Η παραδοχή Μπλερ, το ιστορικό λάθος του Ιράκ και η ιστορική επιταγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πανίκου Παναγιώτου, www.philenews.com
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ο Τόνι Μπλερ παραδέχτηκε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν λάθος. «Ασφαλώς δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως όσοι από εμάς απομακρύναμε τον Σαντάμ Χουσεΐν το 2003, δεν φέρουμε καμία ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί το 2015» δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας. Επίσης, παραδέχτηκε ότι η αμερικανο-βρετανική εισβολή συνέβαλε στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους.
Η παραδοχή του αποτελεί κατάθεση στην ιστορία και αναδεικνύει τις αιτίες των εμφύλιων συρράξεων σε Ιράκ και Συρία, με τις τραγικές συνέπειές τους, από τις στρατιές των προσφύγων και ξεβρασμένων από τη θάλασσα νεκρών έως τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι αμερικανικοί, νατοϊκοί και ρωσικοί βομβαρδισμοί.
Ο Μπους και τα νεοσυντηρητικά γεράκια της Ουάσιγκτον (Τσέινι, Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς, Περλ), που επεδίωξαν την εγκαθίδρυση της νέας τάξης πραγμάτων, ευθύνονται για μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής.
Δώδεκα χρόνια μετά, ο Μπλερ παραδέχτηκε ότι η επιχείρηση «Σοκ και Δέος» στηρίχτηκε σε ψεύτικα στοιχεία. Τουλάχιστον, έκανε αυτό το βήμα. Τώρα, είναι η σειρά του Μπους.
Έχει τεράστια σημασία να στοιχειοθετηθεί η αλήθεια και το ψεύδος για όλα τα γεγονότα που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και σκόρπισαν τόσο αίμα, τόσο πόνο και τόση δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Κανένας βομβαρδισμός και καμία σύνοδος δεν μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες πραγματικής ειρήνης, να τερματίσουν τις εμφύλιες συρράξεις και την προσφυγική κρίση, αν δεν ξεκαθαρίσει το συνολικό τοπίο για τα γενεσιουργά αίτια της παρούσας κατάστασης.
Ο πλανήτης μας θα γίνει ασφαλέστερος αν οι πάσης φύσεως εγκληματίες, κάθε θρησκευτικής, πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής απόχρωσης και ισχύος, καθίσουν στο εδώλιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Δεν θα είναι εκδίκηση της Ιστορίας. Θα είναι ιστορική επιταγή στον σημερινό αλληλοεξαρτώμενο κόσμο.
Ιδού λοιπόν η μεγάλη πρόκληση για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, για το Συμβούλιο της Ευρώπης, για τον Αραβικό Σύνδεσμο, για όλους τους διεθνείς φορείς που διακηρύσσουν ότι υπερασπίζονται το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται η δύναμη των λαών.