και όχι μόνο ως προς την κοινωνική και επαγγελματική μας δομή…
Μέσα από τις δικές σας ιστορίες, κάθε φορά μου προσφέρετε την ευκαιρία, να βελτιωθώ ως άνθρωπος, ως γυναίκα, ως επαγγελματίας… αποφάσισα λοιπόν να βρω δικές σας ιστορίες, αποσπάσματα, από γυναίκες, που μπορεί να μην διεκδίκησαν επαγγελματικά δικαιώματα αλλά διεκδίκησαν, την ίδια τη ζωή, καλύτερη ποιότητα ζωής, μέσα από σκληρές εμπειρίες… Αυτές τις γυναίκες, τις απλές, τις καθημερινές, λοιπόν εγώ τις θαυμάζω και τις ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου, τη καρδιάς μου, που εμπιστεύτηκαν και κατέθεσαν την αλήθεια τους…
«Δε γνώριζα, τι θα πει μάνα, μέχρι που έγινα εγώ. Δε γέλασα, δεν ήξερα τι θα πει αγάπη, στοργή… Μίσος και οργή με κυριεύουν, για το πρόσωπο της. Δε μπορεί μια γυναίκα, που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί να του φερθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ένα γιατί, με έχει στοιχειώσει, χρόνια τώρα. Από τότε, που ήμουνα κοριτσάκι. Γιατί σε μένα? Περισσότερο με στοιχειώνει το γιατί παρά το ξύλο και οι τιμωρίες που έτρωγα.
« Με έγδυνε και έτρωγε κομμάτια από το κρέας μου και με έλουζε με σαμπουάν για να πονάω. Με άφηνε νηστική, μέχρι να λιποθυμήσω, στο κρύο». Οι τιμωρίες της σκληρές. Τα βασανιστήρια του Κάφκα, στα κρατητήρια της Γκεστάπο. Μόνο που οι λέξεις, του πόνου δεν είναι χαραγμένες στους τοίχους, αλλά στο σώμα και στη ψυχή της Λυδίας Γιαννακοπούλου. «Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί», από τότε που θυμάται… « Έσβηνε, ένα κουτί σπίρτα πάνω μου, στα οπίσθια μου, τα περισσότερα, όπου δεν φαίνονταν τα καψίματα. Αρχικά, αντέδρασα, κλωτσούσα. Τσιρίζοντας, πάσχιζα να της ξεφύγω, ήταν δυνατότερη… Ύστερα, έκανα την εξής διαπίστωση. Εάν καθόμουν, ακίνητη έσβηνε, τα τσιγάρα πάνω μου, με λιγότερο πάθος. Η παιδική μου ψυχή, έλιωσε πρώτη, όταν την είδα να βγάζει απ’ την ντουλάπα το ηλεκτρικό σίδερο. «Άπλωσε τα χέρια σου». Τα έκρυβα στην πλάτη. «Άπλωσε , είπα τα χέρια σου, όσο περισσότερο τ΄ αφήνεις, τόσο περισσότερο θα πονέσεις. Φοβήθηκα, τα άπλωσα και το σίδερο ακούμπησε στα δύο παιδικά χεράκια μου. Ο πόνος αφόρητος, κατρακύλησα κάτω. Ένιωσα την καυτή ανάσα, του πυρός στους μηρούς μου και άρχισα να ικετεύω ψευδίζοντας, εφ’ όσον καθαρά δεν μιλούσα ακόμα»… Έτσι την παρακαλούσα… Κάθε φορά. Και εκείνη που με υποχρέωνε να γλείψω, το λερωμένο παπούτσι, που ήταν βουτηγμένο στις χλωρίνες. Αφού πριν με έβαλε να το πλύνω. Με άρπαξε, απ’ τα μαλλιά και κόλλησε το λερωμένο πάτο στο στόμα μου, αν δεν το γλείψεις τούτη τη στιγμή, θα βγω έξω και θα μαζέψω όλα τα κόπρανα που θα βρω στο δρόμο και θα στα ταΐσω όλη τη βδομάδα. Εμπρός στη φοβερή απειλή, πιάνω το παπούτσι και αρχίζω να το γλείφω. Δεν καταφέρνω ,να συγκρατήσω την αηδία μου και αρχίζω να ξερνώ μες τη λεκάνη, δε μπορεί , θα μ’ αφήσει, θα με λυπηθεί, είναι τρελό αυτό που μου ζητάει, «αν δε θες να ρουφήξεις ολόκληρη τη λεκάνη, με τον εμετό σου, τέλειωνε, έχεις 5 λεπτά διορία, η υπομονή μου, εξαντλήθηκε».
Aπόσπασμα από την εξομολόγηση της Λυδίας Γιαννακοπούλου, και ναι σωστά καταλάβατε, τα βασανιστήρια που περιγράφει, είναι αυτά της «μη- τέρας» της … Σήμερα η Λυδία, έχει δημιουργήσει τη δική της υγιή οικογένεια, και ναι είναι ευτυχισμένη… δε θα ξεχάσω ποτέ με πόση αγάπη και με πόση περηφάνια μου είχε μιλήσει για τη δική της κόρη και για τη μέρα εκείνη που το κορίτσι της κατάφερε και πήρε το proficiency…
«…. Κατάφερα μέσα από όλη αυτή την εμπειρία, να γυρίσω το διακόπτη της ζωής προς το συν και όχι προς τον πλην. Με ρωτάς, πως τα κατάφερα… Ούτε και εγώ μπορώ να πιστέψω πως έγινε. Σε ένα διάλογο με τον εαυτό μου, σκέφτηκα, συζήτησα, μαζί του πως θα το αντιμετώπιζα, αν θα το έπαιρνα θετικά ή αρνητικά. Και επειδή είμαι των άκρων, θεώρησα καλύτερα να το πάρω θετικά. Γενικότερα είμαι θετικός άνθρωπος και δε μπορώ να το δω διαφορετικά. Προσπαθώ να το δω όσο πιο θετικά γίνεται. Προσπαθώ να κερδίζω την κάθε μου μέρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι ζω και για μένα είναι δώρο ότι ζω. Κινδύνευσε η ζωή μου πάρα πολύ άμεσα, αυτό ήταν ίσως το τίμημα μου για να συνεχίσω να ζω, να κάνω πράγματα και Δόξα τω Θεώ που δεν έχω πάθει και τίποτα χειρότερο. Τώρα εκμεταλλεύομαι περισσότερο την καθημερινότητα μου και την κάθε στιγμή. Προσπαθώ να τη ζω καλύτερα, γιατί σίγουρα όταν φτάσεις τόσο κοντά στο θάνατο , (γιατί εγώ σχεδόν πέρασα απέναντι), και επιστρέψεις τα βλέπεις τα πράγματα αλλιώς . Σίγουρα πια ζω καλύτερα την κάθε μου στιγμή και θέλω να τη ζω. Αν θες, ήταν ένα ξεκαθάρισμα για μένα όλο αυτό. Τώρα πια, ζω πιο ποιοτικά. Μέσα από όλη αυτή την περιπέτεια της υγείας μου, έμαθα και ποιοι είναι δίπλα μου και ποιοι δεν είναι. Όταν μαθαίνεις και καταλαβαίνεις ποιοι είναι δίπλα σου πραγματικά θεωρώ πως μόνο για καλό σου συμβαίνει αυτό…”
Πένυ Σκάρου, το κορίτσι, η ταλαντούχα τραγουδίστρια, που μπορεί να έχασε το πόδι της σε ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα, εκείνο το καλοκαίρι, όπως δε σταμάτησε στιγμή να ονειρεύεται, να ελπίζει, να πραγματώνει τους στόχους της, να χορεύει, να τραγουδάει, να τα σπάει στη σκηνή…. Η Πένυ τόλμησε και άνοιξε το κουτί που λέγεται ζωή και να μην ξετυλίξει απλά την κορδέλα. Γνώρισε τον πόνο, την απελπισία, την αγωνία… Πάλεψε και νίκησε… Ακόμα και τις στιγμές που η θλίψη, μπερδεύτηκε και μεταμφιέστηκε σε οργή. Κατάφερε και μετάτρεψε τον πόνο σε χαρά, την αγωνία σε αλήθεια, την απελπισία σε ελπίδα…
«Έβγαλα το μαχαίρι από το θηκάρι μου και τον τάισα με σάρκα κατάδικη μου, αγαπημένη.
Παράπλευρη απώλεια της μεγαλύτερης μάχης που χρειάστηκε να δώσω ποτέ.
Της μάχης που μου έδωσε αλλά και μου άλλαξε τη ζωή.
Τον πάλεψα με νύχια και με δόντια τον κερατά τον καρκίνο.
Ορκίστηκα πως δε θα του περάσει. Όχι σε μένα.
Και δεν του πέρασε.
Έχασα τα μαλλιά μου, έχασα το στήθος μου, μα ποτέ το γέλιο μου.
Σε κάθε κακή βιοψία, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε ρημάδι φάρμακο, σε κάθε ζαλάδα κι αναποδιά, εγώ γελούσα.
Γέλιο, ρε, ξέρεις τι σημαίνει; Με την καρδιά μου. Λες κι ήταν το τελευταίο που θα έκανα. Κι έφτασα πολύ κοντά στο να είναι.
Γέλιο όταν περπατούσα στο διάδρομο του νοσοκομείου με τα σακουλάκια του χειρουργείου.
Γέλιο όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από τις χημειοθεραπείες.
Γέλιο στη θέα του καραφλού εαυτού μου.
Είπα πως δε θα του περάσει. Πως δε θα με στερήσει από τους αγαπημένους μου. Πως δε θα του δώσω το δικαίωμα να το κάνει.
Και το πέτυχα.
Σήμερα έκλεισαν 3 χρόνια.»
Απόσπασμα από το «Πριγκίπισσα δε με λες», αλλά εγώ το δράκο μου το νίκησα… Η ηρωίδα παραμένει ανώνυμη…
«…γνώριζα την απειλή της αρρώστιας, γνώριζα την πιθανότητα της μετάστασης, είχα άγχος και φόβο για το θάνατο. Κουβάλησα στις πλάτες μου όλο το βάρος του κοινωνικού στίγματος, που λειτουργούσε σαν σφραγίδα μελλοθανάτου. Με το πέρασμα του χρόνου εξοικειώθηκα με την αρρώστια, έμαθα να ζω με αυτή και συχνά να κάνω χιούμορ στον οίκτο των άλλων και τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πήγα στο ΙΚΑ να κάνω αίτηση για να πάρω άδεια. Η κοπέλα με ρώτησε «τι έχετε;» και εγώ είπα «καρκίνο του μαστού» μόνο που δεν έπεσε από τη καρέκλα. Τότε είπα: «Μη φοβάσαι, δεν κολλάει!»
Η εμπειρία μου, 22 χρόνια μετά το χειρουργείο και τις θεραπείες, έχοντας την ευκαιρία μιας συστηματικής ψυχολογικής υποστήριξης, ανακάλυψα μετά από πολύ πόνο, εσωτερικές δυνάμεις, έμαθα την μεγάλη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του ΥΠΑΡΧΩ και του ΖΩ.
Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο, είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι, όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία , αλλά και η ευεργεσία της…»
Η Ζωή Γραμματόγλου, πάλεψε και κέρδισε ξανά τη ζωή… Ο καρκίνος της δίδαξε πολλά μα ένα απ’ αυτά τη διαφορά μεταξύ του υπάρχω και του ζω… Κάτι που ξεχάσαμε να μάθουμε εμείς οι υγιείς, που υπάρχουμε…. Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι πάντα θάνατος είναι και ζωή…
Μακάρι να υπήρχε χώρος να αναδημοσίευα ( κάτι που υπόσχομαι πως θα γίνει στη συνέχεια) κι άλλα αποσπάσματα από δικές σας ιστορίες, ιστορίες που σημάδεψαν τόσο εσάς, όσο και εμένα… Τρία χρόνια τώρα έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί σας και πιστέψτε με μέσα από κάθε ιστορία κρύβεται και ένα δικό μου κομμάτι, μια δική μου αλήθεια…
Σας ευχαριστώ και πάλι για την εμπιστοσύνη…..!!!
Χρόνια πολλά στην κάθε γυναίκα που σε σταματάει στιγμή να παλεύει και να μάχεται και πιστέψτε με είναι πολλές…