Στερνό αντίο στο Σάββα Χριστοδουλίδη, το γελαστό παιδί από την Γεροσκήπου




Του Νίκου Σταματάκη

Είχαν να το λένε τα δροσοσκέπαστα μονοπάτια στο Stony Brook, τα λουλουδάτα παρτέρια και οι φοιτητικοί κοιτώνες για σένα, Σάββα μου… Για την ανοιχτή σου την καρδιά, την εύθυμη ομιλία σου, την προθυμία σου, την ανθρωπιά σου, τη φιλία σου… Είχαν να το λένε για σένα… Για την εξυπνάδα σου, που φανερωνόταν με κάθε σου ματιά και κάθε σου λέξη, κάθε σου σκέψη και κάθε σου γραφή…  Είχαν να το λένε για σένα….

Για το ελληνικό σου παράστημα, την περηφάνεια σου που ξεπηδούσε αυθόρμητα με κάθε σου βήμα… Για την αγάπη σου για τη Γεροσκήπου, την Πάφο και την Κύπρο ολόκληρη…  Για την ελληνικότητα που κόχλαζε κάτω από το πράο σου πρόσωπο, που μάχονταν ν’ανέβει στα στήθια σου και να ξεχειλίσει ορμητική να κατακλύσει τον κόσμο… Είχαν να το λένε για σένα…

Για κείνο το ανεξίτηλο, το μεταδοτικό σου χαμόγελο… Που γέμιζε τον αιθέρα με αισιοδοξία… Το χαμόγελο που ποτέ δεν άφηνε τη λύπη αναπάντητη, το χαμόγελο που νικούσε τη θλίψη από την πρώτη ματιά…. Το χαμόγελο που άνοιγε κάθε πόρτα και κάθε καρδιά με ευκολία… Είχαν να το λένε για σένα…

Τι κι αν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν στις ανηφόρες της ζωής, τι κι αν ο καθένας μάχονταν σηκώνοντας το Σταυρό του μονάχος, κατά το πως μας δίδαξε η πίστη μας…. Εκείνες οι όμορφες οι νεανικές οι ώρες, που τώρα μας φαντάζουν τόσο ξέγνοιαστες και τόσο αγνές, εκείνες οι ώρες δίπλα στα λουλουδάτα παρτέρια του Stony Brook, εκείνες οι ώρες της χαράς και της φιλίας, μας συνόδευαν πάντοτε…

Τι κρίμα τώρα που η ζωή κάνει τον κύκλο της, τι κρίμα τώρα, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, που κάποια από τα παιδιά μας περπατούν στα ίδια μονοπάτια του Stony Brook εσύ να φύγεις… Τι κρίμα να μην είσαι δίπλα μας να χαρείς τους βλαστούς της ζωής μας… Να μεγαλώνουν ελληνικά στην μεγάλη αυτή νέα μας πατρίδα, να γίνονται πολίτες του κόσμου και να ανεβαίνουν στις κορυφές της επιστήμης, της γνώσης και της τέχνης, όπως μας πρόταξαν οι πρόγονοί μας… Και να γεμίζουν τον κόσμο με τη γονιμότητα της φυλής και της παράδοσής μας…

Οι λέξεις είναι πολύ μικρές Σάββα μου, για να χωρέσουν την καλοσύνη και τη αγάπη σου… Και πολύ αδύναμες για να σηκώσουν το βάρος της θλίψης για τον πρόωρο χαμό σου…  Οι πηγές των δακρύων στέρεψαν πια… Ο Κώστας, ο Μανώλης, η Φροσούλλα, ο Παναγιώτης, ο Χριστόδουλος, η Αθηνούλα, εγώ και τα άλλα τα παιδιά που μοιραστήκαμε μαζί σου τις πιο ωραίες στιγμές της νιότης θα σε έχουμε πάντα στις καρδιές και τη σκέψη μας… Ζήσαμε κοντά σου τις όμορφες ώρες που σε έφεραν δίπλα στη παντοτινή σου σύντροφο, την Μαρία σου… Θα είμαστε νοερά κοντά σου και τώρα… Θα σε έχουμε για πάντα στη σκέψη και την προσευχή μας…

Καλή αντάμωση καλέ μας φίλε…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: