Έρχεται χρονοντούλαπο για τα άκρα της παρακμής…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εν αρχή ήταν κάτι εξεγερμένα, ανήσυχα και θορυβώδη νιάτα. Χαρακτηριστικό τους η βαθιά πεποίθηση ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, συνδυασμένη με την αντίστοιχη ότι εκπροσωπούν τον ανθρωπισμό και την ηθική, αγωνιζόμενα ενάντια στο «σύστημα», μια έννοια στην οποία καθένας έδινε τη δικιά του ερμηνεία αν ρωτούσες, παρότι όλοι χρησιμοποιούσαν παρόμοιες λέξεις: Διαφθορά, καπιταλισμός, αναλγησία, επανάσταση, κ.λπ. κ.λπ.
Όλα γίνονταν συστηματικά μπάχαλο, όσοι δεν ενέπιπταν μέσα στον κουβά με τα χαρακτηριστικά του «προοδευτικού», εισέπραττε γιαούρτια, αν τολμούσε να εκτεθεί δημοσίως, σε ένα ιδιότυπο πολιτικό bullying που προβάλει ως δικαιολογία την «αγανάκτηση» και μέσω αυτής την αιτιολόγηση κάθε καφρίλας, με ιδιαίτερη αδυναμία σε όσες παρέλυαν την οικονομική ζωή και ακύρωναν στην πράξη την ικανότητα των εκλεγμένων να κυβερνήσουν, έστω και στοιχειωδώς.
Η κατάσταση χειροτέρευε, χρειάζονταν άμεσα μέτρα και συνεννόηση για να αποφευχθούν όσα στη συνέχεια γνωρίσαμε από την καλή και την ανάποδη. Συναίσθηση της κατάστασης όμως μηδενική. Οι «επαναστατημένοι» δεν ερμήνευαν την επιδείνωση αυτή και ως αποτέλεσμα της δικής τους δράσης που ακύρωνε κάθε ορθολογική παρέμβαση για να αποφευχθούν τα χειρότερα, αλλά ως απόδειξη της ορθότητας των επιλογών τους. Οι… «κατεστημένοι» ή αλλιώς «βολεμένοι» έπαιζαν κατενάτσιο για να μη χάσουν την κουτάλα…
Παράλληλα ανδρώνονταν και άλλα αρρωστημένα φαινόμενα, αυτά των τραγικά ημιμαθών κατά δήλωση και όπως προέκυψε σε πολλές περιπτώσεις και… κατ’ επάγγελμα εθνικοφρόνων (δε μιλάω μόνο για τη σαπίλα των χρυσαυγιτών), οι οποίοι συμμερίζονταν σε μεγάλο βαθμό τον καταγγελτικό λόγο των «επαναστατών» της άλλης όχθης, δε γούσταραν όμως τα μούτρα τους.
Το πλήρες αδιέξοδο στη χώρα ήταν νομοτελειακό. Και ενέσκηψε. Όλοι αυτοί οι πονηρούληδες άρχισαν να κατηγορούν τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους. Κάπου εκεί έξω υπήρχε μια τεράστια συνωμοσία κατά της χώρας την οποία πολεμούσαν αντρειωμένοι, λιοντάρια σωστά. Μόνο που δεν μπορείς να μιλήσεις για Δον Κιχώτες… διότι ο γενναίος ήρωας του Θερβάντες πάνω στο ψωραλέο αλογάκι του είχε μόνο ευγενικές σκέψεις στο μυαλό του μέσα στην τρελάρα του με πρώτη από όλους τη Δουλτσινέα απ’ το Τοβόσο…
Ετούτοι εδώ έφτασαν σε απώτατο στάδιο παρακμής και μισανθρωπισμού. Χύθηκε αίμα. Κι αυτό είναι πολύ χειρότερο από οτιδήποτε. Το μίσος οδήγησε σε αλληλοσπαραγμό. Το οποίο θα ακύρωνε αυτόματα κάθε «ευγενικό κίνητρο» επικαλούνταν, οι μεν την προστασία του δοκιμαζόμενου καθημερινού μέσου Έλληνα πολίτη που υποφέρει και οι δε την πατρίδα και την προστασία της από την εισβολή των αλλοφύλων.
Εν ολίγοις, η επικράτηση της παράνοιας στη χώρα την οποία ασφαλώς επιτήδειοι αξιοποίησαν για να συνεχίσουν τη μεγάλη μπίζνα της πολιτικής, μετατρέποντας το Κοινοβούλιο σε τσίρκο Μεντράνο, άφησε ευάλωτους πολίτες, που είναι εύκολος γενικά στόχος χειραγώγησης, αφού αναπτύσσουν στον υπερθετικό προδιάθεση να ακούνε και να αποδέχονται μόνο αυτό που ευχαριστεί, όχι αυτό που σαν σκέψη αρχίζει κάπου και τελειώνει κάπου αλλού…
Δεν έχει νόημα να το συνεχίσουμε, τα έχουμε όλοι πολύ πρόσφατα, τα δε αποτελέσματα τα βιώνουμε καθημερινών. Θα διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη για τους «αγωνιστές» των άκρων οι οποίοι έχουν πάρει οριστικά διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν πρόκειται να αποφύγουν τη φυσική τους θέση, το χρονοντούλαπο της Ιστορίας ό,τι και να κάνουν. Μη δίνετε σημασία στην πλειοδοσία σε μια προσπάθεια απάντησης του ερωτήματος πόσο θα διαρκέσει η κρίση.
Είναι όπως στα χρηματιστήρια, κανείς σχεδόν, πλην δηλαδή ολίγων, δεν αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή, αφού τα κακά σενάρια μοιάζουν υπέρ του δέοντος κακά, άρα απίστευτα, ούτε όμως καταλαβαίνει πότε έχει αντιστραφεί η τάση, διότι τα ίδια στερεότυπα και η ημιμάθεια διατηρεί τα μυαλά των έξαλλων στη συντήρηση, η οποία στην προκειμένη περίπτωση εκπροσωπείται από τη λάσπη.
Όταν αυτό γίνει, προφανώς θα γίνει αφού πρώτα η θεία Δίκη ολοκληρώσει το έργο της υιοθέτησης σαρωτικών μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων στην οικονομία με τον γνωστό άτσαλο τρόπο που αφήνει στο διάβα της ευθείες και παράπλευρες απώλειες, δικαίων τε και αδίκων, και φυσικά από ποιον άλλο; Από τον πρωταθλητή στο παπατζηλίκι, ασχέτως καλών προθέσεων.
Αν το παραμύθι του Πινόκιο και του γερο-Τζεπέτο ήταν πραγματικό, δε θα χωρούσαν στα ασανσέρ αφού δε θα έκλειναν οι πόρτες από τις μύτες, με τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ να σκίζει τα διπλώματά του και να ψάχνει για άλλη καριέρα μετά από πλαστική μύτης. Τόσο δούλεμα έριχναν συστηματικά στον κόσμο. Το χειρότερο είναι όμως ότι είχαν φτάσει να πείσουν και τον εαυτό τους.
Όταν αυτό γίνει λοιπόν, θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για όλους, του σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής, της πολιτικής μας παραγμής και τους σφουγγοκωλάριους που κουβαλούν μαζί. Τότε θα διαπιστώσουν, ότι το τρένο θα έχει φύγει και θα απομακρύνεται, με αποτέλεσμα καθείς να επιστρέψει στο πραγματικό του μέγεθος. Σημειώστε αυτά τα λόγια και κάντε υπομονή δυο χρονάκια…
DAVE