Στο τέλος κάθε χρονιάς μένουν οι ευχές της προηγούμενης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μόνο τα κοράκια του πύργου έμειναν στη βρετανική αυτοκρατορία: Έχασαν ακόμη και την Ώρα Γκρίνουιτς – Παγκόσμιος χρόνος πλέον το Precision Time Protocol [videos]
Το σύμπαν απομυθοποιείται: Η μεγαλύτερη αστρονομική κάμερα θα φωτογραφίζει δισεκατομμύρια άστρα ταυτόχρονα- Τα μυστικά της ενέργειας και της σκοτεινής ύλης [videos]
Του Πανίκου Παναγιώτου
www.philenews.com
Ο χρόνος ο αδάμαστος. Φεύγει μαζί με πόνους και χαρές.
Στο τέλος κάθε χρονιάς μετράμε ό,τι αφήνει πίσω του.
«Πώς πέρασε τόσο γρήγορα;» αναρωτιόμαστε συχνά.
Το ρολόι όμως κινείται πάντα με την ίδια ταχύτητα. Μοιάζει να έχει διαφορετικούς χτύπους ανάλογα με τους ρυθμούς μεταβολής των βιωμάτων και των συναισθημάτων του καθενός μας.
Κάποτε μας φαίνεται πως πέρασε αμεταχείριστος. Χωρίς κανένα ίχνος, λες και δεν έγινε τίποτα. Άλλες φορές νιώθουμε πως δεν προλάβαμε να αρπάξουμε ό,τι απλόχερα βρέθηκε στην πορεία μας.
Κάποιες στιγμές περνάνε χωρίς να αφήνουν κανένα σημάδι, ούτε μια γεύση ύπαρξης. Κι άλλες, είναι τόσο γεμάτες που βρίσκουν μια θέση στην αιωνιότητα.
Νέα πρόσωπα καλωσορίσαμε και γνώριμα αγαπημένα αποχαιρετήσαμε για πάντα. Χάθηκαν σαν άστρα στους ουρανούς. Κι όταν ο θάνατος είναι άδικος, «άδικος» γίνεται και ο Θεός.
«Γιατί σε εμάς;» ακούγεται μια κραυγή οδύνης. Και οι αιτίες του θανάτου πολλές και διαφορετικές: ασθένειες, τροχαία ατυχήματα, αυτοκτονίες, τρομοκρατικές επιθέσεις, εμφύλιες συρράξεις, πόλεμοι ή απλά σε λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή.
Κι όσες θεωρίες κι αν ερμηνευθούν, όσες ιδεολογίες κι αν αντιπαρατεθούν, τα άτομα και οι λαοί που βιώνουν δράματα και τραγωδίες αναζητούν την απάντηση ανάμεσα στην αλήθεια, τη μοίρα και το πεπρωμένο.
Στο τέλος κάθε χρονιάς μαζί με όσα αφήνουμε, με όσους έφυγαν, με εκείνα που χάθηκαν, με άλλα που αποχτήθηκαν και με τις μνήμες που μας ακολουθούν, μετράμε προσδοκίες και ελπίδες για περισσότερο φως στον κόσμο και στη ζωή μας.
Επενδύουμε σε μικρά και μεγάλα θαύματα της επιστήμης. Παίρνουμε δυνάμεις από τη διαρκή επανάσταση των χρωμάτων που φέρνουν τις καθημερινές ομορφιές.
Και κάνουμε όλοι μια ευχή για το καλύτερο.
Στο τέλος κάθε χρονιάς λοιπόν θυμόμαστε ό,τι μας άγγιξε με θλίψη και αγάπη, ό,τι στερήθηκε ο τόπος μας και ό,τι τρομοκράτησε τον πλανήτη.
Θυμόμαστε για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στις καινούργιες προκλήσεις που έρχονται. Για να κρατήσουμε ζωντανές και ατόφιες έννοιες που ο χρόνος δεν έχει το δικαίωμα να τις λησμονεί, όπως: Αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ειρήνη.