«Θα έχουμε και νερό»… Έπρεπε η Τουρκία να ρωτήσει τον ΥΠΕΞ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το παράδειγμα του… Μεξικού και πώς η Κύπρος θα γίνει… πρότυπο καταπολέμησης της διαφθοράς: Η παρανομία και η κλεφτοκρατία επελαύνουν, ο λαός απλώς παρακολουθεί…
Ομιλεί για δήθεν «σοβαρό λάθος, (που) υπονομεύει τις ισορροπίες»!!! Απειλεί πάλι η κατοχική Τουρκία για την ανανέωση εκ μέρους των ΗΠΑ της άρσης του εμπάργκο στην Κύπρο
Του Κώστα Βενιζέλου
Από τον Ιούλιο του 2010, που υπογράφηκε η Συμφωνία Πλαίσιο Τουρκίας ψευδοκράτους για τη μεταφορά νερού στα κατεχόμενα έχουν περάσει πέντε χρόνια. Σε αυτή την περίοδο που έχει διαρρεύσει μέχρι σήμερα που έχει ολοκληρωθεί το έργο και η μεταφορά του νερού έχει αρχίσει, η Λευκωσία αναλώθηκε επί της ουσίας σε δράσεις εσωτερικής άσκησης επί χάρτου, σύνταξης και αποστολής σημειωμάτων στην πολιτική προϊσταμένη αρχή.
Στο υπηρεσιακό – τεχνοκρατικό επίπεδο έγινε δουλειά, καθώς και έρευνες και αναλύσεις. Σε πολιτικό επίπεδο η διαχείριση έγινε στη βάση των ψευδαισθήσεων που κυνηγά μέρος του συστήματος, το οποίο επιλέγει την αδράνεια και την υποβάθμιση του γεγονότος, προσδοκώντας ότι έτσι θα εξημερωθεί το θηρίο, η Τουρκία. Σε πολιτικό επίπεδο το θέμα έτυχε διαχείρισης και με τη γνωστή επιδερμική προσέγγιση υποβάθμισης των κινδύνων, του τύπου «δεν θα τα καταφέρουν», «θα γεμίσουν γλυκό νερό τη θάλασσα», «όταν πλησιάσει να ολοκληρωθεί το έργο βλέπουμε»…
Η κίνηση από πλευράς της Τουρκίας δεν έγινε γιατί θέλουν στην Άγκυρα να βλέπουν ολοπράσινο το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Η απόφαση μεταφοράς νερού στα κατεχόμενα δεν έγινε επειδή η Τουρκία θέλει να καλύψει μια διαχρονική έλλειψη των Τουρκοκυπρίων. Αλλά επειδή και με αυτό τον τρόπο γίνεται ένα σημαντικό άλμα ενσωμάτωσης, ουσιαστικής προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία. Με το νερό θα αλλάξουν τα δεδομένα επί του εδάφους και θα επηρεασθούν σε μεγάλο βαθμό και οι παράμετροι λύσης του Κυπριακού. Αυτό φαίνεται ότι δεν γίνεται αντιληπτό και τούτο επιβεβαιώνεται από τη νωχελικότητα των αντιδράσεων.
Για πέντε χρόνια η Άγκυρα έκανε βήματα υλοποίησης του έργου. Αντιμετώπισε δυσκολίες, είχε πολλές αναβολές και καθυστερήσεις αλλά προχώρησε, όπως σχεδιάσθηκε το έργο.
Στη Λευκωσία υπάρχουν ευθύνες για την αδράνεια. Και αυτές οι ευθύνες θα είναι πιο βαριές όσο το έργο θα αποδίδει και οι επιπτώσεις θα είναι πιο ορατές. Ακόμη και στην αντίδραση που έγινε για την τιμή των όπλων, στο ανακοινωθέν δηλαδή του ΥΠΕΞ προχθές, υπάρχει μια αίσθηση του «ανεβάζω τον πήχη και περνώ από κάτω». Από τη μια η σωστή ανάγνωση πως το έργο εδραιώνει τα κατοχικά δεδομένα, συνιστά ενσωμάτωση και από την άλλη ασχολούνται με τα τεχνικά χαρακτηριστικά και για το γεγονός ότι ο αγωγός δεν έχει τη δυνατότητα κάλυψης των αναγκών όλων των Κυπρίων, λες κι αυτό είναι το θέμα. Η αναφορά πως «…έγινε χωρίς καμιά συνεννόηση με την κυπριακή Κυβέρνηση», αφήνει εμβρόντητους ακόμη και τους οπαδούς της όποιας λύσης( την ήπια πτέρυγα).
Η αντίδραση είναι ως να μην υπήρξε ποτέ, γιατί απευθύνεται στο εσωτερικό ακροατήριο. Πίσω από τις γραμμές διαπνέεται η φιλοσοφία «είτε με τον Ακιντζί είτε με κανένα» ή της υπεραπλουστευμένης προσέγγισης του «νερό αυτοί, αέριο εμείς» να κάνουμε χωριό. Χωριό δεν χρειάζεται να κάνουμε∙ είμαστε.