Η αναφορά του Παυλόπουλου στον Σεφέρη και στο ‘σαράκι της διχόνοιας’
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η Ελλάδα γιορτάζει σήμερα την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της, της Αθήνας, από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, «με την περίσκεψη που αρμόζει στην επέτειο», όπως υπογράμμισε ο πρώτος πολίτης της, Πρόεδρος Προκόπης Παυλόπουλος σε ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Δύσκολα έβρισκες άνθρωπο στην κατάμεστη αίθουσα «Χρ. Λαμπράκη», που να μη συμφωνεί ότι η Ελευθερία και η Δημοκρατία έχουν «ως πιο ύπουλο εχθρό τον φασισμό και τις κάθε μορφής ετεροχρονισμένες μεταλλάξεις του, που προσπαθούν να συγκαλύψουν το διαχρονικώς αποκρουστικό πρόσωπό του», κατά πως τόπε ο Ελληνας Πρόεδρος.
Δύο μηνύματα ξεχώρισε και ανέπτυξε ο κ. Παυλόπουλος.
Το πρώτο, είπε, συνίσταται στο ότι η 12η Οκτωβρίου 1944 κλείνει τον εμβληματικό ιστορικό κύκλο που άνοιξε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940, που σήμανε την καθολική αντίσταση του Ελληνικού Λαού στον φασισμό και, ύστερα, στο ναζισμό. Δηλαδή, πρόσθεσε, την αταλάντευτη προσήλωση του λαού μας στις αρχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Κατά συνέπεια, η Απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου 1944 υπήρξε η δικαίωση εκείνη, η οποία κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τεκμηριώνει ασφαλώς ότι στην διαδρομή και την εξέλιξη της Ιστορίας δεν έχει τόσο σημασία το πληθυσμιακό μέγεθος ενός λαού και η έκταση του εδάφους του. Σημασία, τόνισε, έχει το φρόνημα και, συγκεκριμένα, η αδιαπραγμάτευτη απόφασή του να υπηρετεί αρχές και αξίες σύμφυτες με τον Άνθρωπο, την αξία του και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
Και το δεύτερο μήνυμα συνίσταται στο ότι «τα μεγάλα και τα σημαντικά, πρωτίστως δε τους καίριους εθνικούς μας στόχους, τους επιτύχαμε ενωμένοι». Στάθηκε ιδιαίτερα σε «αυτήν την κατεύθυνση της ενότητάς μας» ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να υπογραμμίσει ότι, λίγες μέρες μετά την πάνδημη ενωτική «έκρηξη» της ελεύθερης Αθήνας, άρχισε πάλι το σαράκι του διχασμού να κατατρώει τον κορμό του Έθνους και του Λαού μας. Ένα σαράκι, πρόσθεσε, που οδήγησε στον εμφύλιο σπαραγμό, οι πληγές του οποίου ακόμη και σήμερα αφήνουν σταγόνες στείρας κομματικής πόλωσης.
Και στο σημείο αυτό, είπε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε «καθένας από μας, ιδίως δε το πολιτικό προσωπικό της Χώρας -και πρωτίστως εγώ, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας», τους, δυστυχώς, προφητικούς στίχους του Γιώργου Σεφέρη στο ποίημά του «Τελευταίος Σταθμός». Ένα ποίημα, θύμισε, που έγραψε στις 5 Οκτωβρίου 1944, στη μικρή παραλιακή πόλη της Ιταλίας Cava dei Tireni, πριν την αναχώρησή της υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου Κυβέρνησης για την ελεύθερη πια Ελλάδα. Το ποίημα που, και πάλι δυστυχώς, προοιωνιζόταν ένα πολιτικό κλίμα κατώτερο των ιστορικών περιστάσεων: «Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μεσ’ το κλουβί του».
«Στους σημερινούς δύσκολους καιρούς, που μακάρι να μην γίνουν ακόμη δυσκολότεροι τα επόμενα χρόνια -τόσο για την Πατρίδα μας όσο και για την μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια, στην οποία ανήκουμε και πρέπει ν’ ανήκουμε- το διπλό χρέος μας είναι αυτονόητο και αυταπόδεικτο: Να υπερασπισθούμε τον Άνθρωπο, ως φορέα δημοκρατικών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν την αξία του και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Να το πράξουμε ενωμένοι και αποφασισμένοι, απέναντι σ’ όλες εκείνες τις προκλήσεις αμφισβήτησης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που ακόμη υπάρχουν. Και γίνονται μάλιστα τόσο περισσότερο επικίνδυνες, όσο κρύβονται κάτω από την λεοντή μιας δήθεν «ελευθερίας», η οποία ανοίγει το δρόμο σε κάθε μορφής τοξικό φονταμενταλισμό, ιδεολογικό, οικονομικό ή θρησκευτικό. Δοθέντος ότι η Ελευθερία και η Δημοκρατία έχουν ως πιο ύπουλο εχθρό τον φασισμό και τις κάθε μορφής ετεροχρονισμένες μεταλλάξεις του, που προσπαθούν να συγκαλύψουν το διαχρονικώς αποκρουστικό πρόσωπό του», κατέληξε στην ομιλία του ο κ. Παυλόπουλος, με τους παρευρισκόμενους να χειροκροτούν όρθιοι επί πολλά λεπτά.
ΚΥΠΕ – Χρήστος Μιχαηλίδης – Ελλάδα, ΑΘΗΝΑ