Η Ελένη νίκησε τον παιδικό καρκίνο και αφηγείται: Υγεία, το πολυτιμότερο πράγμα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τα παιδιά κανονικά δεν πρέπει να αφηγούνται ιστορίες… Πόσο μάλλον ιστορίες που να εμπεριέχουν μέσα τη λέξη, καρκίνος, χημειοθεραπεία, μάχη για τη ζωή… Κι όμως αν και σπάνια νόσος για ένα παιδί, αποτελεί δυστυχώς τη συχνότερη αιτία θανάτου, παρ’ ότι ιάσιμος.
Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που η 13χρονη πλέον Ελένη Θωμά, μου – μας στέλνει, άλλη μία επιστολή για τη μάχη αλλά και για τη νίκη της με τον παιδικό καρκίνο, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού αλλά και την ενθάρρυνση γονέων και παιδιών προς τη συγκεκριμένη νόσο.
Η Ελένη Θωμά στα εννιά της χρόνια, διαγνώστηκε με λευχαιμία, όπου εκεί έμαθε τις λέξεις χημειοθεραπεία, χικ μαν, μυελός, παρακέντηση… Λέξεις που την τρόμαξαν, τη λύγισαν, την πόνεσαν, αλλά και που τη βοήθησαν να βγει νικητής μέσα από τη γιγαντιαία της μάχη με το τέρας που λέγεται παιδικός καρκίνος…
Η θαρραλέα ηρωίδα μας, σήμερα μας αφηγείται, για το διδάχθηκε μέσα από την εμπειρία που την καθόρισε – ωρίμασε τόσο ως άνθρωπο όσο και ως παιδί…
«Με δύναμη και πίστη στο Θεό, όλα μπορούν να γίνουν… Ποτέ στη ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω!!! Δύναμη!!! Θυμάμαι, ήταν μια από τις πολύ δύσκολες μέρες των εντατικών χημειοθεραπειών, που σχεδόν τα πόδια μου είχαν παραλύσει και χρειαζόμουνα τη βοήθεια της μαμάς μου για να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω… Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα τη μητέρα μου στα μάτια και της είπα «σήμερα δε θέλω να με βοηθήσεις, θα μαζέψω την κάθε μου δύναμη και θα σηκωθώ μόνη μου, θέλω να γίνω καλά» … Πίστη… Μέχρι τα εννέα μου χρόνια δεν είχα καταλάβει το νόημα της πίστης στο Θεό… Βιώνοντας τη δική μου μάχη με τη λευχαιμία, αντιλήφθηκα ότι οι καλύτεροι γιατροί με τη δύναμη της πίστης, είναι οι Άγιοι… και αυτό έγινε μετά το προσκύνημα και τη βαθιά προσευχή μου στον Άγιο Παντελεήμονα…
« Ο Άγιος Παντελεήμονας πλέον θα είναι και ο δικός σου γιατρός , πάντα θα είναι δίπλα σου και θα σε βοηθά»… ήταν τα λόγια της μοναχής… Όντως, την επόμενη μέρα ξύπνησα το πρωί και μπορούσα άνετα να περπατήσω ακόμη και να τρέξω… Την ίδια ώρα τρέχοντας πήγα και είπα στην μαμά μου… « Μαμά, μαμά ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά…!» Αισιοδοξία… μέσα από όλο αυτό το μαρτύριο των δυόμιση χρόνων θεραπείας μου, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα… πάντα σκεφτόμουν ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και όλα θα γινόντουσαν όπως ήταν πριν και ακόμα καλύτερα.. . Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι θετικά και να μην αφήνω καμιά αρνητική σκέψη να περνά από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία όποια δυσκολία μου τυγχάνει στο δύσκολο αγώνα της ζωής! Φιλία… δυνατές φιλίες καθημερινά κτίζονταν μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείου… μικροί και μεγάλοι γίναμε σαν μια μεγάλη οικογένεια. Δημιουργήθηκαν φιλίες που ακόμα κρατούν! Περνούσαμε τις μέρες όλοι μαζί, συμπαραστέκοντας ο ένας στον άλλο, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο και κυρίως τα αντιμετωπίζαμε όλα με θάρρος, με χαμόγελο και γενναιότητα!!!
Εκεί πιστέψτε με, σχετικά νωρίς βέβαια για μας τα παιδιά αλλά συνειδητοποιήσαμε την πραγματική αξία της ζωής… Ο χρόνος σχετικά κύλισε γρήγορα… με ελπίδα και δύναμη κατάφερα στα 11 μου χρόνια να γίνω καλά… σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με έκανε πιο δυνατό και καλύτερο άνθρωπο, με έκανε να αντικρίζω το μέλλον θετικά και αισιόδοξα, με πίστη στο Θεό για να αντιμετωπίζω ότι μου επιφυλάσσει η ζωή. Θέλω να ευχηθώ σε όλους να είστε πάντα χαρούμενοι,, αλλά πάνω από όλα να είστε υγιείς , να έχετε δύναμη, αλλά και να μην τα παρατάτε…
Ποτέ να μην τα παρατάτε! Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε!!! Τα συναισθήματα και η χαρά που θα λαμβάνετε ο κάθε ένας ξεχωριστά σαν άνθρωπος δεν περιγράφονται!!! Να ξέρετε πάντα, και να μην ξεχνάτε να ευχαριστείτε το Θεό για όλα αυτά που καθημερινά έχουμε – έχετε και να μην γκρινιάζουμε για ότι δεν έχουμε … Για ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος θα υπάρχει… Ίσως γιατί πρέπει να παλέψουμε πιο πολύ… Καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η μεγαλύτερη ευλογία είναι η υγεία, τόσο η δικιά μας όσο και των ανθρώπων που αγαπάμε αλλά και των γύρω μας γιατί υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που καθημερινά παλεύουν γι αυτήν, ακόμα και για άλλη μια μέρα ή ώρα ζωής , ακόμα και μικρά παιδιά, που πριν από μερικά χρόνια ένα απ’ αυτά ήμουν και εγώ…»
Ο παιδικός καρκίνος δε θέλει παγκόσμιες μέρες… Ειδικά στην Ελλάδα σε ένα σύστημα υγείας τόσο σάπιο και εξασθενισμένο… Νοσοκομεία θέλει, φάρμακα θέλει, νοσηλευτικό προσωπικό και γιατρούς θέλει, αγάπη θέλει, αισιοδοξία θέλει, και ότι άλλο χρειάζεται για να γίνει κερδίσει τη μάχη άλλο ένα παιδί… Α και εθελοντές, πολλούς εθελοντές… Γιατί μη ξεχνάτε πως η κάθε μέρα μας προσφέρετε για να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι σημαίνει να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθάει ο ένας τον άλλον, να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε και χωρίς να προσμένουμε.. Και όπως λέει και η αγαπημένη μου φίλη Ελένη, να ευχαριστούμε Το Θεό για όλα όσα έχουμε και να πάψουμε να γκρινιάζουμε για ότι δεν έχουμε… #Im blessed